Archief

Joris Lenstra studeerde literatuurwetenschappen. Na een verblijf in Londen, woont en werkt hij nu in Rotterdam. Hij is liefhebber en vertaler van poëten als Walt Whitman, Allen Ginsberg, Dylan Thomas en Hart Crane. Hij is voorzitter van Nadorst, een stichting die kunstzinnige en literaire activiteiten organiseert in Rotterdam en onder de naam Uitgeverij Nadorst literatuur uitgeeft. In het verleden heeft hij de essayreeks ‘Lees maar…’ voor Meander geschreven. Daarnaast was hij in 2007 de initiatiefnemer van het poëziepodium Ongehoord!, dat als stichting zelfstandig verder is gegaan. Op dit podium treedt steeds een dichter van Meander op.

Tone Hødnebø Zangzwaan ingenaaid in slaap en de hele wereld wil in je wonen een stad met gebouwen, molenwieken, bomen en mensen Je hoort de jubel van allen die zich een weg naar binnen eten Je bloedt in een majesteitelijk duister, maar de eeuw breekt aan en je wordt weer democratisch, slaapt op een plat bed, belt iemand op, wordt vermoord, weggereden, gedumpt in zee vertaald uit het Noors door Roald van Elswijk

Op verzoek van Meander presenteert Roald van Elswijk opnieuw een interessante dichter uit Scandinavië: Tone Hødnebø. Van Elswijk (1974) studeerde Scandinavistiek en Oudgermaans in Groningen en werkt aan een proefschrift over de receptie van 19-eeuwse Scandinavische literatuur in de Nederlanden. In 2007 publiceerde hij samen met K. Middel de bloemlezing Moordliederen. Moderne IJslandse poëzie en een jaar later een bundel met acht Faerøerse dichters, Windvlinders.

'Een schitterend uitgegeven bundel', zegt Maarten Hamelink over Eva Gerlachs Het gedicht gebeurt nu 1979-2009. Een bloemlezing met een bereik van drie decennia leent zich voor een analyse van de groei en ontwikkeling die de dichter doormaakt. Wat opvalt? Toon, stemgeluid en techniek lijken eigenlijk nergens drastisch te veranderen. Weinig verandert er ook aan de thematiek. Het persoonlijke, de binnenkamer is keer op keer wat Gerlach drijft.

Wil Fraikin boog zich over het foto- en gedichtenboek Anatomie van het slik, een project van Onno Kosters en Dick Groot. De grafisch vormgever van uitgeverij De Weideblik verdient volgens hem een lintje, maar over foto's en gedichten is hij minder te spreken.

Toen Gerrit Komrij in 2000 de eerste Dichter des Vaderlands werd, initieerde hij de Sandwichreeks. Twintig bundels verschenen er, waarvan tien van debutanten, negen van vergeten dichters uit het verleden en als sluitstuk één deeltje, Bombast en larie, met 'de 25 afschuwelijkste gedichten uit de Nederlandse literatuur'. Onder de titel Clubsandwich heeft Van Gennep in twee banden alle delen nu nogmaals uitgebracht. Bouke Vlierhuis ploegde ze door, las ook het latere werk van de debutanten en zag zich bevestigd in zijn voorkeur voor Hoorne, Belleman, Solvanger, Thies en Inghels als vijf bijzondere dichters en voor Helène Gelèns als een waar fenomeen.

Trijntje Gosker ik voed mij met de dagelijkse sleur van uw beschimmeld brood met kaas en in een porseleinen schaal uw stukgevallen dromen verscheurde brieven, oude nota’s en dat afgeschreven boek waar u geen uitgever mee blij kon maken die ladderrijke kous die tien geknipte nagels dat leverworstje met de kleur van goud al wat ik wegvoer uit uw leven en meeneem naar de afvalberg stort ik in het totaal van mensenlevens zodat het terugkeert in een brood, een schaal

Anthony Callens (1974) is een geboren West-Vlaming, maar woont en werkt in Brussel. Hij heeft nog niet eerder gepubliceerd, maar was in 2005 laureaat van de poëziewedstrijd Zot van de Zenne en de gedichtenwedstrijd van de gemeente Elsene. Van deze wedstrijden verschenen gelegenheidsbundels. Zijn eerste creatieve stappen zette hij in de schilderkunst. Pas later is hij ook poëzie gaan schrijven.

Anthony Callens Als een vulkaan verzen spuwt Als een vulkaan verzen spuwt klinkt het dan verzoenend ? Als de Taag buiten haar oevers treedt heeft zij genoeg van de zee ? Evengoed is het verleidelijk zijn zelfvoldane lach als reddingsboei te werpen naar een drenkeling of de molecules van het water van trappen te voorzien, even broos, even weerlegbaar als het doodvonnis van verse sneeuw. Zwijg, Taag. Genoeg, vulkaan.

Trijntje Gosker woont in Zwolle. Ze is contactpersoon van het Zwols dichterscollectief en heel actief in het Filosofisch Café Zwolle. Maar ook in het literaire leven van onze andere noordelijke provincies kom je haar regelmatig tegen.

Geert van Istendaels Sociale zekerheid en andere gedichten roept bij Wil Fraikin gemengde gevoelens op. Het begin van de bundel, waar Van Istendael zich sterk toont in het kleine en het anekdotische, is overtuigend. De langere, programmatische gedichten zijn wijdlopig, op het prekerige af en soms geschreven in haast vooroorlogs sociaal-democratisch jargon.

In een van de allereerste Klassiekers besprak Rik Wouters 'Melopee' van Paul van Ostaijen. 130 afleveringen later is hij terug met een gedegen bespreking van een gedicht van de in Nederland volstrekt onbekende Brabantse dichter Andries Dhoeve (1908 -1993), die ook schreef als Joost van de Venne en Johan Vercammen, zoals hij voor de burgerlijke stand heette. Een eerbewijs van de huidige dorpsdichter van Galmaarden voor een gewaardeerde plaatsgenoot.

Ik en mijn mensen van Dennis Gaens biedt volgens Joris Lenstra te veel van hetzelfde. Het zijn observaties, al dan niet nostalgisch, van een blanke jongen uit de Nederlandse middenklasse die veel heeft nagedacht, maar schrijft met een bombast die tenenkrommend is. Twee geslaagde gedichten bevat de bundel, niet meer.

Krijn Peter Hesselink (1976) begon zijn loopbaan als dichter met succesvolle optredens bij poetry slams. In maart 2008 debuteerde hij bij uitgeverij Nieuw Amsterdam met de bundel Als geen ander. Eind 2009 verscheen Stil alarm. Het afgelopen jaar verscheen een interview met Krijn Peter in deze rubriek. Het verschijnen van zijn derde bundel De uitputting voorbij, op 12 januari bij uitgeverij Nieuw Amsterdam, plus de publicatie van drie nieuwe gedichten, was voor ons aanleiding om deze dichter nogmaals aan de tand te voelen.

Dianne Soeters verwarring ik klim in hoogste bomen ren om het hardst en win van hem als ik val wil ik niet bloeden en van huilen word ik woest niemand zal me onder krijgen maar ik word steeds erger vrouw de man in mij vloekt weg ik zie mijn borsten groeien in een aarzelend besef alles wordt zo onbekend raakt me om het lijf en uit mij vloeit het eerste bloed ik weet niet hoe ik klimmen moet als ze anders naar me kijken die wiebelige tinteling...

Dianne Soeters (Maastricht, 1961) debuteerde in 2007 met de dichtbundel Het water zingt (Hernia & Co, Maastricht). In 2008 verscheen bij dezelfde uitgever haar tweede bundel Wat blijven zal, maakt ademloos. De bundel werd gerecenseerd door Remko Ekkers in de Poëziekrant nr.4, 2009. Dianne schreef ook een tweewoordengedicht 'Beweging verankerd' in opdracht van de gemeente Maastricht, ter gelegenheid van de restauratie van de eerste boog van de Servaasbrug. De woorden werden in messing vastgelegd in het voetpad onder de eerste boog aan de Kesselskade aldaar.