Kamiel Choi over ‘Dansen te ontspringen’ van Rosa Schogt: “De titel intrigeert. Welke dans ontspringen we in deze poëzie? Waarom heet de bundel niet ‘Dansen ontspringen’, maar ‘Dansen te ontspringen’? Het ‘te’ associeer ik met een imperatief, iets wat we te doen hebben. Dansen te ontspringen is dus zelf een bezigheid, ja het is zelf een dans. Dat maakt deze titel paradoxaal en intrigerend.’ Het is ‘verfrissende poëzie die ik veel liever lees dan doorwrochte metafysische zwaarwichtigheid”.

Kamiel Choi over ‘De waan en zin van het bestaan’ van Jacobus Bos: “Waanzin is niet de afwezigheid van zin, maar op hol geslagen zin. We mogen poëzie verwachten die vanuit het perspectief van de waan de zin op de hielen zit. (…) Naar mijn smaak hebben veel gedichten net niet de kracht om bij herlezing te ontkomen aan hun zelfontkenning of verkitsching, wellicht omdat ze te ‘uitleggerig’ zijn en het perspectief van de waan voortijdig opgeven, waardoor ook de zin vervluchtigt.”

Kamiel Choi las met veel plezier ‘Alle gedichten’ van Frank Koenegracht. “Dit is een fascinerend, eigengereid, en springlevend oeuvre dat, omdat het zichzelf en de wereld niet te serieus neemt, ons trakteert op mokerslagen van inzicht in de menselijke conditie.” Absurde associaties, verstilde observaties, ingetogen elegieën en epigrammen: herleesbare poëzie.

Kamiel Choi over ‘Beyond here lies nothin” van Herman Rohaert: ‘[De] bundel lijkt een poging om het bijtende zuur van het nihilisme te overwinnen door onze herinnering met de gouddraad van de liefde te verweven. (…) Ondanks de sensuele toonzetting maakt deze bundel een programmatische indruk. Esthetische, speelse zintuiglijke beelden worden afgewisseld met cryptische uitlatingen, coderingen van wat er kennelijk gezegd moet worden. Ik betwijfel of dit de bundel sterker maakt.’