Klassiekers

Karin Doornik bespreekt 'Brood op de wereld' van Guillaume van der Graft. Al heeft de dichter zelf het gedicht kennelijk niet willen bewaren, het sprak haar direct aan, autonoom, zonder de kennis van eventuele thematische samenhang met ander werk of van de biografie van de dichter. Het was met name de klankrijkdom van de eerste strofe die haar meteen opviel.

In extra afleveringen willen we af en toe, mede afhankelijk van de respons, aandacht gaan besteden aan ouder werk. Als eerste waagt Joop Leibbrand zich aan een gedicht van Constantijn Huygens, geschreven in 1634. Niet schrikken van het zeventiende-eeuwse Nederlands, het is toegankelijker dan op het eerste gezicht misschien lijkt.

Uit Enquists vierde bundel in vijf jaar tijd, koos Lambert Wierenga 'Ineens'. Een somber gedicht, concludeert hij, maar daarmee gaan we wel opgewekt het volgende honderdtal in. 

De honderdste Klassieker moest een bijzondere aflevering worden: passend in de serie besprekingen van interessante gedichten van na 1880, maar naar onderwerpkeuze en behandeling opvallend. Met 'Panta rhei' van Hans Kloos diende zich een belangwekkende eigentijdse tekst aan met duidelijk 'klassieke' elementen. Rutger H. Cornets de Groot vond er de uitdaging in tot het schrijven van een uitvoerige, diepgaande analyse.

Karin Doornik verdiept zich in 'Dit eiland' van J. Slauerhoff: "Slauerhoffs eiland blijft tijdloos, onbedorven en eeuwig woest."

Joris Lenstra waagt zich aan 'Ik sla een hoek om.', een vroeg gedicht van Hans Faverey: wat staat hier nu eigenlijk? Je kan de woorden wel lezen, maar wat zeggen ze? Waar gaat dit over?

Yves Joris bespreekt 'een minnend paar' van Gust Gils. Hij situeert het gedicht in het rijk oeuvre van deze in 2002 overleden Vlaamse dichter. Het gedicht is op het eerste gezicht een simpel gedicht zonder spitsvondige taalinvallen en neologismen. Maar onder de oppervlakte schuilt het gevaar van te snelle lectuur, waardoor je als lezer te snel voorbij dreigt te gaan aan de schoonheid van een muzikale improvisatie op papier.

Inge Boulonois raakte gecharmeerd door het gedicht 'Vermeer' van de Vlaamse dichter Marc Tritsmans. Zij schreef er een boeiende bespreking over die ons op een andere manier doet kijken naar dit gedicht én de schilderijen van de Nederlandse schilder van 'Het melkmeisje' en 'Meisje met de parel'.

Remco Ekkers bespreekt op eigenzinnige wijze 'Jeldican en het woord' van Leo Vroman.