Categoriearchief: Recensies

Toen Gerrit Komrij in 2000 de eerste Dichter des Vaderlands werd, initieerde hij de Sandwichreeks. Twintig bundels verschenen er, waarvan tien van debutanten, negen van vergeten dichters uit het verleden en als sluitstuk één deeltje, Bombast en larie, met ‘de 25 afschuwelijkste gedichten uit de Nederlandse literatuur’. Onder de titel Clubsandwich heeft Van Gennep in twee banden alle delen nu nogmaals uitgebracht. Bouke Vlierhuis ploegde ze door, las ook het latere werk van de debutanten en zag zich bevestigd in zijn voorkeur voor Hoorne, Belleman, Solvanger, Thies en Inghels als vijf bijzondere dichters en voor Helène Gelèns als een waar fenomeen.

Wil Fraikin boog zich over het foto- en gedichtenboek Anatomie van het slik, een project van Onno Kosters en Dick Groot. De grafisch vormgever van uitgeverij De Weideblik verdient volgens hem een lintje, maar over foto’s en gedichten is hij minder te spreken.

‘Een schitterend uitgegeven bundel’, zegt Maarten Hamelink over Eva Gerlachs Het gedicht gebeurt nu 1979-2009. Een bloemlezing met een bereik van drie decennia leent zich voor een analyse van de groei en ontwikkeling die de dichter doormaakt. Wat opvalt? Toon, stemgeluid en techniek lijken eigenlijk nergens drastisch te veranderen. Weinig verandert er ook aan de thematiek. Het persoonlijke, de binnenkamer is keer op keer wat Gerlach drijft.

Over Doodsbloei van Pieter Boskma is al veel – en lovend! – geschreven. Joop Leibbrand voegt er nog een uitvoerige bespreking aan toe. ‘Wie het eerdere dichtwerk van Boskma overziet, kan niet anders concluderen dan dat al het voorgaande beschouwd kan worden als één grote voorbereiding op deze voorlopige (?) apotheose van zijn dichterschap.’

Johan Reijmerink las Garderobe, een nieuwe bloemlezing uit de bundels van Luuk Gruwez. Hij schrijft: ‘In al de verkenningen die Gruwez tot nu toe nauwgezet en gevarieerd uitvoerde, voert zijn vergankelijkheidbesef voor mij de boventoon. Een duik in zijn garderobe raad ik een ieder aan, hij is mij […] goed bevallen. Het levert verrassende spiegelbeelden van herkenning op.’