Anton Korteweg – Ouderen zijn het gelukkigst
Zijn poëzie kenmerkt zich door een soort dubbele ironie, waarin de beschrijving van voornamelijk kleine gebeurtenissen ertoe dient grote, melancholische gevoelens op te roepen, die vervolgens door stijl en woordkeuze haast laconiek geridiculariseerd worden, maar zodanig dat er toch altijd een herkenbare kern overblijft waarin Korteweg zich blootgeeft – om vervolgens met dezelfde vaart al het openhartige en confidentiële toch weer licht bespottelijk te maken.’ Joop Leibbrand over Ouderen zijn het gelukkigst van Anton Korteweg.