Auteursarchief: Hans Puper

Recensent Paul Roelofsen over de nieuwe bundel van Peter Verhelst: ‘Koor’ is een door Verhelst zelf samengestelde bloemlezing uit eerder werk.
Het eerst gedicht, ‘Voor het vergeten’, zet meteen de toon, die van een rebel, een durfal ( … )’. Een enkele keer toont hij te weinig zelfkritiek bij de opname van gedichten, maar over het algemeen genomen is het een zeer goede bundel. Roelofsen neemt ook de gelegenheid te baat om uitgevers te kapittelen over hun teksten op het achterplat.

‘Misschien moet alles eerst op tekening hersteld’ is de vierde bundel van Alja Spaan. Ze schrijft dagelijks, direct na het opstaan en zegt achteraf niets te wijzigen. Recensent Eric van Loo: ‘Soms zijn er nog droombeelden die in het schrijven doorsijpelen, in ieder geval is de waakzame oordelende geest nog niet helemaal wakker. Alle ruimte dus voor het creatieve, associatieve brein.’ Het resultaat is verrassend.

In de nieuwe ‘Poëzie Kort’ recensies van Yolandi de Beer, Lennert Ras en Hans Puper over ‘Die aarde is ’n eierblou ark’ van Susan Smit, ‘Vrije uitloop’ van Saskia Stehouwer en ‘Drie steden twee ogen’ van Hanz Mirck.
Yolandi de Beer schreef de bespreking van ‘Die aarde is ’n eierblou ark’ in haar moedertaal, het Afrikaans.

Het publiek haat poëzie, zegt Lerner, dichters ook, inclusief hijzelf. Ieder gedicht schiet tekort: de dichter loopt op tegen de grenzen van de taal, universele gedichten kun je niet schrijven en de hoop om met poëzie bij te dragen aan maatschappelijke omwentelingen is ongegrond. Hans Puper vindt ‘Waarom we poëzie haten’ van Ben Lerner een schitterend essay.

Recensent Hans Puper: ‘Hoe een zee een woord werd’ is de vierde bundel van Antoinette Sisto. De titel is in eerste instantie onopvallend, maar roept bij nadere beschouwing nieuwsgierig makende vragen op. In de eerste plaats het woord ‘hoe’: is er sprake van een vertelling? Laat de bundel een transformatie zien van zee naar woord, in casu poëzie? En dan dat onbepaalde lidwoord ‘een’: gaat het niet om een specifieke zee?’