‘Het is het huis dat niet goed alleen kan zijn’ van Jana Arns wordt besproken door Peter Vermaat: ‘Evenals de lezer stelt de dichter zich op als beschouwer, waarbij wat beschreven wordt niet als persoonlijke waarneming, maar als feit wordt gepresenteerd. Door het niet te hebben over het individu, gaat het daarmee over iedereen. Het taalspel ziet er ingenieus uit, maar heeft als nadeel dat je het na een of twee keer lezen wel doorhebt.’
In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het eenentwintigste gesprek, met Sacha Landkroon. Hij meandert erg graag mee, “er ligt zoveel moois voor het oprapen dat daar nog ontelbaar veel interviews en recensies aan te koppelen zijn. Als een rivier door het landschap zoekt dat gewoon zijn eigen loop in de tijd.”
In deze eerste Poëzie Kort van dit jaar bespreken we vier bundels: Herman Gorter – Zie je ik wou graag zijn jou (Maurice Broere) / Paul Snoek – De 100 beste gedichten (Johan Reijmerink) / Rutger Kopland – Geluk is gevaarlijk (Herbert Mouwen) / Gerrit Komrij e.a. – De aarde nu (Maurice Broere)
Al eerder mochten we genieten van het werk van Taco van Peijpe die ons meeneemt via een binnenweg en over een drempel in de tijd naar misschien wel de plek waar alles eens begon, daglicht kierend in een nieuwe ochtend.
‘Maanbrief aan het getij’ is het poëziedebuut van schrijfster en beeldend kunstenaar Inge Nicole. Evenals in haar romans en novellen speelt de beeldende kunst een grote rol. Tweeëntwintig gedichten zijn geschreven bij werk van diverse kunstenaars. De dichter weet zich in alle gedichten zeer goed in een ander te verplaatsen, en schuwt indringende onderwerpen niet. Hettie Marzak: ‘Op het eerste gezicht lijkt de poëzie van Inge Nicole onschuldig; pas bij nadere beschouwing wordt een onderhuidse dreiging waarneembaar. Zoals ook de schoonheid van het getij verraderlijk kan zijn.’