Daniel Bras
als je meemaakt
wat ik heb meegemaakt
als je een vinger uitsteekt
en je krijgt er een hand
voor terug
als je lichaam gewend is geraakt
en je niet langer opmerkt
wanneer zij
van je af is gegleden
alsof er een knik in de tijd is geduwd
en deze alsmaar een en hetzelfde uur aangeeft
het uur
waarop elke zenuw
door de poriën van je huid
lijkt te zijn gestoken
alsof haar aanwezigheid is verstomd
en jij jezelf hebt vergeven
niet naar haar op zoek te zijn gegaan
Gerard Scharn (Gemert, 1946) publiceerde poëzie in Lava, Plebs en Dighter en verdiende zijn strepen op podia als de Prinsentuin en Onbederf’lijk Vers. Hij doet ook af en toe een slam aan. Beroepsmatig heeft hij enkele jaren gevaren bij de marine, waarna hij diverse jobs had. Uiteindelijk studeerde hij af als jurist aan de Universiteit van Tilburg.
Daniel Bras: “Ik zou mijn poëzie niet willen omschrijven. Wat ik over mijn poëzie kan zeggen is dat ze sluimert. Het is als een rookwolk boven een huis in een eenzame vlakte. Het is een paard dat met een deken op zijn rug naast een besneeuwde schuur staat.”
Als in de derde akte van Bizets opera Carmen het boerenmeisje Micaëla in een wilde bergstreek de schuilplaats van de smokkelaars heeft gevonden waar ook Don José verblijft, zingt zij haar mooie aria ‘Je dis que rien ne m’épouvante’.
Gesteld dat Tonnus Oosterhoff een operaliefhebber is, is het een aantrekkelijke gedachte te veronderstellen dat hij tijdens het schrijven aan zijn gedicht ‘De moy je m’épouvante’ luidkeels heeft meegezongen, of tenminste de melodie heeft meegeneuried. Het zal wel niet. In ieder geval schrok Jeroen Dera er niet voor terug van dit gedicht een analyse te schrijven. Een boeiende tekst.
Ter gelegenheid van de op 29 november gehouden Nationale Stadsdichtersdag (de vierde inmiddels, en opnieuw in Lelystad) verscheen onder de wat oubollige titel Verzen van verbondenheid een door Gerard Beense samengestelde bloemlezing van 125 gedichten van 45 stadsdichters, onder wie ook enkele Belgische.