Meandermagazine

'Het Liegend Konijn' bestaat twintig jaar. Oprichter en redacteur Jozef Deleu heeft de Nederlandse poëzie een nauwelijks te overschatten dienst bewezen door in zijn tijdschrift meer dan vijfduizend nieuwe gedichten op te nemen van meer dan vierhonderd dichters, rijp en groen. Je krijgt een goed overzicht van wat er gaande is – op papier tenminste. Een recensie van Hans Puper.

Wie gaat er dit jaar vandoor met de C. Buddingh'-prijs 2022? Er zijn vier bundels genomineerd voor het beste poëziedebuut van het jaar. Ze werden alle vier door ons gerecenseerd, drie bundels werden per toeval besproken door Peter Vermaat. Hij laat zijn licht schijnen op de nominaties en spreekt zijn persoonlijke voorkeur uit.

Voor het derde jaar kwam er rondom het thema van de Boekenweek een bundel uit. Deze keer was de opdracht om een rondeel te schrijven over ‘Eerste liefde’, tevens de titel van de bundel. Een rondeel is een vaste versvorm met een melodieus dansend karakter. Hettie Marzak: ‘Geen liefde laat zulke diepe herinneringen na als de eerste liefde, of die nu beantwoord werd of niet. Er zijn dan ook schrijnende gedichten bij, maar toch overheerst de weemoed om wat geweest is.’

Een serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? En toch gaan we het iedereen vragen. Het zevenenveertigste antwoord komt van Kees Godefrooij.

Met de bespreking van ‘Waar is het lam?’ van Mustafa Stitou, stelt Adriaan Krabbendam zich voor als nieuwe recensent. Stitou onderzoekt het drama van het offer vanuit verschillende invalshoeken. Adriaan Krabbendam is onder de indruk: ‘Het (letterlijke) slachtoffer doorstaat keer op keer dezelfde genadeloze rite, soms beschreven vanuit het slachtlam zelf, vaak ook bekeken vanuit de omstanders of dader. En altijd in de precieze bewoordingen die we van Stitou kennen, net als de vaak wonderlijke maar zeer effectieve woordvolgorde en niet te vergeten verdekt opgestelde humor.’ Een longread.

Na de bevrijding botsten de hoop op vernieuwing en het terugverlangen naar oude zekerheden op elkaar, ook in de letteren. Het was niet één grote revolutie die uitbrak, het ging langs vage lijnen van geleidelijkheid. Jan van der Vegt over de Vijftigers. Had Vinkenoog er niet bij moeten zijn? En waarom Andreus en Claus niet? Een kerngroep van acht? Toch een beweging?