Ivan Sacharov las Het is niet anders van Chrétien Breukers en ging op zoek naar diens poëtica. Hij stelt een aangeboren neiging tot ambivalentie vast, die alles te maken lijkt te hebben met de stijl van zijn poëzie en zijn verhouding tot het geloof (en andere autoriteiten).
‘In deze bundel komen we een gedreven dichter tegen, iemand die wordt voortgedreven door een passie die verder reikt dan hij zelf telkens weer vermoedt. Zijn poëzie heeft iets overweldigends, maar ook iets alledaags in de situaties, beelden en woorden die hij opvoert. Hamel weet de tijdgeest in rake bewoordingen en beelden op te roepen. De snelheid, de onrust, de wendbaarheid, dat alles zit volop in deze bundel.’ Aldus Johan Reijmerink over Nu je het vraagt van Micha Hamel.
Floor Buschenhenke, prominent aanwezig in de Meanderbloemlezing Nog een lente, bewijst in Eiland op sterk water meer dan een belofte te zijn. Bouke Vlierhuis las een dichteres met een duidelijk eigen geluid, wier gedichten vaak kleine, absurde vertellinkjes zijn die met iedere regel verder afdwalen.
In zijn beoordeling van Rivierklei van Ed Bruinvis is Ivan Sacharov duidelijk ambivalent. Enerzijds laakt hij de conventionele, al te eenvoudige vorm van de gedichten, anderzijds onderkent hij proeven van prachtig taalgebruik.
‘Hij is een van de allerbeste dichters die we hebben. Hij onderscheidt zich namelijk van andere ‘moeilijke’ dichters door zijn heldere, dagelijkse taalgebruik. In zijn meanderende, altijd logisch beginnende en pas later ontsporende zinnen zit altijd het gevoel van waarheid. Ze geven je het idee dat je ze, de volgende keer dat je ze leest, wél zult begrijpen. En dat is precies waarom je ze niet onmiddellijk moet willen overlezen. Nee, bij Wijnberg moet je dóórlezen, het overkoepelende verhaal proberen te zien of de muziek van de taal proberen te horen.’ Bouke Vlierhuis toont zich onder de indruk van Nachoem M. Wijnbergs De divan van Ghalib.