Naast het werken aan een doctoraatsonderzoek over de cognitieve waarde van literaire fictie, voltooide filosofe en schrijfster Leen Verheyen vorig jaar haar eerste boek Wat de lezer leert: filosofen over het nut van literatuur en schreef ze nieuwe gedichten. Gelukkig ook maar ‘want het is daar, dat in blikken gloeiend, die dagen zijn bewaard’.
Levity Peters bespreekt ‘Nederland in stukken’ van Maarten van der Graaff: ‘Aan de hand van documenten, flarden van pamfletten, interviews etc. probeert de dichter ons een beeld te geven van wat er in Nederland leeft. De schrijver als episch centrum van een chaotische stortvloed aan informatie. Een land van taal, maar wel van een taal die grotendeels van zijn muzikale, zijn dichterlijke en zijn emotionele aspecten is ontdaan’.
Annelie David, danser, dansmaker en dichter debuteerde in 2013 met de bundel Machandel. Haar tweede bundel, Schokbos, kwam onlangs uit. Het gaat hierin ‘niet om de mens maar om dat gewonde bos en het leven in dat bos’, stelt David, ‘veel te lang hebben we onze blik gericht op ons – de mens – het wordt tijd voor een ander perspectief: dat van de natuur.’
In ‘Grenstekens’ geeft Scott Rollins een verslag van zijn reizen. Niet in feitelijke, maar in poëtische vorm, volgens onze nieuwe recensent Geert Zomer: ‘Hij verlaat tijd, ruimte en logica om zich in de mythe onder te dompelen en zijn innerlijke wereld te vertalen naar poëzie. Poëzie die de lezer meeneemt op deze voortreffelijke reis’.
Dichter Rogier de Jong houdt niet van raadsels en geheime genootschappen, zegt hij in een column die hij eerder voor ons schreef, en dus niet van hermetische poëzie. Dat is te merken aan het eenvoudig en direct taalgebruik in zijn gedichten, dat overigens geen afbreuk doet aan de poëtische kracht. Het is toegankelijk, verrassend en toereikend.