André van der Veeke grossiert in zijn jongste bundel Poldergeest van de goede aanzetten, maar de uitwerking is vervolgens lang niet altijd bevredigend. De gevoelens zijn er, de goede bedoelingen zeker, maar niet de woorden die hen zouden moeten dekken.
In Nachtschade van Laura Mijnders staan te weinig parels om de bundel interessant te maken. De dichteres komt niet weg met het excuus dat poëzie eenvoud is. Haar poëzie zal nog flink moeten rijpen.
Lies Van Gasse noemde De benen van de hemel, de nieuwe bundel van Peter Theunynck, geen dichtbundel maar een papieren, geletterd bos. En ja, in elk gedicht ritselt wel ergens een twijg of blad of duikt een landschap op waarin bomen, struiken en bloemen een prominente rol spelen. Naast bomen spelen bommen een belangrijke rol: in het werk van Theunynck is de oorlog ook nooit ver weg. In het tweede deel van de bundel, dat de passende titel Flanders Fields meekreeg, neemt hij de lezer mee naar het slagveld van de Eerste Wereldoorlog. De Westhoek en zijn protagonisten vormen naast bomen een tweede rode draad in deze bundel.
Andy Peetermans is in het dagelijks leven student. Na het behalen van zijn masterdiploma Italiaans en Latijn, aangevuld met een semester Portugees, is hij nu bezig met een verkorte bachelor Grieks. Hij schrijft poëzie in het Nederlands, Latijn en Esperanto.
Andy Peetermans
korpoj raciaj
korporaciaj
mensogas al mondo
kolegoj
si mem
oni dungas ilin
kaj nomas
homrimedoj
*
redelijke lichamen
in ondernemingen
bedriegen wereld
collega’s
zichzelf
men werft ze aan
en noemt ze
menselijk kapitaal