Pieter Grootendorst vermijdt in De dag kwam kijken bewust de confrontatie met Grote gedichten van Grote dichters. Maar gedichten die op het eerste gezicht niemendalletjes lijken, krijgen vaak een onverwachte ernst en diepgang. Waar hij heimelijk op moet hebben gehoopt is gelukt: hij is gezien, gehoord, gelezen.
Lydia Rood schrijft voor lezers van verschillende leeftijdsgroepen, maar is vooral bekend als jeugdboekenschrijfster. Ze hanteert een sobere en tegelijkertijd zinnelijke stijl. Haar verklaring: ‘Ik houd nu eenmaal niet van franje en laarpoerlarigheid.’
Als kind hoopte Lydia al schrijver te worden, maar later leek haar dat te hoog gegrepen. Ze besloot een vak te leren, maar ze was nog bezig te leren voor journalist toen ze haar eerste boek publiceerde. Toen ze uiteindelijk besloot dat ze toch liever schrijver was dan journalist, miste ze wel het journalistieke handwerk. Op dat moment begon ze research voor boeken serieus te nemen.
Het heeft meer dan elf jaar moeten duren voordat eindelijk een gedicht uit het imposante oeuvre van Hugo Claus aan bod kwam. De bekende Vlaamse dichter, poëziecriticus en publicist Thierry Deleu tekent voor de bespreking van een van Claus’ bekendste gedichten.
Toon Tellegen schreef met De optocht een 21ste-eeuwse dodendans, één groot memento mori. Maar deze fascinerende bundel over al wie op weg is naar de dood, heeft vooral alle facetten van het leven tot onderwerp. Een feest van taal dat in één grote reidans de wereld over moet. De vertalers mogen er hun tanden op stuk gaan bijten.
Tijdelijk geen bereik van Koos Hagen is niet alleen een wisselvallige bundel, maar ook een afwisselende. Er zijn twee gedichten bij kunstwerken die daarnaast zijn afgebeeld, een aantal gedichten die hij als stadsdichter heeft geschreven, jeugdherinneringen, en onder de titel: ‘Het ouwe lijk’ een gedicht geïnspireerd door Willem Elsschot. Het is de bundel van een onverbeterlijke mens- en wereldverbeteraar met een goede luim.