Interviews

Philip Meersman was 13 jaar toen hij zijn eerste gedichten schreef en 16 toen hij vond dat het goed was. De toon was al snel gezet: dada. Experimenteel. Een gesprek over complexen, genade, rederijkertjes, Jelle Dierickx, vurige tongen, de lerares dictie, in het Engels schrijven, de NCRV, festivals, de combinatie met beeldende kunst, slam, opera en in het Nederlands uitgeven.

Dichten is voor Gerard Scharn geen levensvoorwaarde, maar een zeer aangename tijdspassering – ondanks de soms beladen onderwerpen. Hij omschreef zijn poëzie als ‘gecultiveerde afstandelijkheid’. In de tientallen processen-verbaal die hij verwierf uit de nalatenschap van zijn vader, viel hem de stijl op waarin deze werden geschreven, zakelijk maar vooral afstandelijk en ontdaan van de emoties van de verbalisant. Vandaar.

Niels Blomberg is begonnen als rijmelaar. Zijn eerste vrije vers was nog redelijk vormvast, hij heeft de vrijheid moeten leren waarderen. Bij gebonden verzen houdt hij van de klank van rijm en metrum, de ambachtelijkheid spreekt hem aan. Op zijn website staat zijn dichters-cv: ‘Ik heb geen grote opdracht te vervullen / zolang ik maar een mondhoek om zie krullen’.

De documentaire 'Ik heb voor niks geschreven', gemaakt door Sharon Kromotaroeno, gaat over het leven en werk van Koenraad Goudeseune. De maakster is geen beelddenker, maar houdt erg van taal. Ze identificeerde zich met Goudseseune omdat hij een buitenstaander was en weinig zichtbaar. De nagelaten gedichten van Koenraad, die postuum zijn uitgegeven door uitgeverij Atlas-Contact, zijn één voor één prachtig.

Als kind wilde Leen Raats alle wereldproblemen verhelpen. ‘Natuurlijk besef je dan op een gegeven moment dat je dat niet kan, maar dat je wel de wereld van individuele mensen een beetje kan veranderen.’ Dat doet ze door mooie dingen te schrijven die hen ontroeren, waarin ze herkenning of troost vinden bijvoorbeeld. Ze hoopt een verschil te maken.

Pim Thorn liet zelfs de ‘echte concurrentie, een gedicht met daarin een blowjob’, achter zich en veroverde de tweede plaats in De Gedichtenwedstrijd. Hij is voorlopig tevreden. De dichter die de grootste invloed heeft gehad op zijn manier van schrijven en denken over poëzie is Delphine Lecompte. Hij werd zich bewust van de ongelofelijke vrijheid die poëzie biedt of kan bieden.

Mirthe Smeets ging met Adriana Ivanova in gesprek over haar bundel ‘Zuurstof’ maar ook over schrijven en persoonlijke rouw. Ellendige momenten hebben haar weerbaarder gemaakt. In haar werk gaat ze de dialoog aan, stelt vragen, onderzoekt. Dat móét ze van haarzelf. Poëzie is het ontleden van ongemakkelijke gevoelens en gedachten. Als het niet wringt, werkt het niet.

Schrijven is voor Ann Van Dessel een levensnoodzakelijke behoefte, net als eten, drinken, slapen, tekenen en in haar eentje in de natuur wandelen. Wanneer ze over iets schrijft bestaat er al een zekere afstand tot het gebeuren en het onderwerp. ‘Tijd’ ervaart ze als noodzakelijk om te kunnen schrijven. De emotie moet bij de lezer liggen, niet in het gedicht.

De generatiegenoten van Hester van Beers moeten zelf uitvinden wat hun plaats in deze snel veranderende wereld is. Daar schrijft ze graag over, van leeftijdsgenoten krijgt ze terug dat ze zich herkennen in haar gedichten. Hoewel we meer verbonden lijken te zijn dan ooit, is er veel eenzaamheid. Onlangs won ze de hoofdprijs van De Gedichtenwedstrijd.