Recensies

Met Er is niets te zien en dat moet je zien heeft Thomas Eyskens niet het zoveelste boek geschreven over een van Vlaanderens bekendste dichters. Zijn enthousiasme en heldere aanpak in combinatie met veel (onbekend) fotowerk bieden niet alleen een inkijk in een minder bekende periode uit het leven van Herman de Coninck, door de Mechelse stadswandeling maak je er bovendien een geslaagd poëtische uitstapje van.

De conclusie lijkt gerechtvaardigd, dat Max de Jong uitsluitend door de niet aflatende inzet van Geert van Oorschot, die hem op alle mogelijke manieren ondersteunde, in de literaire wereld bekend is gebleven. Sublieme gedichten schreef hij niet en zijn essays zijn op z’n zachtst gezegd nogal tijdgebonden. Heet van de naald en andere gedichten is vooral een interessant boek naast de boeiende biografie die Nico Keuning aan deze tragische held wijdde. Dat deze nieuwste druk een facsimile bevat van het complete gedicht ‘Heet van de naald’, maakt aanschaf ervan bijna verplicht. Dichter kun je niet bij deze schrijnende autobiografische tekst komen.

In Varen vandaan laat Joep Kuiper de lezer alle hoeken van de wereld zien. Reizen is een kernthema van deze woordspelige geest met kwajongenstrekken.

bezonken, de nieuwe bundel van Albertina Soepboer is mooi, maar weerbarstig. Na iedere lezing dring je verder haar wereld binnen, maar echt kenbaar wordt die nooit. Wat zij beschrijft, de wisselwerking tussen verleden, heden en toekomst, láát zich ook niet geheel kennen, hoogstens aanduiden. Zij gebruikt daarvoor bijzondere beelden van de veranderlijke Waddenzee en het weidse, soms desolate Friese kustlandschap.

Taal is een wonder, waarin dingen kunnen die praktisch niet kunnen. Dat maakt taal een beetje een wereld op zichzelf: een wereld apart van de ‘echte’ wereld. In zeker opzicht zijn onze gedachten (onze woorden) meer ons thuisland dan de wereld zelf. Ook Sylvie Marie loopt in haar nieuwe bundel Altijd een raam tegen de grens tussen die beide aan.

Volgens de rugtekst zou Het gebroken woord van Adam Foulds een magistrale bespiegeling zijn over volwassen worden in tijden van geweld, waarin de pijn en dilemma's heel tastbaar worden gemaakt. Hoe kan het dat de gerenommeerde vertalers het inferieure van deze 'poëzie niet gezien hebben? De bundek komt regelrecht uit het sentimentele hart van de bouquetreeks.

Gerry van der Linden zegt in Stadswild veel, met weinig woorden. Ze neemt waar en geeft weer in kale gedichten. In veel gevallen overstijgt ze hiermee niet het niveau van fraaie ansichtkaarten. Met enkele gedichten weet ze de lezer wel te raken.

Judith Herzberg bundelt in 111 Hopla's een groot deel van haar korte gedichten. Ze introduceert met de hopla geen nieuw dichtgenre; het is de wat baldadige aanduiding voor het speelse en spontane karakter van deze verzen, iets 'Huup, huup, Barbatruc'- achtigs, iets wat zij in 'Wel en niet' 'het tierlantijnse schrijven' noemt, een soort dichterlijk 'kopjeduikelen'.

Een voorplat met een illustratie uit de Epistolae van Descartes, een motto van Hadewijch (Alle dinge sijn mi te inge. Ic ben so wijt) en de opdracht 'Voor Washoe, Kanzi, Koko & Congo', drie 'talige' apen en een schilderende aap - welkom in Het aaahh & ooohh van de verbonaut, de nieuwe bundel van de onverslijtbare Sybren Polet. Als iemand bewijst hoe je geestelijk fit kunt blijven door het aangaan van intellectuele uitdagingen, is hij het wel. Nu maar hopen dat dit ook voor zijn lezers geldt.