Recensies

Met de titel ‘Sparagmos’ verwijst Hans Dekkers ‘naar het mythische ritueel waarin dieren of mensen ter ere van Dionysos in een roes uiteen worden gescheurd. Het is een herkenbare metafoor, denk bijvoorbeeld aan hooligans die elkaar uitzinnig te lijf gaan ter ere van hun voetbalgoden. Een recensie van Hans Puper.

De kleurrijke omslag van de nieuwste bundel van Willem Thies ‘Mijn zoon hij zegt’ is gemaakt door de elfjarige zoon van de dichter. Paul Roelofsen bespreekt de bundel: ‘Dit jongetje, de titel van de bundel suggereert dat ook al, speelt in deze openhartige bundel een prominente rol. Naast deze poëzie valt er nog meer te genieten. Thies schrijft op verschillende manieren buitengewoon boeiende poëzie.’

Maurice Broere heeft genoten van ‘Een Poolse Saga / Een Poolse Liefde’ van Barney Agerbeek: ‘In het eerste deel het bijna koortsachtige relaas van de geschiedenis van Polen, het lijkt haastig geschreven, omdat het gezegd moest worden nu het nog kan. Dan de rust die in het tweede deel neerdaalt. Agerbeek produceert verzen van een ogenschijnlijke vluchtigheid, maar een oplettende lezer weet daar wel doorheen te kijken en de schoonheid te smaken.’

Jo Gisekin (1942) heeft al meer dan tien dichtbundels op haar naam staan en is meermaals gelauwerd. Haar laatste bundel heet ‘De luwte van het geheugen’. Hettie Marzak hierover: ‘Gisekin laat zich vaak inspireren door andere vormen van kunst; deze bundel vormt daar geen uitzondering op. De enjambementen zijn doeltreffend en nauwkeurig, de observatie volmaakt in woorden omgezet. Hier is een dichter aan het werk die haar vak verstaat.’

Wim Platvoet had hoge verwachtingen van ‘Het Drogsyndicaat’ van Micha Andriessen: ‘De omslag van de bundel is prachtig en de flaptekst suggereert dat we hier met een in meerdere opzichten interessante en relevante bundel te maken hebben, maar zoals Bo Diddley zingt; ‘You can't judge a book by the cover’. Hij voelt zich als lezer niet serieus genomen en dus bedrogen.

Deze ‘Verzamelde Gedichten’ uit de bundel ‘Ik dans mij weer bijeen’ van Jo Govaerts zijn puur en sober, het is rijpe poëzie om veel tijd voor te nemen, zegt Kamiel Choi. ’Soms ligt het gevaar van candlelightpoëzie op de loer, maar genoeg van deze gedichten weten voor zichzelf een bescheiden eeuwigheid te creëren door middel van een raadselachtige laag, waarin vorm en inhoud lijken te versmelten en de betekenis aan een intuïtie in ons lezers appelleert die aan de taal voorbijgaat.'

De duobundel ‘In welke vrouw ik leef’ van Astrid en Jana Arns is een zeer persoonlijke bundel van moeder en dochter. Ze doen niet voor elkaar onder in deze bundel, volgens Janine Jongsma. ‘Beide dichters schrijven van nature poëtisch en hanteren hun eigen stijl. Het bedachtzame van Astrid steekt mooi af bij de directe stijl van Jana. De onderwerpen zijn zwaar, maar de bundel zelf is dat niet door de originele mails die licht van toon zijn en tussen de gedichten in staan.’

De eerste bespreking van onze nieuwe recensent Marc Eyck over de bundel ‘Twijfelweefsel’ van Gaël van Heijst: ‘De dichter maakt creatief gebruik van taal maar de lezer wordt enkel begoocheld met een zekere handigheid qua taal. De gedichten suggereren diepte maar blijken het, in ieder geval voor mij, niet te hebben. De dichter lijkt vooral erg met zichzelf bezig en geen creatief appel te doen op ervaringen en/of gevoelens bij de lezer’

Hans Puper over het debuut ‘eindig de dag nooit met een vraag’ van Dorien de Wit: “Met de titel geeft de dichter zichzelf een goede raad. In haar wereld is niets zeker en dat kan ten koste gaan van je nachtrust. ‘There is nothing more deceptive than an obvious fact’ luidt het motto van de bundel.” Daar komt nog eens bij dat waarnemingen onvolledig zijn. Voor Dorien de Wit zijn die ervaringen de basis van een intrigerende nieuwsgierigheid.