Maurice Broere over ‘Hertenblues’ van Job Degenaar: ‘[Het] is een bundel met aansprekende, toegankelijke poëzie, waarin de dichter ons meeneemt in universele gevoelens, waarin we veel van onszelf herkennen. Moderne gedichten met een kop en een staart, niet hermetisch, maar waarin toch wat te raden overblijft.’
‘Hoe de eerste vonken zichtbaar waren’ van Simone Atangana Bekono werd gelezen door Ernst Jan Peters. Een bundel gedichten die als één gedicht gelezen mag worden. Een daverend debuut waarbij via beeldend taalgebruik verschillende verhalen worden verteld over wie we zijn, lijken te zijn en worden gezien door anderen.
Leonard Nolens (1947) geldt als één van de vooraanstaande dichters van zijn generatie. Zijn werk is meermalen bekroond, zo ontving hij in 2012 de Driejaarlijkse Prijs der Nederlandse Letteren. Hij staat bekend als een romantisch dichter, met vaak uitgesproken erotische thematiek. Denk bijvoorbeeld aan ‘Een fractie van een kus’, de gedichtendagbundel van 2007: ‘Prijs ons paar. / En prijs onze goede gemeenplaats / Van langzame seks in de luwte’. Het gedicht dat René Leverink voor ons bespreekt heeft een meer aardse thematiek: de plek waar de dichter tijdens het schrijven verblijft.
In de eerste ‘Poëzie Kort’ van 2018 schrijft Laura Demelza Bosma over de ‘Mini Belgium Bordelio’, een deeltje van de serie bundels die Nederlands- en Franstalige dichters samenbrengt, Hans Franse over ‘Woorden van het naseizoen’ van de Haagse dichter Gerrit Vennema, Eric van Loo over ‘Vaderhanden van Tom Driesen en Hans Puper over ‘Zolt en Stof’ van de Groningse dichter Willem Tjebbe Oostenbrink.
Laura Demelza Bosma over ‘Kozijnen van krijt’ van Hanneke van Eijken: ‘[Ze laat] zien dat haar tedere observaties geen uitleg behoeven. Ik zie ze, voel ze en wil daarbij net zo gretig verder lezen als leven. (…) Bijzonder vind ik dat de authenticiteit van dit werk niets af doet aan de herkenbaarheid, wat Van Eijkens werk geschikt maakt voor een groot publiek.’