Archief

Frank Sijbenga (Leeuwarden 1979, woont tegenwoordig in Groningen) kan zich voor alles interesseren, behalve voor sport. Hij is bevriend met een aantal gedichten van onder meer Anne Carson en Emily Dickinson, en heeft er geen problemen mee als je graag bevriend of digitaal verweven wilt geraken met zijn eigen poëzie. Meander wilde er het fijne van weten.

Frank Sijbenga Laat hij trots het lichaam zien hij bewaart zijn lichaam in een zak van kleren - zodat het niet vlekt in de zon of nat wordt als het regent 's avonds legt hij het voorzichtig in bed het is z'n beste herinnering aan vroeger als er vrienden komen of familie laat hij trots het lichaam zien - rechtop op een mooie stoel jonge neven gapen en wijzen op defecten maar oude vrienden glimlachen zij hebben er thuis ook één

Jan Lauwereyns gaat in zijn nieuwste bundel Vloeistof en welvaart het gesprek met de lezer aan. 'Hoe vaker je de gedichten in deze bundel leest, hoe interessanter ze apart én als onderdeel van het geheel worden', aldus Joop Leibbrand

'Wie Pritt.stift.lippe las wist al lang wat Eva Cox vermag en wie een twee drie ten dans leest ziet dat oordeel bevestigd', zo vindt Bouke Vlierhuis.

David Gyssens: 'Ik leef graag. Ik ben sterk bezig met het idee van sporen nalaten. Bewijsmateriaal dat ik hier ben geweest. Evengoed weet ik dat alles en iedereen gedoemd is om vergeten te worden. Misschien wordt over 170.000 jaar mijn skelet opgegraven en kom ik in een natuurkundemuseum terecht. Het zou een troost zijn als ik daar vanuit kon gaan. IJdelheid. In de ontgoocheling dat alles maar tijdelijk is ligt een essentiële pijn besloten.'

Miriam Van hee de piramide van de zon (teotihuacan) de lucht zal wel ijler geweest zijn en koeler de wind, de zon had een andere status, maar evengoed scheen ze als nu, hard en afstandelijk het kwam erop aan te zijn voorbereid de hoogte wenkte en klimmen was beter dan dalen, de zwaartekracht leek af te nemen en je zag meer een soort van verbondenheid, huizen stoffige wegen waarop zich mensen bewogen en je zag verder dat deze plek niet de enige was, deze stad niet en deze tijd, je hart ging tekeer en je dacht tevergeefs aan de liefde, het kunnen kiezen, vrijheid of troost en je voelde een dwaas verlangen om kennis te maken en toen dacht je weer aan de vogels, je had ze

David Gyssens Pentaal In mijn vingers ligt reizend en doelloos losgeslagen boven het witte egaal een teveel aan taal Ik leg mijn oor op het papier of ik kom er aan de solventen en de lijmen ruiken waarop amper kan een woord ontluiken dat mij kan doen proeven van de inkt die ontoereikend toeslaat in een achterbuurt van mijn geweten omdat ik zo graag wil weten wat schrijven is is schrijven astraal, in donkerte immigrerend een schijnlicht schijnen soms inktarmoedig achterblijven soms ook op steen of houten kruisje een naam neerschrijven

Miriam Van hee debuteerde met de dichtbundel Het karige maal in 1978. Haar werk werd vaak onderscheiden. Ze schrijft niet alleen goede oorspronkelijke poëzie, maar vertaalt ook veel gedichten, onder andere van de Russische dichteres Anna Achmatova. De populariteit van de poëzie van Miriam Van hee lijkt steeds te groeien. Zo werd haar laatste bundel Buitenland maar liefst vijf maal herdrukt.

Jan-Paul Rosenberg Gedenklied voor de slaap Zie hoe de duisternis herstelt van regen, een schaduw zich losmaakt van een lichaam, zich de dag in schrijft met zinnen à la 'de weg naar geluk kent geen woorden', een titel erboven als 'compositie', afdruipt met de afgesneden oren van de eerste mens: comfortabel profiel op zure benen, verzegeld met regels als 'vandaag begint'.

Dichter Jan-Paul Rosenberg is oprichter, directeur en hoofdredacteur van de literaire uitgeverij Stichting Achterland. Zijn gedichten waren, al dan niet onder pseudoniemen, al te lezen en te beluisteren op tentoonstellingen, in een radio-en televisieserie van RTV Oost, tijdschriften en bloemlezingen. Meandermedewerker Sylvie Marie sprak met hem over 'comfortabel profiel op zure benen' en het &-teken in zijn poëzie.

Met dit nummer besteden we voor de vierde keer aandacht aan Slauerhoff. Werden eerder al bekende gedichten als 'De ontdekker' (nr. 56), 'Dit eiland' (nr. 99) en 'Brieven op zee' (nr. 108) behandeld, deze keer is het de beurt aan een gedicht waarnaar het in de bloemlezingen vergeefs zoeken is. Het zal voor velen een ontdekking zijn.

Eigenlijk heb je alles al van Huub Beurskens is een stevige bundel, vindt Maarten Hamelink, met soms ronduit mooie poëezie. Toch slaat de dichter zo nu en dan de plank mis doordat zijn gedachten met hem op de loop gaan.

Bouke Vlierhuis reageert lichtelijk allergisch op de bundel Sloop de stad met tedere woorden van Rense Sinkgraven. Hoewel hij af en toe geweldige regels schrijft.

'Een dichter met kloten, kotsend in lotsroes - van zo'n dichter wil je alles lezen, kom maar op met het woelwater van de werkelijkheid!' Dit zegt Joop Leibbrand over de bundel Lichtspraak van Mark van Tongele. Echter: 'soms lijkt de dichter niet meer te doen dan bijzondere woorden uitstrooien die je na een paar regels al wat narrig van je af wilt schudden.'

Sylvie Marie: 'Toen ik dat commentaar van Gruwez las, moest ik glimlachen. Ik vind immers wel dat het bij mijn bundel past. Sommige gedichten lijken inderdaad op kleine bezweringen om de werkelijkheid te temmen. Toch betekent dat niet dat ik op het moment van schrijven daadwerkelijk met mijn hand op mijn mond zit om niet te schreeuwen.'

Lennart Sjögren DINGEN Het best was het op de grens van de dageraad zichtbaar na het uur van de wolf waarin dingen ons met heldere blik konden gadeslaan. Dingen zijn nauwelijks mensen noch dieren maar zij wonen zoals wij in hun gesloten schaal en wanneer zij kapot worden geslagen hoor je een gekraak van brekend gebeente. Vraag mij niet naar hun ontstaan noch naar hun uiteindelijke bestemming - maar zonet op de grens van de dageraad hoorde ik ze blaffen als opgewekte honden die het spoor hebben ontdekt. Vertaling: Bernlef

De Zweedse dichter Lennart Sjögren werd in 1930 op het eiland Öland in de Oostzee geboren. Op negentienjarige leeftijd debuteerde hij als dichter en nu, ruim een halve eeuw later, geldt hij als een vooraanstaand auteur in zijn vaderland. In deze aflevering plaatsen wij een aantal gedichten uit de bloemlezing Oog om oog, plus een reeks teksten die Bernlef ons onlangs ter beschikking heeft gesteld.

Sylvie Marie weerbarstig bedenk me als een stukje papier dat je onbedacht in je jaszak propt nadat je er wat op schreef. ik laat open wat, al hoop ik: laat het een zin zijn. één voor in een vers van later en waaraan je blijft denken, nog lang nadat je me wegstopte. je kent de zin naderhand vanbuiten. hij doemt op als een mantra in je hoofd. toch, nooit vind je er de juiste context voor: een goed gedicht dat de zin plaatst, omkadert, bovenal temt. hoe je me dan na verloop van tijd bovenhaalt, streelt en zucht: wat moet ik met je aan?

Lies Van Gasse Over iets dat ze vergeet Buiten staat een kind te huilen. Ramen, deuren houden vast. 1. Er zijn meer wegen dan die door donker gaan. Bermen, haltes, grasvelden. De ochtend geeft als antwoord niet dit opstaan, rapen, wandelen. Hoezeer kan men vertrouwen op dit gras? We weten dat de dageraad bedrieglijk is. Jij zegt het klaren van de huizen, het breken van de dauw. Wat niet bestaat is erger. De huid verliest haar glans, je slaat een wig in wat zich mettertijd heeft opgezet.

Lucas Hirsch publiceerde in talloze literaire tijdschriften en debuteerde in 2006 bij uitgeverij Arbeiderspers met Familie gebiedt. Ilja Leonard Pfeijffer merkte destijds op in een recensie in NRC Handelsblad: 'Als dit nog maar het begin is, kunnen we nog veel meer verwachten.' Nu is de bundel Tastzin verschenen en lijkt Hirsch de verwachting in te lossen.

Lucas Hirsch Jonas In de buik van het beest geweest het verhaal van Jonas verteld op hoop van zegen de juiste zeemanstatoeage laten zetten Zwaluw, anker, hart? Als ik van de vis wist had ik het apocalyptische verhaal van de albatros en de bemanning vanaf de kade in uw richting geschreeuwd Had ik zie je wel ik had het nog gezegd, gezwegen