Archief

Paul Roelofsen (1940) put zijn inspiratie voornamelijk uit nachtelijke wandelingen door zijn woonplaats Koedijk. Onlangs verscheen van hem bij uitgeverij Kontrast de bundel 'Een roos in december'. Alja Spaan ging bij hem op bezoek.

Op de voorlaatste dag van 2015 overleed criminoloog Herman Bianchi op 91-jarige leeftijd. In mei 2007 interviewde Sander de Vaan hem voor Meander.

Chawwa Wijnberg (1942) woont in Middelburg, een mooie, intieme en niet te grote stad. Ze was een Joods onderduikkind, dat ook haar vader verloor in de oorlog. Het lijkt relevant op haar woonplaats en haar verleden te wijzen: de gedichten zijn kleinschalig, hebben de lichtheid en sierlijkheid van de Middelburgse gevels, terwijl de oorlogsherinneringen in de poëzie terug te vinden zijn, gekoppeld aan een sterk engagement met gebeurtenissen van nu. Wie echter denkt dat het een zware bundel is, heeft een verkeerde indruk.

Romain John van der Maele (1948) debuteerde in 1974 met de bundel 'Dagboek van een paria'. Sindsdien verschenen er van hem zeven bundels, waaronder vorig jaar bij uitgeverij Kleinood & Grootzeer 'Herfsttij van het verlangen'. Verder publiceerde hij essays en één novelle. Hij schreef kritieken en opstellen over poëzie in verscheidene tijdschriften. Sinds hij vanaf augustus vorig jaar recensies voor Meander schrijft, zijn er al verscheidene bijdragen van hem op onze site verschenen.

De lezing van de bundel 'Seizoensroddel' van Jan Baeke is een leesavontuur, dat opnieuw de vraag opwerpt wat eigenlijk wel en geen gedicht is, wat wel en geen poëzie is . 'Seizoensroddel' voldoet aan alle criteria. De raadselachtige poëtische wereld van Jan Baeke verwijst naar duidelijk herkenbare realistische elementen uit de wereld van nu.

Bloemlezingen kunnen onderling sterk van karakter verschillen. Dat ligt aan de opzet, de doelgroep en de criteria die de samensteller voor de selectie van gedichten hanteert. In deze Poëzie Kort worden drie bloemlezingen besproken: het 'Nieuw Groot Verzenboek' van Jozef Deleu, 'Ik weet niet welke weg je neemt' van Arie Boomsma en 'Gedichten die vrouwen aan het huilen maken' van Isa Hoes.

Gedichten van de halve finalisten van het NK Poetry Slam: Merlijn Huntjens, Robin Veen, Jee Kast, Chelsea Oost, Mischa van Huijstee, Von Solo, Gerda Blees, Ditmar Bakker, Bram Schrijnen, Else Kemps, Naomi Warndorff, Carmien Michels, Sandy Bosmans, Yannick Moyson en Marloes Robijn.

'Luceberts Zoekend Oog' is een bundel essays die letterkundige Jesserun d´Oliveira schreef over het werk van de dichter. Het dichtwerk staat hierbij centraal, maar de bundel bevat ook een interview met Lucebert, daterend uit 1959. Een kijkje in het hoofd van de dichter, maar nog meer in het hoofd van de essayist.

Op 15 december publiceerden we ‘December 2015, Poëzie Kort’, maar er kwam er nog een van Ivan Sacharov. Hij bespreekt 'Seks, mystiek & urbanisatie' van Johan Wambacq en 'Stofjes op een weegschaal' van Hervé J. Casier. Zijn bijdrage hebben we ‘December 2015, Poëzie Kortst’ genoemd.

In haar essay illustreert Lut de Block haar inzichten met gedichten uit haar eigen oeuvre. Als een gedicht geschreven is – en zelfs tijdens het schrijven – begint het een eigen leven te leiden. Het is ook een uiting van liefde, een brug tussen dichter en lezer. ‘Wat je doorgeeft is het gedicht. De dichter fungeert als doorgeefluik. De lezer leest het gedicht en spiegelt er zichzelf in’.

René Smeets heeft een bloemlezing samengesteld van de poëzie die Hans Magnus Enzensberger vanaf 2003 heeft geschreven: ´Wolken, blauwige raadsels´. Hij is ook verantwoordelijk voor de vertaling. Enzensberger schrijft een volstrekt heldere poëzie. Hij observeert de wereld op een intellectuele afstand en schrijft poëzie vol ironie, met kwinkslagen en soms een pointe aan het einde van het gedicht, alsof hij enig gevoel van zwaarte wil wegnemen. Soms breekt echter de emotie door en ontstaat er zuivere lyriek.

In deze aflevering bespreekt Karin van der Raad-Doornik het gedicht ‘wij zullen het leven..’ van Hans Lodeizen. Zij trof het gedicht aan op een muur in de Haarlemmerstraat in Leiden.

In deze ‘Poëzie kort’ worden de volgende bundels besproken: 'En als je dan van' Nicole Teunissen, 'Punctum' van Martín Gambarotta, 'Bloedgroepen' van Geert Jan Beeckman en 'Brommers zongen onder spijkergoed' van Peter M. van der Linden.

Bestaat er een veelzijdiger kunstenaar dan Armando? Er is weinig wat hij niet heeft gedaan: schilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, en film-, televisie- en theatermaker. Zijn laatste bundel, met de intrigerende titel 'Waarom' - zonder vraagteken - , telt 21 gedichten. De titel veronderstelt een antwoord, maar is dat ook zo?

De Antwerpse dichteres Ingrid Strobbe (1962) stuurde ons drie intrigerende gedichten. Ze publiceerde in tijdschriften als Kluger Hans en Gierik & NVT en was laureaat voor de Kronkelprijs 2015. Ze trad op in de Vooruit, Gent op de Vlaamse Hersteldagen en won de tweede prijs met het gedicht 'Samen'.

Als we het over literatuur hebben, dan is er niet alleen sprake van een tekst, maar ook van een ervaringswereld waar die tekst op betrokken is – SM in dit geval. Dan komen ook de persoonlijke smaak en opvattingen van de lezer aan de orde. Een ding is duidelijk: de sfeer van Geels gedichten is echt, die maakt de noodzaak tot het schrijven van 'Vuurmakers' invoelbaar.

In 2014 werd Charles Ducal de eerste Belgische Dichter des Vaderlands sinds de Franstalige Vlaming Emile Verhaeren (1855-1916). Op 29 januari 2014 aanvaardde hij de opdracht, die hij direct relativeerde: ‘Ontzettend veel mensen schrijven poëzie, ontzettend weinig mensen lezen ze.’ Ducal vroeg zich af of poëzie niet op sterven na dood is. De paradox dat er veel gedichten worden geschreven die niet worden gelezen, zou er volgens de dichter echter op kunnen wijzen dat ‘poëzie verre van dood of uit de tijd is.’

In een mengvorm van poëzie en proza onderzoekt Jan Lauwereyns het denkbeeld dat het schone en ware identiek zijn. Een lichaam – een verhaalpersoon - maakt een tegennatuurlijk proces door in zijn verzet tegen het overheersende denken. Zijn wij wel ons brein? Door wat worden we nu eigenlijk aangestuurd, als wij nadenken over de zin van ons bestaan en de dood: het lichaam of de geest?

Wie schrijft die blijft. Daar was men vroeger zeker van. We vinden de namen van dichters en schrijvers terug in straatnamen. Hun geboorte- en sterftejaar ontbreken vaak en wie zij waren ook. Als de straat of laan maar een naam heeft, dat is waar het om gaat. De rest is stilte. Als je vijftig jaar na je dood nog gelezen wordt, dan ben je een uitzondering. Geldt dat voor Campert ook?