Archief

Wat voor mij Het boek Hauser van Annemarie Estor & Lies van Gasse boeiend maakt is niet het langdradige, verwarrende, nauwelijks beeldende verhaal waarvoor de kunstenaressen vooral hun fantasie hebben gevolgd én die van hun gastauteurs, maar de beelden die zij geschapen hebben, en die prachtig zijn vastgelegd. Hier en daar is de verf die zij gebruikten met strijklicht gefotografeerd, zodat het lijkt of je naar reliëfs kijkt, en de kleuren zijn fantastisch! De vrouwen zijn bepaald veelzijdig; het is indrukwekkend om te zien hoeveel technieken zij hebben gebruikt, en goed!

Liever brieven gaf Judith Herzberg haar nieuwe bundel als titel mee. Prefereert ze het schrijven van brieven boven bijvoorbeeld een e-mail of het plegen van een telefoontje, of zijn het brieven waarin ze uitdrukt wat ze allemaal liever zou willen hebben, willen doen, of laten? Of is 'liever' hier de vergrotende trap van 'lieve', en drukt de titel dus de verhouding uit waarin zij tot haar lezers wil staan?

Aline Gailliaert (Brugge, 1996) schrijft sinds haar veertiende poëzie. In 2012 won zij de Belcampo-prijs bij Doe Maar Dicht Maar (de prijs voor een score van de beste drie gedichten) en dankzij die prijs mocht ze voordragen op Dichters in de Prinsentuin. Ook in 2013 kwam zij bij de beste tien van haar leeftijdscategorie. Aline is redacteur van Puberpoëzie.nl en is daar zelf ook zeer actief. In haar vrije tijd volgt ze toneellessen.

Aline Gaillaert Ik ben geen poëet ik ben geen poëet ik heb vaak het gras laten groeien er zit onkruid op mijn terras en bovenal sterven vogels in mijn tuin als ik zong was het vals of onecht moeder heeft me nooit bij mijn naam genoemd, zo ben ik hem vergeten ik rukte de liefde uit mijn hoofd heb romantiek een eind gegeven nooit zijn gezicht beschreven ik ben geen poëet want er ontplooien zich nog geen bloemen op mijn handen daarvoor zijn te veel vogels in mijn tuin gestorven.

Wat ik in Mensen die je misschien kent van Frouke Arns als een grondhouding ben gaan ervaren, is wat er staat in het eerste gedicht ‘Perspectief’: 'Wat je ziet is dit: een wereld// zonder jou erin en toch is dit jouw wereld/ en alles wat je kent is daar: het huis, de straat, het kind lacht/ kinderdingen uit zijn keel.//’ Dat de wereld bestaat buiten jezelf om. Het leven gaat door, kan bestaan buiten ons om, buiten die ander om, wat je ook hebt beleefd, zeker als het om de natuur gaat. Arns opent haar gedichten veelal anekdotisch, blijft dicht bij huis, maar verglijdt al snel in observaties die onder de radar van het alledaagse, het voor de hand liggende en het vertrouwde doorg

Alle gedichten in Stemmen dragen weer de volstrekt eigen, onmiskenbare Armandosignatuur, enerzijds gekenmerkt door kernachtigheid, kracht en indringendheid, anderzijds door raadselachtigheid en vervreemding. Voortdurend heb je als lezer de ervaring dat de dichter iets essentieels meedeelt, hij je deelgenoot maakt van een bepaalde diep doorleefde waarheid, maar die wordt meer gesuggereerd dan dat ze expliciet gemaakt wordt en eerder wordt de lezer op afstand gehouden, dan dat hij bondgenoot wordt gemaakt. Geen twijfel aan, Armando overtuigt in alle opzichten. Een unieke dichter met een unieke stem.

Pierre Kemp (1886 - 1967) was naast dichter ook een verdienstelijk kunstschilder. In ‘Ritournelle’ komen beide talenten mooi samen. Karin van der Raad-Doornik plaatst dit gedicht in de schijnwerpers: “het heeft muzikaliteit en ritme”. Bijna een songtekst.

Het is een zeldzaam meesterschap waarmee Les Murray in The Weatherboard Cathedral / De planken kathedraal poëzie haar bestaansrecht garandeert. Zolang er dichters zijn als hij, kunnen we ons laven aan de opwekkende kracht van woorden, die ook in de prachtige vertaling van Maarten Elzinga, ons het gevoel geven intenser te leven dan we doorgaans doen. Pure magie.

Kleine stemmen is de zevende dichtbundel van Gil vander Heyden. De gedichten zijn geschikt voor alle leeftijden, wat van veel 'volwassen' poëzie niet gezegd kan worden. Met illustraties van André Sollie.

Met De gevoelige plaat levert Hilde Pinnoo een derde bundel af die spijtig genoeg niet de aandacht krijgt die hij verdient. Ervaar de kracht van goede poëzie, de herkenbaarheid en de meerwaarde voor ieder die het leest.

Uit de lucht gegrepen bewijst dat Alain Delmotte (Kortrijk 1951) als dichter een unieke stem heeft. Goed dat de Contrabas hem uitgaf. Waarom kenden wij deze dichter in Nederland niet?

Het debuut van Marjet Cliteur, Bewaakt ogenblik vertoont een opmerkelijke parallel met de poëzie van Vasalis: eenzelfde aanpak, een identiek spectrum aan emoties, zij het, dat de binding met het publiek bij Cliteur meer uitgesproken is.

De nieuwe poëzie-uitgeverij Leeuwerik, die zich wil specialiseren op het gebied van teksten op het grensvlak tussen poëzie en lied, brengt als eerste (fraai verzorgde) uitgave Hou me er niet aan, teksten van singer-songwriter Rufus Kain.

Nergens groeit een boom die haar aarde niet kent van de Surinaamse Karin Lachmising overstijgt zelden het niveau van persoonlijke mijmeringen. De dichteres verbindt mens en natuur zelden op originele en meeslepende wijze.

Samenstellers Ben IJpma en Ben van Melick maakten met Ik ben een gemankeerde saxofonist – Lucebert & Jazz een schitterend overzicht van de wijzen waarop jazz van invloed geweest is op het werk van Lucebert. De gedichten staan daarbij centraal, maar het boek bevat ook een dertigtal pagina's met beeldend werk en foto's en documenten.

Thei Ramaekers haan gisteren wist hij nog maar weinig, vandaag nog minder morgen waarschijnlijk niets meer alles ontglipt hem alles verzinkt in een dikke mist ooit uit school zei hij trots tegen zijn moeder: mam nu weet ik alles, fijn jongen, zei ze onthoud het goed bewaar het stevig in je hoofd later als je groot bent moet je heel veel weten nu snapt hij opeens niet meer hoe de wereld werkt hoe je pudding maakt een brief schrijft een haan slacht hoe je aan je kind uitlegt waar een diender voor dient een postbode een melkstoeltje een worstmolen een gedicht een misdienaar

In 2003 debuteerde Thei Ramaekers (1944) met zijn dichtbundel 'Een dag beginnen'. Na een loopbaan in het onderwijs en een uitstapje naar de beeldende kunst vindt hij in de poëzie 'een wezenlijk deel van zijn bestaan'.

Heimwee en de Ruïne bevat een ruime keuze uit de gepubliceerde en ongepubliceerde gedichten die Frank Martinus Arion in de periode 1957-2007 schreef. De auteur van Dubbelspel heeft ook als dichter zijn lot met Curaçao verbonden.

Rommert Boonstra (1942) verloor in 2012 zijn vrouw, De mooie rooie, met wie hij 34 jaar samen was geweest. Boonstra, een van de grondleggers van de geënsceneerde fotografie, maakte een ‘tombeau’ voor haar. Een dicht- en fotobundel. De foto’s zijn geen illustraties van de gedichten, de gedichten zijn niet op de foto’s geënt. Toch blijf je als lezer switchen tussen tekst en foto, lijken ze intens met elkaar verweven en elkaar te versterken: sommige zaken zijn niet uit te beelden, andere niet te beschrijven.

Menno Wieringa (1965) bracht drie dichtbundels uit in eigen beheer. In 2008 verscheen Mondvoorraad, gevolgd door Valentie (2009) en Notities van een vuurmeester (2011). Hij publiceerde gedichten in Krakatau en in verzamelbundels van uitgeverij Kontrast en Poëziepuntgl. Zijn gedichten voordragen doet hij graag en regelmatig. Poëzie is voor hem het kijken met andere ogen naar de werkelijkheid. ‘Ik denk dan aan een gedicht waarin een perron vol mensen staat te kijken in de richting waar de trein vandaan komt. De dichter kijkt naar een veer tussen de rails’, zo schreef hij bij zijn inzending naar Meander.

Menno Wieringa Hoosbui in Daedham Vale Suffolk geboren en schildert vooral buiten de rivier de Stour net als Monet zijn Giverny graast hij zijn geboortegrond af tot zover niets aan de hand ik ben een wolkenman schilder met wetenschappelijke precisie rode mangaanoxide protiodide van kwikzilver sesquioxide van chroom de schilderskist als laboratorium maar de hemel verandert te snel dan in 1824 aan zee hoosbuien aan de kust bij Brighton grote halen vliegen over het papier zwart wit en grijs op bruine ondergrond een furieuze vaart van vegen op A4 formaat het gordijn van regenstormen herkenbaar al abstractie dat aanstonds het land bereiken zal

Hans Tentije opent Gissingen, gebeurtenissen met een vooraf geplaatste, cursief gezette tekst van 24 regels waarin hij niets anders doet dan een groot aantal zaken en gebeurtenissen opnoemen die zo van elkaar verschillen, dat ze een willekeurige greep lijken te zijn uit alles wat het leven in de meest uitgebreide zin te bieden heeft. De opsomming eindigt met 'de vragen, de vragen -'. Je kunt dit simpel zien als een nieuw, laatste item van de lijst, maar het kan ook terugslaan op al het eerder genoemde en dan suggereert het dat alles wat in het leven te zien en te ervaren is, kan worden opgevat als een vraag, een 'levensvraag'. Maar alles wat vraag is, geeft zicht op een antwoord, draa

Bij Hendrik Marsman denkt menigeen aan brede rivieren , die 'traag door oneindig laagland gaan'. Wilma van den Akker breekt een lans voor een ander gedicht: "Als er één gedicht het verdient om voor altijd herinnerd te worden, is het 'De bruid' van Marsman."