Archief

David Gyssens Pentaal In mijn vingers ligt reizend en doelloos losgeslagen boven het witte egaal een teveel aan taal Ik leg mijn oor op het papier of ik kom er aan de solventen en de lijmen ruiken waarop amper kan een woord ontluiken dat mij kan doen proeven van de inkt die ontoereikend toeslaat in een achterbuurt van mijn geweten omdat ik zo graag wil weten wat schrijven is is schrijven astraal, in donkerte immigrerend een schijnlicht schijnen soms inktarmoedig achterblijven soms ook op steen of houten kruisje een naam neerschrijven

Miriam Van hee de piramide van de zon (teotihuacan) de lucht zal wel ijler geweest zijn en koeler de wind, de zon had een andere status, maar evengoed scheen ze als nu, hard en afstandelijk het kwam erop aan te zijn voorbereid de hoogte wenkte en klimmen was beter dan dalen, de zwaartekracht leek af te nemen en je zag meer een soort van verbondenheid, huizen stoffige wegen waarop zich mensen bewogen en je zag verder dat deze plek niet de enige was, deze stad niet en deze tijd, je hart ging tekeer en je dacht tevergeefs aan de liefde, het kunnen kiezen, vrijheid of troost en je voelde een dwaas verlangen om kennis te maken en toen dacht je weer aan de vogels, je had ze

David Gyssens: 'Ik leef graag. Ik ben sterk bezig met het idee van sporen nalaten. Bewijsmateriaal dat ik hier ben geweest. Evengoed weet ik dat alles en iedereen gedoemd is om vergeten te worden. Misschien wordt over 170.000 jaar mijn skelet opgegraven en kom ik in een natuurkundemuseum terecht. Het zou een troost zijn als ik daar vanuit kon gaan. IJdelheid. In de ontgoocheling dat alles maar tijdelijk is ligt een essentiële pijn besloten.'

'Wie Pritt.stift.lippe las wist al lang wat Eva Cox vermag en wie een twee drie ten dans leest ziet dat oordeel bevestigd', zo vindt Bouke Vlierhuis.

Jan Lauwereyns gaat in zijn nieuwste bundel Vloeistof en welvaart het gesprek met de lezer aan. 'Hoe vaker je de gedichten in deze bundel leest, hoe interessanter ze apart én als onderdeel van het geheel worden', aldus Joop Leibbrand

Frank Sijbenga Laat hij trots het lichaam zien hij bewaart zijn lichaam in een zak van kleren - zodat het niet vlekt in de zon of nat wordt als het regent 's avonds legt hij het voorzichtig in bed het is z'n beste herinnering aan vroeger als er vrienden komen of familie laat hij trots het lichaam zien - rechtop op een mooie stoel jonge neven gapen en wijzen op defecten maar oude vrienden glimlachen zij hebben er thuis ook één

Frank Sijbenga (Leeuwarden 1979, woont tegenwoordig in Groningen) kan zich voor alles interesseren, behalve voor sport. Hij is bevriend met een aantal gedichten van onder meer Anne Carson en Emily Dickinson, en heeft er geen problemen mee als je graag bevriend of digitaal verweven wilt geraken met zijn eigen poëzie. Meander wilde er het fijne van weten.

Amusant, ontroerend en soms gruwelijk. Bouke Vlierhuis is onder de indruk van de nieuwe bundel van Antoine de Kom, de lieve geur van zijn of haar. 'Altijd kun je er iets nieuws in vinden.'

'Cannes' van M. Vasalis - betoogt Wim Kleisen in zijn bespreking - is vormtechnisch een ongelofelijk knap gedicht over een bijzonder moment dat je terugwerpt op wie je werkelijk bent.

Rouke van der Hoek In het water kijken In een heldere vijver in Transsylvanië aan de voet van een Draculaburcht zag ik een salamander uit de diepte omhoogkomen, majesteitelijk traag, een bel lucht happen en met een nonchalante beweging weer naar de bodem zakken. Dinosaurus en ruimtewandelaar tegelijk: een mens in een salamanderpak verlaat het zonnestelsel omdat de centrale ster sterft. Reiziger tussen wier, torren, sterrennevels, spiegeling van de Draculaburcht. Steeds beter besef je dat wat je ziet niet de waterwereld hier beneden is of het ijle heelal boven, maar de toekomst van wie zich daartussen bevindt.

Rouke van der Hoek is organisatieadviseur bij een maatschap die onder andere overheden ondersteunt bij complexe besluitvormingsprocessen. Af en toe komen onderwerpen uit de beroepspraktijk in zijn gedichten aan de orde: 'Ik ben met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de enige dichter die een vers heeft gewijd aan een Europese richtlijn: The Pressure Equipment Directive 97/23/EC.'

In december verscheen van David Troch de nieuweling laat[avond]taal, een bundel vol oude mensen, dorpscafés, zakdoeken, ontbijttafels, slaapkamers, kerkhoven, dure auto’s en een Hollywoodactrice die bij de dichter in bed belandt. Meandermedewerker Elly Woltjes voelde de Vlaming aan de tand.

David Troch bedacht voor een oude dag 1. ouderdomsoefening als ik baad, oefent mijn huid op ouderdom. elke vingertop, elke rimpel spoort oude dagen aan om toe te komen en te blijven. voor- alsnog, ze gaan op kousenvoeten in kraaienpoten liggen om hels drukkende slapen. nu niet de ogen sluiten, nu ademloos blijven tot het badschuim volledig verdwijnt.

Ivan Sacharov krijgt een craquelégevoel bij het lezen van de bundel Man in het landschap van Marc Tritsmans. 'Soms mist hij de flexibiliteit om zijn gedachten in één vorm bij elkaar te houden.'

Charl-Pierre Naudé is een van de vele Zuid-Afrikaanse dichters die volgens Joop Leibbrand aandacht verdient. 'Naudés sien jy die hemelliggame laat de noodzaak van het vertalen van Afrikaanse poëzie niet onweersproken.'

'De laatste lemming van Hans Wap is een aangename, onderhoudende bundel.' Joop Leibbrand opent zijn recensie met deze waardering voor gedichten die wellicht meer pretenderen te zijn dan de dichter de lezer wil doen geloven.

Carl de Strycker kocht ooit een boekje, Dichter worden in een uur, en ging aan de slag. Hij schreef honderden gedichten, puur als oefening, iedere dag minstens twee. Meer nog dan de inhoud interesseerde hem de technische kant van het gedichten schrijven: de klank, het ritme. ‘Dat is overigens nog steeds zo’, vertelt hij.

Miroslav Holub zondag De marathonlopers hebben de bocht bereikt: zondag, de dag van trieste liedjes bij de spoorbrug en de wolken. Jouw ogen, in het zenit – dat te zeggen zonder je lijf te gebruiken is als hardlopen zonder de aarde te raken. Dertig jaar geleden kwam hier een transport langs, open wagons beladen met silhouetten, hoofden en schouders geknipt uit het zwarte papier van horror. Die mensen hielden van iemand, maar de trein komt leeg terug, elke zondag, alleen wat haarspelden en sintels op de bodem. Wie weet hoe de aarde te raken, wie weet hoe de aarde niet te raken. We kunnen alleen nog geloven in het bestaan van de marathonfinish binnen twee uur en veer

Carl de Strycker wij schrijven maar blijven vreemden van elkaar elk woord mist het gevaar van een warme hand en geen letter is een gebaar waar- mee je omarmt wij schrijven elkaar dichterbij maar blijven alleen en alleen in taal naast mekaar op bruggen staan