Hans Puper over deel 4 van ‘Dagen van Van Putten: ‘Engelhart probeert in zijn epos de kern van het bestaan te vatten door dagelijkse gebeurtenissen te beschrijven; als we al gedachten van personages leren kennen, dan zien we die – in de gebruikelijke mijmeringen althans – niet van binnenuit: er is een alwetende verteller aan het woord.’
Marc Bruynseraede bespreekt ‘Syllaben van verdwijn’ van Erick Kila: ”Het existentialistische ervaren van het ‘niets’ houdt de dichter constant bezig. De tijdelijkheid is een onverbiddelijk gegeven. Wat rest is een summiere inventaris van de werkelijkheid. Dat vertaalt zich in een poëzie die staccato geschreven, gelezen én begrepen dient te worden. Een inventaris van taal waarin stiltes en in te vullen betekenis groter zijn dan wat er staat.”
‘De hazenklager’ van Paul Demets heeft zo’n hoog actualiteitsgehalte dat we er een longread aan wijden. Recensent Johan Reijmerink aan het woord: ‘Deze bundel is op een dramatisch moment in onze geschiedenis uitgebracht, zonder dat de dichter kon bevroeden dat het wereldwijde onheil van de coronaviruscrisis zich zo alomvattend aan ons zou manifesteren. Demets schets ons dat er in de verhouding tussen mens en natuur ingrijpende onevenwichtigheden zijn ontstaan. Een beeldrijk tijdsdocument over een geteisterde aarde.’
Maurice Broere bespreekt ‘Onder de vogels’ van Dirk Kroon: ‘De dichter is een man op leeftijd en dat levert bespiegelingen op over het leven. De gedichten zijn stuk voor stuk voorbeelden van poëtisch vakmanschap en zeker het lezen waard, maar echt ontroeren willen ze niet. De thematiek is goed uitgewerkt, maar het is niet echt een onderwerp dat je origineel zou willen noemen. Dit dubbele gevoel blijft een beetje hangen na bestudering van de bundel.’
Recensent Herbert Mouwen vindt ‘Liefde in tijden van brand’ van Mark Boog zeer toegankelijk en de moeite waard: ”De buitenwereld kan zo destructief zijn, zo alles vernietigend in brand staan, zo’n vuurzee zijn, dat je geen keus hebt dan om je af te schermen. Je moet. Wanneer je je dat realiseert, dan is er altijd nog het vuur in jezelf dat jou (en je geliefde) ontplooiingskansen geeft: de vurige liefde, het brandende verlangen, ‘het zinderende lijf’, de smeulende aanwezigheid van de geliefde die bij tijd en wijle explodeert in verhitte hunkering.”