Nu we met z’n allen niet op een ander mens wachten maar op het moment dat deze stille tijd voorbij zal zijn, lijkt de vierde variant uit het gedicht van Joke van Leeuwen, ‘Vier manieren om op iemand te wachten’, afwezig. Voor wie de informatie van virologen serieus neemt, lijkt die vierde variant nu te zijn: lijdzaam. Een ouderwets woord waarbij columnist Jan Loogman aan zijn moeder denkt.
Vlaamse Reus Jozef Deleu heeft de negentiende editie van het Nieuw Groot Verzenboek het licht doen zien: een verzameling van zeshonderd gedichten. Een toename van 45 stuks vergeleken bij de vorige. Marc Bruynseraede schreef een lovende recensie. Wopke van der Lei is minder positief. Hij heeft een hekel aan bloemlezingen en is principieel tegen een thematische structuur. Meander geeft hem een podium om zijn bezwaren toe te lichten.
Op de leeftijd van twintig jaar publiceerde Menno Wigman zevenentwintig vertaalde gedichten uit de bundel ‘Les Fleurs du mal’ van de Franse dichter Charles Baudelaire. Herbert Mouwen over de nieuwe uitgave van ‘De bloemen van het kwaad’: ‘’Deze bundel is ‘Plus éclatantes et plus belles’ of zoals Wigman dit vertaalt – let daarbij op het woord ‘Nu’ dat toegevoegd is – ‘Nu zoveel mooier dan voorheen’. Deze dichtbundel, waar op de linker bladzijden de Franse gedichten en op de rechter de Nederlandse vertalingen zijn afgedrukt, is tot in de puntjes verzorgd.‘’
Moeten moet een dichter niks, zegt David Troch, en dat hij nog beter dan vroeger weet waar hij met zijn eigen werk naar toe wil. Zoals hij graag verschillende genres leest, heeft hij er ook behoefte aan om in diverse genres te schrijven. Dankzij de beperking van het door hem uitgevonden eenlettergreepgedicht heeft hij het plezier herontdekt van het schrijven van poëzie. Professor worden kan altijd nog.