Dichter Jan-Paul Rosenberg is oprichter, directeur en hoofdredacteur van de literaire uitgeverij Stichting Achterland. Zijn gedichten waren, al dan niet onder pseudoniemen, al te lezen en te beluisteren op tentoonstellingen, in een radio-en televisieserie van RTV Oost, tijdschriften en bloemlezingen. Meandermedewerker Sylvie Marie sprak met hem over ‘comfortabel profiel op zure benen’ en het &-teken in zijn poëzie.
Jan-Paul Rosenberg
Gedenklied voor de slaap
Zie hoe de duisternis herstelt
van regen, een schaduw zich losmaakt
van een lichaam, zich de dag in schrijft
met zinnen à la ‘de weg naar geluk
kent geen woorden’, een titel erboven
als ‘compositie’, afdruipt
met de afgesneden oren
van de eerste mens: comfortabel
profiel op zure benen, verzegeld
met regels als ‘vandaag begint’.
Miriam Van hee debuteerde met de dichtbundel Het karige maal in 1978. Haar werk werd vaak onderscheiden. Ze schrijft niet alleen goede oorspronkelijke poëzie, maar vertaalt ook veel gedichten, onder andere van de Russische dichteres Anna Achmatova. De populariteit van de poëzie van Miriam Van hee lijkt steeds te groeien. Zo werd haar laatste bundel Buitenland maar liefst vijf maal herdrukt.
David Gyssens
Pentaal
In mijn vingers
ligt reizend en doelloos losgeslagen
boven het witte egaal
een teveel aan taal
Ik leg mijn oor op het papier
of ik kom er aan de solventen en de lijmen ruiken
waarop amper kan een woord ontluiken
dat mij kan doen proeven van de inkt
die ontoereikend toeslaat
in een achterbuurt van mijn geweten
omdat ik zo graag wil weten
wat schrijven is
is schrijven
astraal, in donkerte immigrerend
een schijnlicht schijnen
soms inktarmoedig achterblijven
soms ook op steen of houten kruisje
een naam neerschrijven
Miriam Van hee
de piramide van de zon (teotihuacan)
de lucht zal wel ijler geweest zijn
en koeler de wind, de zon had
een andere status, maar evengoed
scheen ze als nu, hard en afstandelijk
het kwam erop aan te zijn voorbereid
de hoogte wenkte en klimmen was
beter dan dalen, de zwaartekracht
leek af te nemen en je zag meer
een soort van verbondenheid, huizen
stoffige wegen waarop zich mensen
bewogen en je zag verder dat deze plek
niet de enige was, deze stad niet en
deze tijd, je hart ging tekeer en je dacht
tevergeefs aan de liefde, het kunnen kiezen,
vrijheid of troost en je voelde een dwaas
verlangen om kennis te maken en toen
dacht je weer aan de vogels, je had ze
toch altijd bijzonder gevonden, om zo
op het laatste moment de vleugels
te spreiden, het ruim aan te doen