Maandelijkse archieven: februari 2015

Ik houd er niet zo van jezelf aan te prijzen

Anneke Wasscher (Aalsmeer, 1946) begon in 2008 met het schrijven van verhalen en poëzie. Met proza werd ze tweemaal genomineerd voor de Piet Paaltjensprijs. In 2012 won ze de tweede prijs bij Literair Zeist met een verhaal. In 2013 won ze met poëzie de eerste prijs bij Stichting Ongehoord en bij de Hillegomse gedichtenwedstrijd. In 2014 volgde de Citerprijs met een gedicht bij een kunstwerk. Haar werk is gepubliceerd in ongeveer veertig verzamelbundels; in 2014 o.a. in ‘Blauwdruk’ en ‘Reizigersgeheimen’, allebei van uitgeverij Kontrast. Ook publiceerde ze in literaire tijdschriften, o.a. in ‘Schoon Schip’.

Lees verder

Gedichten

illegaal wanneer ik dichter bij je kom zie ik alleen een bange blik die naakt zijn pijlen op me richt en niemand die je warmen kan een schaduw valt over me heen negeert de grenzen tussen ons ik inhaleer de lucht van treurigheid zoek wapens tegen weerloos zijn een mens die nergens welkom is vervreemdt van zijn betekenis het laatste oordeel telt de dagen genade hoort je zeker niet de tenten worden nu geruimd jouw status schuilt in lichaamstaal ik breng je dekens voor de nacht zodat mijn binnenkou verdwijnt hier en nu in de genadeloze stilte van onze kamer […]

Lees verder

Lies Van Gasse – Zand op een Zeebed

Voor Zand op een zeebed verzamelde Lies Van Gasse een aantal van haar graphic poems en verbond ze door de episode ‘De Sirenen’ uit te breiden met nieuwe fragmenten en die over het boek te verspreiden. Grilligheid ten top, in ieder opzicht. Als je echter het grondplan van de bundel eenmaal ziet, wordt duidelijk hoe alles zich van elkaar onderscheidt of op elkaar aansluit. En verder moet je niet proberen al te rationeel te lezen, maar je laten onderdompelen in beeld en taal van een bijzondere, eigenzinnige wereld met mythische trekjes.

Lees verder

Toon Tellegen – De werkelijkheid

Toon Tellegens nieuwe bundel De werkelijkheid kenmerkt zich door filosofische en theologische grondtonen. Ze verlenen aan zijn gedichten een bezwerende inhoud. De gehele bundel bieden ze structuur.
Tellegen zoekt in zijn poëzie een weg door een wereld vol tegenstrijdigheden naar een utopie die aan zijn scheppingskracht blijft ontsnappen. De werkelijkheid blijkt alleen maar aan zichzelf te werken, en legt daarbij een grote onverschilligheid voor ons mensen aan de dag. Ons rest enkel de onmogelijke mogelijkheid om te proberen de werkelijkheid naar onze hand te zetten.

Lees verder