Recensies

Wanneer begin je te fabuleren? Waarschijnlijk al vroeg in je leven, wanneer je het nodig hebt. Waarom? Om te ontsnappen aan een wereld die te krap voor je is, en bedreigend. Omdat je wilt ontsnappen aan de regels die je worden opgelegd. Als volwassene fabuleer je nog steeds wanneer er een restant van het kind in je is achter gebleven, dat vrij wil zijn en spelen. Dat is wat Delphine Lecompte doet in haar poëzie.

In zijn bundel 'In de spiegel' schetst Luijters een beeld van de overgang van de jaren vijftig naar de jaren zestig, de periode waarin de auteur zestien werd. Hij neemt ons in zijn titelloze gedichten mee op een reis door zijn eigen jeugd én die van velen die in deze tijd zijn opgegroeid.

De bundel 'Hier woon je' van Jeroen Theunissen vindt zijn aanleiding in de geboorte van zijn zoontje. Hij geeft hem een allesomvattend overzicht van wat het leven in al zijn verschijningsvormen en –fasen te bieden heeft. De dichter geeft gedetailleerde stills en maakt daarmee de rijkdom, het veelomvattende en de beweeglijkheid van het opgroeiend leven zichtbaar. Als poëtisch analyticus komt hij tot verrassende inzichten.

'Nu is al te laat' , de nieuwe bundel van Spinoy, is veeleisend. Hij gaat vilein, brutaal, onverschrokken, beeldrijk en intelligent spiegelgevechten met de tijd en zichzelf aan. Dat maakt zijn poëzie daarom wederom spannend en avontuurlijk. Lukt het hem met zijn poëzie uit de greep van de tijd te geraken?

De dichter Willem Thies kijkt met de ogen van een vreemde naar het leven om hem heen, zijn eigen leven inbegrepen. Dat leven is vaak moeizaam, herinneringen zijn zelden aangenaam. Dat betekent niet dat 'Meer mensen dan reddingsvesten' een loodzware bundel is, want daarvoor is zijn taalgebruik te beweeglijk. In schijnbaar terloopse, maar bij nadere beschouwing geladen formuleringen is Thies een meester. Een liefdevolle meester, want de taal volgt hem graag.

De titel van de nieuwe bundel van Hubert van Herreweghen beklemtoont niet alleen de aanwezigheid van vogels, maar ook van de bulleman, een wat verouderd woord dat min of meer overeenkomt met bullebak. Is die bulleman de schaduw die aan het eind van het leven het denken verandert in peinzen? Van Herreweghen heeft een leeftijd bereikt waarop avondgedachten onvermijdelijk zijn. Vanuit het naderende levenseinde wordt zin gegeven aan wat voorbij is – de dichter probeert alleszins een balans op te maken.

Nauta is een van de drie bekendste flarf-dichters. Hij muntte het begrip ‘literaire geocaching’, een soort speurtocht met in elk gedicht een clue over de volgende locatie. Het is aan de lezer van blog naar blog respectievelijk gedicht naar gedicht te navigeren. Zijn elfde bundel Verzamelingen is een papieren uitgave van gedichten die op internet en in bloemlezingen te vinden waren.

Navigatiesystemen bestaat uit zes epische gedichten. De inhoud doet soms bizar of hallucinerend aan, maar staat in een fascinerend contrast met Van der Vegts vormbeheersing en heldere taalgebruik. Op een bijgevoegde CD draagt hij het gedicht ‘Wormgoor’ voor, begeleid door speciaal voor dit gedicht gecomponeerde muziek van Jan Frans van Dijkhuizen. Volgens de dichter moet je zijn poëzie in de eerste plaats horen. Van der Vecht heeft een vuurtoren gebouwd op de kust van de Nederlandstalige poëzie.

De dichter schrijft sadà\ exposadà weliswaar met kleine letters, maar bescheidenheid zal het niet zijn die hem ertoe bracht zijn naam te verzwijgen. Hij is een kaper, hij noemt zijn boekje zelfs de triomf van de roofkunst, maar hij is niet van de straat. Hij gebruikte Friedrich Hölderlin, Sigmund Freud, William Blake, Dante Alighieri en uit het Grieks nam hij het epitheton van Dionysos over. sadà / exposadà schrijft voor een select publiek, dat staat wel vast.