Archief

Voor wie licht fascinerend vindt, is de bundel Lichtgezichten van Jan van meenen een sleutel die vele 'lichtdeuren' opent. Er zijn veel meer variaties van licht en schaduw dan we meestal vermoeden.

Twee gedichten van Mart Stel en twee gedichten van Kris De Lameillieure.

Op 8 september 2015 overleed Joost Zwagerman. In maart 2007 interviewde Sander de Vaan hem voor Meander.

De poëzie van Atze van Wieren viel nogal eens in de prijzen. In 2000 won hij de Concept Poëzieprijs, in 2001 de Plantage Poëzieprijs en in 2002 de SNS-literatuurprijs voor een cyclus van zeven gedichten. Bij uitgeverij IJzer in Utrecht verscheen zijn vertaling van het meesterwerk van Rainer Maria Rilke Duineser Elegien (2006) en de bundel Grondstof (2008). De daarop volgende uitgaven getuigen van een groeiende fascinatie voor een ongebruikelijk onderwerp.

De Palestijns-Syrische dichter Ghayath Almadhoun werd in 1979 in het vluchtelingenkamp Al Yarmouk in Damascus geboren. Sinds 2008 woont hij in Zweden, vanwaar hij met lede ogen moest aanzien hoe zijn land in een gruwelijke geweldsspiraal belandde. Hij schreef er onder meer een reeks beklemmende gedichten over die vorig jaar in het Nederlands onder de titel 'Weg van Damascus' bij Uitgeverij Jurgen Maas verschenen. Sander de Vaan spr@k met Almadhoun tijdens een verblijf van de dichter in een Belgisch schrijvershuis op uitnodiging van de organisatie PEN.

In Raak zacht, de nieuwe bundel van Josien van Barlo, hebben de meest uiteenlopende begrippen een symbolische waarde: kleuren, vogels, stenen, allerlei bloemsoorten, de jaargetijden, het weer, brood, vissen, water. Zelfs de vormgeving staat in dit teken: de titels zijn rood, de gedichten hemelsblauw. Dichten lijkt voor haar een daad van liefde en spiritualiteit te zijn, ondanks de worsteling daarmee in haar gedichten.

Als je droomt van de indrukwekkende hoogvlakten van Zuid-Amerika, maar onmogelijk op reis kunt gaan om er zelf kennis te maken met het landschap, de mensen en hun cultuur, dan is Ayacucho van Willie Verhegghe een bundel die je honger gedeeltelijk kan stillen.

In Mijn lief mijn leed van de Surinaams-Arubaanse dichter Clyde R. Lo A Njoe staan sentimentele gedichten, met in elk gedicht een liedtekst verwerkt. Er zijn ongetwijfeld liefhebbers voor deze poëzie, zoals er ook liefhebbers zijn van volkszangers en van operette. Creatief taalgebruik is hier helaas ver te zoeken.

Gedichten van Laurens Windig, Jana Arns en Johan Wambacq.

Jan Oegema (1963) schreef met Hans Faverey en de liefde een prikkelend boek over de poëzie van Hans Faverey (1933-1990). De grote verdienste ervan is dat Oegema's sterk persoonlijke invalshoek en zijn aandacht voor de biografie van de dichter volledig in dienst staan van het doordringen in een uniek dichterschap, dat tot de meest intieme van de Nederlandstalige literatuur blijkt te behoren.

Licht is onontbeerlijk. Bij een tekort in de donkere maanden krijgen heel wat mensen winterblues. Een tekort aan licht is er helemaal niet in Mozaïek van licht, de nieuwste bundel van Inge Tielman. Het is een vitalistisch werk van een schrijfster in het vloedlicht van de herfst.

Dirk Kroon (1946) publiceert poëzie sinds 1968, toen hij debuteerde met Materiaal voor morgen. Inmiddels staat de teller op achttien bundels, waarvan de laatste twee verschenen bij uitgeverij Liverse. Kroon is al heel veel jaren ook een verdienstelijk schrijver óver poëzie en zijn nieuwe uitgever bood hem de gelegenheid met Is het werkelijk? een bundel samen te stellen uit de bijdragen die hij in de loop der tijd aan diverse tijdschriften leverde.

Hester Knibbe werd geboren in Harderwijk (1946) en woont sinds 1972 in Rotterdam. Ze beheerde als klinisch-farmaceutisch analiste lange tijd het laboratorium van een ziekenhuisapotheek. In 1982 debuteerde ze als dichter met de bundel Tussen gebaren en woorden. In de jaren daarna publiceerde ze nog tien dichtbundels waarvan Antidood (1999) met de Herman Gorterprijs onderscheiden werd. In 2001 ontving zij de Anna Blaman prijs voor haar gehele oeuvre, in 2009 werd haar de A. Roland Holstprijs toegekend, ook een oeuvreprijs, en begin 2015 werd haar nieuwste bundel Archaïsch de dieren bekroond met de VSB Poëzieprijs.

Ter gelegenheid van de honderdvijftigste geboortedag van W.B. Yeats werd op 19 en 20 juni 2015 aan de Universiteit Utrecht het symposium Yeats in Europe georganiseerd. Het evenement vormde voor de leden van het Utrechts Stadsdichtersgilde de aanleiding om met eigen werk een dialoog aan te gaan met de in 1939 overleden Ierse dichter. Terrible beauty | Barre schoonheid: Het Utrechts Stadsdichtersgilde ontmoet W.B. Yeats is een bloemlezing van het oeuvre van de Nobelprijswinnaar en de reacties daarop van de Utrechtse stadsdichters.

Het eindigt zomaar ergens, de debuutbundel van Eric de Rooij, bevat twee soorten gedichten die sterk van karakter verschillen. De afdelingen ‘Knekelmuziek (in G-D-A-Es)' en ‘Vier Siciliaanse gedichten’ zijn opgedragen aan mensen voor wie hij bewondering heeft, zoals Rimbaud, Kavafis, Couperus, Warren, Reve, Bassani, Stefan Zweig. De overige drie cycli doen direct en persoonlijk aan en daarin is De Rooij op zijn best.

Met de in eigen beheer uitgebrachte bundel Als ik win verlies ik mijn reputatie als verliezer toont Rinske Kegel ons een verzameling van haar genomineerde gedichten uit de afgelopen jaren. Ze schuift ons aarzelend haar prijstrofeeën in beeld. Kegel heeft de gedichten min of meer in een lijn gezet met bepaalde ontwikkelingsmomenten in het leven van een jonge vrouw. In die zin valt er in deze kleine bundel enige inhoudelijke samenhang vast te stellen

Eric van Loo, in het dagelijks leven werkzaam als neuropsycholoog, bespreekt ‘De laatste bevindingen’ van dichter-psychiater Rutger Kopland. Een buitengewoon actueel gedicht, dat subtiel kanttekeningen plaatst bij het opkomende neurodeterministische denken.

Marwin Vos putte voor haar gedichten in Oorlogspaarden tot in de buitenwijken uit het nieuws, de wetenschap, economie, astronomie en verhalen over overconsumptie... Na elk hoofdstuk worden de vrije verzen afgesloten met notities, die de eerdere gedichten van kanttekeningen voorzien. Omdat dit zelf bijna prozagedichten zijn, geven ze deze bundel een uniek karakter. Een bundel met een bijzondere politieke, actuele toets maar daarom niet makkelijk te duiden.

De nieuwe bundel van Thom Schreijer, Een feest van afzien, bevat uitsluitend gedichten van veertien regels – wat niet betekent dat het sonnetten zijn. Een groot aantal begint met de introductie van een man of vrouw: ‘Een man staat elke avond voor zijn raam’, ‘Een man loopt mee in een demonstratie’, ‘Een man zit op de rand van een vreemd bed’, ‘Een vrouw, gedreven fotografe, overziet het beeld’.

In 1972 verscheen Richard Foqués derde dichtbundel. Daarna bleef het bijna veertig jaar stil, tot in 2011 Te laat het landschap werd gepubliceerd. Sedert die terugkeer heeft Foqué nog drie bundels aan zijn oeuvre toegevoegd. In de nieuwste, Hier staan wij , treft de sobere, compacte taal en het picturale karakter van de verzen. Niet verwonderlijk voor een dichter die naam maakte als architect.

Schiferli legt in De man van vroeger iets bloot dat raadselachtig blijft: hoe de mens, bewust van het feit dat hij sterfelijk is, er naar streeft om gezien te worden, een naam te zijn, voort te leven in zijn werk. Al die moeite daarvoor! De zinloosheid ervan. De humor in deze poëzie heeft alles te maken met zijn heldere gevoel voor verhoudingen.