Bart FM Droog constateerde dat gedichten die zijn gemaakt naar aanleiding van het ‘Eenzame Uitvaart’- project vaak aangrijpend zijn, hoewel ze in zeer korte tijd zijn geschreven. De dood doet kennelijk iets met hen. Zou dat met gedichten over moord ook zo zijn? Met de van hem bekende snelheid gaf hij dichters de gelegenheid zo’n moordgedicht te schrijven. Het resultaat, de bundel ‘Moordballaden’, mag er zijn. (Hans Puper)
Peter J.R. Vermaat is onder de indruk van de bundel ‘As, Vuur’ van Hester Knibbe: ‘[…] taal speelt in deze bundel de hoofdrol, met als verdienstelijke tegenspelers de dingen die geweest zijn, verbonden, verwantschappen en ontmoetingen van vroeger. Het is de as die de lezer kan doen denken aan een vuur, ooit, waarbij hij zich in de gedichten alleen kan warmen aan de nagloeiende sintels.’
Wendela de Vos heeft een theaterachtergrond en dat zie je terug in haar debuut ‘Waar leg ik mijn hart’. Eric van Loo: ‘De verschillende gedichten zijn als losse scènes in een toneelstuk, het is aan de lezer om hier een verhaallijn doorheen te weven. ( … ) De lezer wordt uitgenodigd de verschillende fragmenten verder in te vullen, en misschien zelfs te verbinden met eigen ervaringen. Want hoewel ‘Waar leg ik mijn hart’ is ingekleurd met historische details, is het bovenal een tijdloos verhaal waarin universele menselijke vragen en verlangens de hoofdrol spelen.’
Romain John van de Maele over ‘Wat het raadsel achterlaat’ van Guy Commerman: ‘Op een ogenblik dat de wetenschap het essentiële en existentiële spreken overschreeuwt, durft Commerman het aan om over een raadsel te spreken. Dat veronderstelt moed en levenswijsheid, want onderzoekers houden ons het ontraadselen van het allerlaatste raadsel voor’. Maar wie ‘het raadsel ontraadselbaar acht, sluit onbezonnen de weg naar betekenis af.’
De bundel ‘Ik is niet 1’ is een waardevolle aanvulling op Poetry international 2017. Het is een gevarieerde, boeiende bundel met korte essays, gedichten en beeldende kunst over het ‘ik’. Is dat een illusie? Een constructie? Een manier om zich staande te houden? Iets anders?
Ook Antoinette Sisto leverde een bijdrage, een mooie en tegelijkertijd verdrietig stemmende: zij overleed op 3 juli. In haar werk leeft zij voort. Een cliché misschien, maar daarom niet minder waar.