Interviews

Taal is geen vaste materie is maar leeft. Meer dan een zoektocht is het een weg die dichter Monica Boschman gaat. Alles komt via haar hoofd, hart en handen op het papier, misschien wordt het daarmee een deel van haar levensgeschiedenis. Met poëzie gaat de taal onderhuids. Verbeeldingskracht is een vitaal deel van haar.

In 'Zombie zoekt zielgeno(o)t', de nieuwste bundel van Jan Lauwereyns, worden alle zintuigen aangesproken. Hij kwam tot een onverbloemde ode aan de Nederlandse poëzie. Een interview over ‘het traject dat iets van de beweging van een boemerang heeft’, ‘inspiratie in de combinatie van de dingen op een gegeven moment op een gegeven plaats’ en ‘een kwestie van verscherpte zintuigen’.

Een interview van Hans Puper met Jozef Deleu (1937), onder andere dichter, prozaïst en samensteller van bloemlezingen. Daarnaast is hij stichter en redacteur van 'Het Liegend Konijn'. In 2019 verscheen 'Ondoorgrond', zijn verzamelde gedichten van 1963 tot 2019. Daarna verschenen nog twee bundels miniaturen: 'geluiden voor de laatste dag' (2021) en 'het paard van mijn vader' (2023).

Boris Kanen wil geen ‘dichtende dokter’ genoemd worden maar hij is het wel. Zowel in de zorg als in de poëzie draait het voor hem om het maken van verbinding, van mens tot mens. ‘Het menselijke lot’ met al zijn hoogte- en dieptepunten, met al zijn paradoxen, fascineert hem. Poëzie begint bij hem bij het ontspannen maar aandachtig waarnemen.

Bij het vertrek van recensent Johan Reijmerink. Graag zou hij zien dat de lezers door zijn recensies enig inzicht in de opbouw en inhoud van de bundel hebben gekregen. Een gedicht hoeft niet geheel doorgrond te worden, maar het moet zoveel herkenning en verwondering opleveren dat je erdoor aan het denken wordt gezet en het jouw werkelijkheid intensiveert.

Na de Balkanoorlog was schrijver en kunstenaar Els de Groen verbijsterd. Ze moest haar gedachten ordenen en ontdekte poëzie als de trap naar het diepst van de ziel. De filosofische component is belangrijk, humor helpt om te relativeren. Kinderboeken schrijft ze echter niet meer, die onbevangenheid is ze kwijt. 'Ik wil hen niet voortijdig ontgroenen.'

Philip Meersman was 13 jaar toen hij zijn eerste gedichten schreef en 16 toen hij vond dat het goed was. De toon was al snel gezet: dada. Experimenteel. Een gesprek over complexen, genade, rederijkertjes, Jelle Dierickx, vurige tongen, de lerares dictie, in het Engels schrijven, de NCRV, festivals, de combinatie met beeldende kunst, slam, opera en in het Nederlands uitgeven.

Dichten is voor Gerard Scharn geen levensvoorwaarde, maar een zeer aangename tijdspassering – ondanks de soms beladen onderwerpen. Hij omschreef zijn poëzie als ‘gecultiveerde afstandelijkheid’. In de tientallen processen-verbaal die hij verwierf uit de nalatenschap van zijn vader, viel hem de stijl op waarin deze werden geschreven, zakelijk maar vooral afstandelijk en ontdaan van de emoties van de verbalisant. Vandaar.

Niels Blomberg is begonnen als rijmelaar. Zijn eerste vrije vers was nog redelijk vormvast, hij heeft de vrijheid moeten leren waarderen. Bij gebonden verzen houdt hij van de klank van rijm en metrum, de ambachtelijkheid spreekt hem aan. Op zijn website staat zijn dichters-cv: ‘Ik heb geen grote opdracht te vervullen / zolang ik maar een mondhoek om zie krullen’.