Archief

'Wat ik hoop is dat de vonk overspringt, de vonk die ik voel in gebed, in vieringen in de kerk, of bij het lezen van de Bijbel', vertelt Maarten Das, van wie onlangs de bundel Schuilkerk uitkwam bij uitgeverij De Contrabas. 'Niet dat ik mijn lezers of toehoorders probeer te bekeren...'

Maud Vanhauwaert nog altijd neemt ze haar glas met twee handen vast op de loopplank ligt te veel werkelijkheid tussen twee huizen door huilt ze schuilend of andersom zoals je bij een sjaal denkt aan de kou zo denkt ze aan het leven thuisgekomen haalt ze het speelplein van onder de nagels van het kind raadt granaatappels juist op tv gaat slapen, zo uitgestrekt mogelijk morgen is haar territorium weer twee voeten maat 38, groot

Als ik een activiteit mocht kiezen die ik als Sisyphus tot in den treure zou moeten volhouden, dan is het zeker het schrijven van poëzie. Ik moet daar minstens een avond per week voor vrijhouden', vertelt Maud Vanhauwaert. ' Het is begonnen in Rome, waar ik elke avond op hetzelfde terras met mijn schrijfboekje zat. Na twee weken vroeg een ober waar ik mee bezig was. Ik zei hem dat ik een onderzoek uitvoerde naar everzwijnen. Hij vond mij zo’n bizarre klant, dat hij mij de rest van de maand heeft getrakteerd.'

In Stof dat als een meisje is Tellegen een knap vertolker van de stress die de mens ondergaat in het moeizame proces tot verinnerlijking van relationele problemen, en verhoudingen tot de natuur. Emily Kocken concludeert: "Dus dat doet de dichter sterk en onverveerd: de mens spat springlevend van het vel terwijl hij op de tafel slaat: ‘Ik kan niet leven.’ En Tellegen zegt, zacht, eeuwig met zichzelf in de contramine: ‘... en hij leefde langdurig en nauwgezet.’ Geen ingewikkelde toestanden of wereldschokkende esthetische ervaring, maar wel even, fijntjes, de mondhoeken omhoog."

In weinig andere bundels van dit jaar valt volgens Joop Leibbrand zoveel te beleven als in Er is weinig aan de lente veranderd van Jane Leusink. Hij is episch en lyrisch tegelijk, even uitdagend als toegankelijk, even experimenteel als beheerst, en daarbij is het opvallend hoe zelfbewust en met hoeveel overtuiging Leusink schrijft, zich nergens forceert, zich ook nergens behaagziek toont. Het belangrijkste: met taal bereidt zij haar gedichten, als taal dient zij ze op en vermijdt daarbij de makkelijke smaken, al gaat zij een enkele amuses niet uit de weg en is iets pesterigs haar niet vreemd. Het is een bundel waarmee je niet snel klaar bent, omdat je bij iedere herlezing in de meest

Alex Rutten wij zaten in de kamer, de kamer waarin alles kon gordijnen dicht, deuren dicht, ergens ver boven ons een plafond van licht, en daar zaten wij dan alles kon, maar wij deden niets, wij zaten, wij aten en aten, wij zaten, wij deden de dichte gordijnen dicht, wij vervingen het licht als het donker werd de muren waren gewit, de deuren zaten dicht, wij zaten in de kamer, de kamer waarin alles begon de gordijnen zaten open, nu dicht, wij zaten, wij aten, met de deuren gesloten, ergens ver boven waar alles kon, alles kon, maar wij aten, wij deden niets, niets in de kamer, wij zaten, wij deden de gordijnen dicht, de muren waren wit, altijd licht wij vervingen het licht

Marco Houtschild SADDER BUT WISER Als jongeling zocht ik naar stenen waarmee ik mijn weg naar Rome een stap verder kon plaveien. Kasseien die een pelgrimstocht konden lenigen, klinkers die de loop van een verhaal konden keren. Zo ontstond mettertijd mijn stenenverzameling die net met een doffe bonk door de vloer is gezakt. Gelukkig stond ik op zolder toen het gebeurde in de wolken in het dakraam panda’s te herkennen.

'Het enige doel is heel precies opschrijven van iets wat Kopland ‘de herinnering aan het onbekende’ noemt. Iets dat mij een tijdlang een prettig gevoel geeft, maar dan weer langzaam wegebt en met een nieuw gedicht weer gevoed dient te worden. Je kunt hier in plaats van ‘gedicht’ bijvoorbeeld ook sigaret invullen, op exact dat chemische trukendozenniveau lijkt het voor mij namelijk te werken', aldus Marco Houtschild.

Alex Rutten (1988) studeert Nederlands in Nijmegen en naar eigen zeggen verstoort dat zijn carrière als dichter. 'De studie Nederlands is voor mij een writer's block', aldus Rutten. Toch heeft hij enkele wapenfeiten en interessante literaire experimenten op zijn naam staan. Een academisch romanticus aan het woord.

'Het schrijven van een artikel is te vergelijken met het timmeren van een hondenhok. Het leuke is: sinds ik rondren in de poëzie, heeft het timmeren van een hondenhok weer aan aantrekkelijkheid gewonnen', aldus Hans van Willigenburg. Meandermedewerker Maarten Gulden had een interview met deze dichter.

Hans van Willigenburg Prozaïsche poging iets uit te leggen over de werking van mijn brein en het soort dichterschap dat daar het gevolg van is - Grote kwesties hebben bij mij de neiging dermate groot te zijn dat ze, nog voor ze zijn doorgedrongen tot mijn hersenpan, al in felle kleuren en duidelijk te onderscheiden stukken zijn onderverdeeld, reflexmatig, zodat ze mij niet omver blazen en ik een eerder ingenomen standpunt haast gedachteloos kan herhalen op grond van eerder uitgevoerde demontage. Kleine kwesties daarentegen hebben bij mij de neiging zo klein te zijn dat ze, nog voor ik het valluik van de gedachte paraat heb, als hyperactieve insectenlegers naar alle uit

Met De schoonheid van blauw / The Beauty of Blue geeft uitgeverij In de Knipscheer de verzamelde gedichten van Aletta C. Beaujon (Curaçao 1933 – Aruba 2001) uit. De bundel bestaat uit Gedichten aan de Baai en elders, in 1957 gepubliceerd als dubbelnummer van het literaire tijdschrift Antilliaanse Cahiers en Words washed away / Weggespoelde woorden, gedichten die niet lang geleden in een oude Haagse kantooragenda gevonden werden. 'Hoe zeer dit ook jeugdwerk is en de onderlinge stijlverschillen in de gedichten verraden dat zij duidelijk zoekende is en allerlei registers uitprobeert, [...] daarachter klinkt wel degelijk een specifiek on-Hollands eigen geluid: z

In deze aflevering behandelt Jeroen Dera op min of meer eco-kritsche wijze (zeer actueel dus!) een gedicht uit Mustafa Stitou's Varkensroze ansichten, een bundel die kort na verschijning door Milla van der Have besproken werd voor Meander.

Carla Dura gaf Ongetemde kracht als ondertitel mee Gedichtencyclus rond schrijver, uitgever en idealist Wim J. Simons. Heel expliciet wordt de bundel in een herdenkingskader geplaatst, maar het is gelukkig niet zo, dat de lezer zich ongemakkelijk moet voelen, omdat hij de tranen van een treurende weduwe over zich heen krijgt.
'wanneer alsof het laatste woord heeft/ hoe heten dan alle woorden voordien.' Wie zo'n regel kan schrijven, begrijpt iets van taal en van poëzie, stelt Joop Leibbrand vast.

'Krikor Momdjian schrijft poëzie zoals je die je die alleen zou kunnen schrijven als je van buiten Nederland afkomstig bent en niet eerst door het slijk van de Vijftigers heen je weg hebt hoeven vinden. Oprecht is hij in zijn werk op zoek naar de ontmoeting met het leven.' Joris Lenstra over Orange Moon.

ERIK JAN HARMENS Sekspalm zoëven was ik je naam ineens kwijt ik kwam nog wel tot initialen maar de volle naam moest ik uit mijn outlook halen regen viel pathetisch neer als een roversbendeleider die zijn moeder niet rolvast uit kan zwaaien zei ik wees een lafaard en kom hier ik klapte mijn samsung open geen bericht weer dicht dan koekoek ik klapte mijn samsung open één bericht dat ik opende koppensnelde en verwijderde god leidde mij naar een vlakte waar hij me aan mijn lot overliet ik spitte de zaak om en irrigeerde vanzelfsprekend toen ik zwarte cijfers schreef klonk daar de bonsbons van de heer de volgende vlakte kon de k krijgen daar mocht ik blijven ik hield d

MIROSLAV HOLUB (Tsjechië) DODEN Na de derde operatie, zijn hart doorzeefd als een oude kermisschijf, kwam hij bij op zijn bed en zei: Vanaf nu ben ik zo sterk als een beer. En heeft u ooit paarden zien vrijen? Die nacht stierf hij. En een ander sukkelde acht laffe jaren als eendenkroos in een zure kreek, als schoof hij zijn bleke gezicht aan een spies over de kerkhofmuur. Tot het gezicht ten slotte verdween. Bij beiden trapte de engel des doods simpel met zijn bespijkerde schoen op hun verlengde merg. Ik weet dat het dezelfde dood was. Maar ik geloof niet dat ze hetzelfde dood zijn. Vertaling: Jana Beranová

THOM SCHRIJER de werker Hij wordt wakker van het dringen van een dag, de ochtendspits, de dunne handen op zijn schouders. Hij is houder van records zonder betekenis. Van zijn tijd bolt hij de uren uit in bange dienstverbanden. Door productielijnen overmand, zijn hoge toon verzand in wrevel, wil hij vandaag alleen maar rekenen in soorten van verdwijnen, uit zijn systemen weggeschreven zijn. Vandaag wil hij plaatsvinden in een fietser op een plein, een fietser die rondrijdt op een plein en regels terugzingt uit een droog gevallen kinderlied.

Langzaam trekt het vlot van Alfred Valstar telt ruim honderd haiku en senryu. Liefhebbers van het genre zullen het op waarde kunnen schatten.

Hartenbeest van Fleur Bourgonje heeft als belangwekkende kern de vraag of en hoe je in taal kunt herroepen wat de geschiedenis vernietigd heeft. De vernietiger is hier het fascistische regime waar Bourgonje de nodige ervaring mee opdeed. Eerst met het Chili van na Allende, later in Argentinië waar ze sociale psychologie studeerde, en na de staatsgreep daar in Venezuela waar ze onderzoek deed naar het verband tussen armoede en prostitutie. De dichter wil een verbond sluiten met noodzakelijke woorden. Niet om de pijn weg te masseren, maar juist om die tot aanschijn te roepen en te verweven met het bestaan. Aldus maarten Hamelink.

Bouke Vlierhuis koos zijn zes favoriete gedichten uit deze rubriek.