Archief

Christiaan Abbing (1984) is stadsdichter van Veenendaal. Hij is getrouwd en vader van twee dochters. Naast deze erebanen is hij teamleider/groepsleerkracht in het primair onderwijs.

‘Opsnuiven’ van Emma Crebolder is een bundel over geursensaties die oude tijden doen herleven. Maurice Broere: ‘Eigenlijk komen alle romantische motieven voor: het verleden, verre vreemde oorden, de natuur, nostalgie. (…) Ik betrapte me erop dat ik me meer bewust geworden ben van de geuren om me heen, een sensatie die ik toch een beetje verwaarloosde. Een compliment voor de dichteres als je door woorden iemand aan het ruiken kan krijgen.’

Wanneer recensent Peter Vermaat op de achterflap leest, dat ‘Nachtwaken’ voornamelijk in de kleine uurtjes ontstaan is, onder het luisteren naar romantische en eigentijdse klassieke muziek, blijft hij nieuwsgierig. De opmerking ‘Taal is een schromelijk overschat instrument’ ervaart hij niet echt als een aanbeveling om deze bundel van Theo Mestrum eens lekker open te slaan. Lees wat hij ontdekte: banaliteiten, rijmdwang, bombast en onbedoelde humor.

‘De schoonspringer’ van Jos van Daanen beschrijft de val, nee de sprong, van de hoofdpersoon, van een flatgebouw van 23 verdiepingen, waarbij ‘de film van zijn leven’ aan hem voorbijtrekt. Een complexe tekst met hyperlinks, waarmee tijdens het lezen van het grotere geheel de dichter via een terzijde de lezer in het oor fluistert. Recensent Peter Vermaat: “‘De schoonspringer’ is minder een compositie dan een improvisatie, en dat is tegelijkertijd zijn zwakte en zijn kracht.”

Els Moors is geboren in Poperinge, 1976. Ze debuteerde in 2006 met de poëziebundel 'Er hangt een hoge lucht boven ons', bekroond met de Herman de Coninckprijs. Ze ontving de J.C. Bloemprijs voor 'Liederen van een kapseizend paard' (het balanseer/Nieuw Amsterdam, 2013). Naast docent creatief schrijven is ze ook redacteur van het literaire tijdschrift nY.

Hoe begin je een gedicht? Herschrijven, hoe werkt dat? Wanneer besluit je dat een gedicht af is? Interessante vragen over het schrijven van poëzie die schrijfdocent Jeanet van Omme aan drie bij haar Schrijfatelier betrokken auteurs (Sasja Janssen, Floor Buschenhenke en Anne van Amstel) voorlegt. Recensent Eric van Loo heeft het met plezier gelezen, maar signaleert in de gesprekken ook een weinig kritische benadering.

Romain John van de Maele over het debuut ‘Alles gebeurt onderweg’ van Annemie Deckmyn: ‘De bundel is beslist een aanwinst, nu de podiumpoëzie hoge toppen scheert. Niet het effect van de woorden, maar de verborgen laag van de zegging staat voorop in het werk van Annemie Deckmyn, en dat is een kwaliteit die ik ten zeerste waardeer.’

Het is niet gebruikelijk om herdrukken te recenseren, maar voor ‘Ik herhaal je’ van Ingrid Jonker maakte Hans Puper een uitzondering. De aandacht gaat vooral naar het autobiografische karakter van haar gedichten en minder naar de vorm, waarin ze een meester was. ‘Dat beleef je pas echt als je de gedichten in het Afrikaans leest (de bundel is gelukkig tweetalig), want, met alle respect, in de vertaling van Komrij gaat veel verloren.’

Anton Gerits (’s Gravenhage, 1930) debuteerde als dichter in 1957 met de bundel Grondbezit. De onlangs verschenen bundel Verzamelde Gedichten geeft een beeld van zijn ontwikkeling als dichter vanaf zijn 17e tot en met vandaag.

Hannie Rouweler, 1951, is schilder en dichter. Haar eerste bundel is van 1988, ze maakte er 20 en schreef ook enkele korte verhalen. Haar eigen uitgeverij, Demer, bestaat dit jaar 10 jaar.

Maurice Broere over ‘Atomenplukker’ van Sven de Swerts: ‘Verwacht geen mooie, afgeronde verhaaltjes en gedachten van De Swerts. Hij nodigt ons uit zijn poëzie ongepolijst tot ons te nemen in al zijn rauwheid. Volgens eigen zeggen houdt hij niet van mooie praatjes en geeft daarmee de lezer veel, misschien te veel vrijheid. Al met al een uitdagende bundel.’

In ‘Het wolkenreparatieatelier’ bezingt Peter Swanborn de vitaliteit van de natuur, in stad en land. Hij onderzoekt een mussenhangplek, verplaatst zich in de neteldrift van een dagpauwoog en staat stil bij onkruid dat hoog tegen een gevel tot bloei komt. Recensent Eric van Loo is ambivalent: 'de dichter [geeft] woorden aan opvallende observaties en inzichten, maar vaak komt een en ander als mooischrijverij, of soms nogal uitleggerig over.'

Paul Roelofsen over ‘Verlies me niet’ van Jacob Groot: ‘[Al] na de eerste vluchtige doorloop van deze bundel werd ik getroffen door de uitzonderlijke schoonheid ervan. (…) [Groot] speelt met de grammatica op een doodernstige manier en dwingt de lezer hiermee tot aandachtig lezen om de diepgang van zijn poëzie te ondergaan. Je zou denken dat deze ingewikkelde manier van formuleren onaangenaam vermoeiend is maar op enkele uitzonderingen na is het tegendeel waar, ze prikkelt en daagt uit.

Jan Hanlo (1912-1969) neemt een volstrekt eigen plaats in binnen het Nederlandse literaire landschap. Romain John van de Maele boog zich met leesbaar plezier over de nieuwste druk van Hanlo’s ‘Verzamelde gedichten’. Hij gaat zowel in op enkele zeer toegankelijke als een paar nauwelijks toegankelijke teksten van Hanlo, waaronder diens beroemde ‘Oote’. “Hanlo heeft veel registers opengetrokken, eind- en binnenrijm gebruikt, het vrije vers gehanteerd en poëtisch proza geschreven.”

De poëZiewedstrijd 2018 van Meander is gesloten. Door het wegvallen van Rob de Vos gaan we geen winnaar aanwijzen.

‘Een spreeuw voor Harriët’ is de derde bundel essays, dagboekbladen en veldnotities van H.C. ten Berge. Hans Puper: ‘Hij schrijft net zo makkelijk over moderne Nederlandse literatuur als over de dertiende-eeuwse, zowel over de moderne Mexicaanse poëzie als die van de Azteken. (…) Heel actueel en verhelderend zijn de passages over engagement in poëzie, een motief dat door de hele bundel speelt.’ Ten Berge prikkelt je nieuwsgierigheid, hij doet je verlangen naar meer.

Paul Bogaert (1968) is dichter. Begin 2018 verscheen zijn zesde dichtbundel Zo kan het niet langer. Voor zijn bundel Ons verlangen kreeg hij de Herman De Coninckprijs 2014. Bogaert woont in Leuven en werkt in Brussel.

Eric van Loo over de bundel ‘Zo scherp je kon er ook niet geweest zijn’ van Siel Verhanneman: ‘We zouden [haar] kunnen beschouwen als een exponent van een nieuwe generatie dichters. Dichters die zich eerst via sociale media ontwikkelen, alvorens op papier te landen.’ Er is weinig aansluiting bij andere dichters of stijlen. “Veeleer lijkt Siel Verhanneman poëzie te schrijven die ‘uit het hart gegrepen’ is, en die juist in haar directheid velen aanspreekt.”

Hugo de Haas van Dorsser (1962) is woordkunstenaar, dichter, performer, stuwende kracht achter het Wordbites.

Bij de presentatie van ‘Blauwboek, gedichten voor de grote reuzin’ werd deze bundel ‘het poëzietestament (bij leven) van dichter-troubadour Peter Holvoet-Hanssen’ genoemd. Bij eerste lezing bleef er voor recensent Johan Reijmerink veel onduidelijk. Tegelijkertijd is hij onder de indruk van de overmoed en eigenzinnigheid van deze dichter: “Holvoet-Hanssen is een dromer, een middeleeuwse sprokenverteller, een fabulist, een trieste maar vrolijke artiest in een duistere wereld.”

Inge Boulonois is onze nieuwe recensent ‘light poetry’. Over ‘De tsaar had last van staar’ schrijft ze: ‘De ludieke titel van Tom Wouters’ debuut verklapt al dat het een luchtige bundel is. (…) In twintig rijmgedichten gidst hij zijn lezers door het land van wodka, matroesjka’s, Raspoetin en ´gospakken´ (een Russische dans) heen.(…) Dankzij zijn verbeelding is Wouters erin geslaagd een bijzonder beeld van Rusland te schetsen dat toch ook herkenbaar blijft.’

Onze nieuwe recensent Joop de Vries over ‘Kinderroof & Bijzang' van Brigitte Spiegeler: ‘Haar poëzie is als een moderne symfonie waaraan onze oren niet gewend zijn. Spektakelstukken die keer op keer beluisterd moeten worden om enigszins begrepen te worden en die soms - geheel onverwachts, zoals een oester zijn parel - de luisteraar hun schoonheid tonen.’

Lennert Ras over de tweetalige nieuwe bundel van Tsead Bruinja, ‘Hang niet alle kleren aan dezelfde kapstok’/ ‘Hingje net alle klean op deselde kapstok’: ‘[Het] is een mooie afwisselende bundel met weemoed, pijn, slechtheid, maar vooral ook het goede.’ Een van de cycli maakt deel uit van een videokunstwerk dat Bruinja samen met Herman van Veen en Jules van Hulst maakte ter gelegenheid van ‘Leeuwarden Culturele Hoofdstad 2018’.