Meandermagazine

Een aantal aspecten uit het leven van bijen gebruikt Paul Demets in zijn allegorische bundel ‘De bijendans’. Johan Reijmerink is van mening ‘dat hij op zoek is naar een nieuwe verhoudingen in een veranderende samenleving die doordesemd is van verkwisting en ongelijkheid. Demets weet zich op een poëtische wijze met de op handen zijnde transitie te engageren in strak gecomponeerde verzen. In strofen van verschillende lengtes vinden de versregels hun onderlinge verbondenheid in alliteratie, assonantie, enjambement en een soepel ritme.’

Karel Wasch wordt oud. Hij herinnert zich weemoedig de eerste poète maudit in ons kikkerland, J.J.Slauerhoff (1898-1936)!! ‘Slechts in mijn verzen kan ik wonen,’ dichtte het enfant terrible. Zijn vrouw, eigenlijk bijzit, Darja Collin, was danseres, maar wanneer Jan thuiskwam van een van zijn scheepsreizen zat hij al op haar te wachten. Zoals de columnist wacht op zijn geliefde.

Wie in de ellende of andere heftige toestanden zit, kan naar de pen grijpen en de gevoelens van zich afschrijven, bijvoorbeeld in een gedicht. Poëzie biedt voor velen een uitlaatklep die ze in een strandwandeling of een gesprek niet ervaren. Wat bij columnist Rogier de Jong de vraag oproept wat er gebeurt als een ‘echte’ dichter uit het lood wordt geslagen.

Kan uit een vuistdikke roman poëzie gedestilleerd worden zonder de lezer te veel te overweldigen, is de vraag die Kamiel Choi zich stelt bij ‘Het verkeerde hart’ van Jan Baeke. ‘Op meerdere plekken in de bundel schemert goede lyriek door dit postmoderne epos. Halverwege de bundel verlies ik de draad. De indrukken blijven zich opstapelen en ik moet veel moeite doen om ze voor me te zien.'

Paul Roelofsen zweefde even in de stilte tussen het uitspreken van de voor- en achternaam van de prijswinnaar van De Gedichtenwedstrijd. ‘En de winnaar van De Gedichtenwedstrijd 2022 is … Paul … Bellemans. Een kortstondige droom veroorzaakt door het pseudoniem van Ruth Lasters. Maar het was een heerlijke middag. Een verslag van de prijsuitreiking.

Een bespreking van ‘De weg naar Pitchipoi’, de bundel van Joris Iven. Hettie Marzak aan het woord: ‘Iven weet in zijn gedichten op indringende manier weer te geven hoe elk mens omgaat met dood en verlies. Van de reis die in de gedichten gemaakt wordt van verleden naar heden en omgekeerd, is het doel niet het belangrijkste, maar de manier waarop je reist en de plaatsen en mensen die je onderweg aandoet.’