Johan Reijmerink bespreekt het oeuvre van Menno Wigman: ‘Dood, waanzin, eenzaamheid en fatale liefdes vormen de thematische elementen in zijn zoektocht naar eenheid van allesomvattend geluk. Voortdurend is de ik op zoek naar wie hij is, wie hem bestuurt, waartoe het alles leidt. Wigman was een grensganger en kende de sluipwegen naar het grensgebied van leven, dromen, slapen en sterven.’
Paul Roelofsen geeft hoog op van Bart Vonck die de bundel ‘Wachten op doortocht’ van François Muir vertaalde: ‘Niet alleen de zorgvuldig- en vindingrijkheid vallen op, ook het eigen(zinnige) en complexe taalgebruik van Muir blijft in de vertaling behouden’. Daarnaast is hij om meerdere redenen geboeid door de poëzietaal van Muir. Deze lijkt een ingehouden strijd tegen de dood te voeren met een verzwijgen zo intens dat die een huiveringwekkend karakter krijgt.