Welk een zegen als dichter Taco van Peijpe ons regels geeft als ‘Hoor door de deuren het zachte zingen. Daar is de dag.’ Even daarvoor vraagt hij nog ‘waar te beginnen zonder te weten / hoe te gebeuren’. We zijn onderweg, hij neemt ons bij de hand, zo voelt het. Overgave in de woorden, opgevangen worden als we vallen, die troost.
‘Hoe verschillig’ is de vijfde bundel van Marjoleine de Vos, vol met warme en fijnzinnige poëzie in de herkenbare stijl van De Vos. Janine Jongsma: ‘Het lijkt alsof – terwijl ze schrijft – zij een hink-stap-sprong maakt in haar hoofd waardoor haar poëzie wint aan gelaagdheid. Ze hinkt vanuit een gedachte het gedicht binnen, stapt rond in die gedachte en neemt dan een sprong waardoor de lezer in een (verrassende) wending wordt meegenomen.’
Rashida Boukhizou heeft soms het gevoel dat ze al tien levens heeft geleefd maar nu is ze waar ze wil zijn. “De woorden doen het werk.” Hoewel ze per ongeluk begon met dichten, betekende het meteen al veel voor haar. Ze vraagt ze zich altijd af: moet er iets van lijden of strijd aanwezig zijn in je persoonlijke leven om goede kunst te maken?
Hoewel Peter Vermaat het vakmanschap van Roland Jooris in de bundel ‘Vertakkingen’ onderkent, mist hij de suggestie waarmee de taal het onzegbare oproept: ‘De poëzie van Jooris is graatmager, gevild en ontvleesd, uiteindelijk uitgebeende schraalte. Ondanks de titel is er geen enkele sprake van vertakkingen, integendeel.’
In zijn profiel stelt dichter Paul Bezembinder dat hij in zijn werk de balans zoekt tussen serieuze poëzie, pastiche en smartlap, met veelal verwijzingen naar klassieke oudheid en filosofie. Een mooi voorbeeld hiervan is de regel ‘Alsof de wereld door een licht / van achteren beschenen wordt / en jij zozeer wordt bijgelicht dat /denken weer beschouwen wordt’. Heldere taal.