De carrière van Frédérique Spigt kent een bijzonder verloop. Afgestudeerd als grafisch kunstenaar brak zij door als zangeres, aanvankelijk van Engelstalig repertoire. Later schreef en zong ze haar eigen Nederlandse teksten. In ‘Misantroop’ ontdekt ze zichzelf als dichter, en zien we ook de beeldend kunstenaar terug. Recensie van Eric van Loo.
Schrijver of schrijfster, dichter of dichteres, what’s in a name? Zelfs Google heeft er een mening over, ondervond Eric van Loo.
Taalpodium Emmen bracht de Light Verse-bundel ‘Lichtvoetig III’ uit, een selectie uit de beste inzendingen voor het Nederlands Kampioenschap Light Verse-dichten 2019. Hans Franse genoot van de onverwachte taalvondsten, de scherpe pointes en de subtiele humor. Al blijkt ook uit het gedicht van winnaar Christian Abbing dat de grens tussen light verse en serieuze poëzie soms moeilijk te trekken is.
Terwijl we vandaag volgens de astronomische kalender de winter achter ons laten, blikken we nog één keer terug met ‘Winter op het land’ van Jan van Nijlen. Ruim een eeuw geleden geschreven, toen de winters –zeker op het Vlaamse platteland– nog veel indringender ervaren werden. Pieter M. van Sterkenburg bespreekt dit pareltje van een bijna vergeten dichter.
‘Zaailingen’ is het debuut van Anne-Fleur van der Heiden, die na enkele omzwervingen op 25-jarige leeftijd met haar opleiding aan de schrijversvakschool begon. Poëzie die je regelmatig naar de keel grijpt. Eric van Loo treft een aantal zwakke regels en minder levensvatbare gedichten aan, maar is ook onder de indruk van deze bundel waarin zowel licht als donker aanwezig zijn, en thema’s als afkomst en vergeving een plek hebben gekregen.