Archief

Lucienne Stassaert schreef op hoge leeftijd de bundel 'De overkant van de tijd / Op de valreep'. Marc Bruynseraede is goed bekend met haar poëzie: 'Volgens sommige waarnemers behoort Stassaerts poëzie tot het onvervalste domein van de mystiek. Dit wil niet zeggen dat zij berust in de dood. Wél kijkt ze er met grote luciditeit en met een zekere onbedwingbare vrees naar uit.'

In de donkere dagen aan het eind van het jaar las Hans Franse een gedicht van Judith Herzberg. Heerlijk, onderkoelde, volstrekt heldere en mooie poëzie. Al lezende werd hij sentimenteel, zoals wel vaker gebeurt, de herinneringen blijven komen. Een brief van tante Lies uit Parijs die zijn vrouw deed stralen op hun trouwdag in 1963, waar is die gebleven?

Het gedicht ‘Dans’ uit de bundel 'Krang en zing' (2006) van Piet Gerbrandy (°1958) levert bij een eerste lezing misschien voornamelijk vraagtekens op, om niet te zeggen dat er aanvankelijk geen touw aan vast te knopen lijkt, met de titel ook nog eens eigenwijs helemaal onderaan het gedicht. Maar het is een gedicht dat zingt. René Leverink ging ermee aan de slag.

We vroegen aan recensent Hans Franse hoe hij aankijkt tegen de vele poëziebijeenkomsten op Nederlandstalig grondgebied. Specifiek wilden we van hem horen of hij vindt dat dit de kwaliteit van de poëzie ten goede komt. Of werkt het juist ondermijnend? Het commentaar van Hans Franse.

Dichter Ruth van Rossum is een van de dichters die al sinds jaren hun medewerking verlenen aan het project ‘Eenzame uitvaart’. Een interview over het belang van een waardig afscheid èn van echte menselijke contacten, in plaats van het eenrichtingsverkeer op social media. Het is een teken van beschaving van een samenleving om iedereen met aandacht te begraven of cremeren.

‘Herinner mij er morgen aan’ is het debuut van Antony Samson. Æde de Jong concludeert: ‘Samson is een dichter die lijdt aan de liefde en de tijd, en niet zozeer aan klimaat of kapitalisme. Zijn strijd is veelal intern. Dit is geen poëzie over de tijdgeest, maar over de tijd zelf.’

Lang niet alle gedichten in deze serie zijn voor kinderen alleen geschreven. Geen volwassene zal zich er te groot voor voelen. Dus eigenlijk is dit een verzameling Gedichten voor alle leeftijden. Ontdek de wereld erin! Vandaag met werk van Harm de Jonge, Bibi Dumon Tak en Jaap Robben.

De nieuwe bundel van Astrid Arns, ‘Cascade’, is volgens Kamiel Choi: ‘geen spraakwaterval, maar een zeer zorgvuldig geschreven fijngevoelige reeks gedichten die als vanzelf in elkaar overvloeien. Misschien probeert de dichter, zoals in een beeld uit de bundel, het schamele water met de handen te vangen.’

‘Een van de krachtige kanten van literatuur’, stelt Rogier de Jong in deze column, ‘is dat de ongrijpbare, soms niet te bevatten werkelijkheid op menselijke maat wordt geserveerd.’ Over Amerika. Over de mythe van onverwoestbaar optimisme, veerkracht en wat dies allemaal meer zij. En over het sonnet ‘The new Colossus’ (1883) van Emma Lazarus dat binnen het voetstuk van het Vrijheidsbeeld is geplaatst.

Sobere gedichten van Joost Hontelez met weinig beeldspraak, in een verstilde, intieme sfeer, voeren ons meteen mee naar Scandinavië. Een mooi ritme, hier en daar verrassende woorden. Regels als ‘Vroeg wat rimpelloosheid was. / Kreeg stilte. / Vroeg het naar de vroegte en kreeg koelte.’ Dat is genoeg, daar doen we het mee.

Douwe Wilts zegt dat in 'Kameren van vuur' van Henk Ester de dichter ons confronteert met zijn hartstochtelijke poëzie: 'Poëzie bestaat uit taal, een stelsel van regels. Die regels worden met poëzie verstrengd en verruimd; afgebroken en opengebroken. En met poëzie heeft Ester, de hartstocht willen dresseren, willen kameren.'

Robin Block heeft een bundel geschreven als een reisverhaal met verschillende personages en verhaallijnen, waarbij oude en nieuwe generaties met elkaar worden verbonden. De onderliggende vraag die hij stelt is ‘wat betekent het om je thuis te voelen? Kun je een thuis creëren voorbij landen en vlaggen?’ Een poëtische zoektocht in verbaal meesterschap, voor alle ontheemden.

Onno-Sven Tromp leest veel moois in de bundel ‘Het vogelkerkhof’ van Kees ’t Hart: ‘De gedichten ontlenen hun charme vooral aan de vervreemding die erin schuilt.’ De taal is eenvoudig en meteen te begrijpen, de sfeer is echter mysterieus. ‘Bij ’t Hart kan een gedicht elk willekeurig onderwerp hebben, maar hij weet er altijd iets wonderlijks van te maken’.

Lang niet alle gedichten in deze serie zijn voor kinderen alleen geschreven. Geen volwassene zal zich er te groot voor voelen. Dus eigenlijk is dit een verzameling Gedichten voor alle leeftijden. Ontdek de wereld erin! Vandaag met werk van Edward van de Vendel, Kate Schlingemann en Remco Ekkers.

Recensent en haikudichter Jeanine Hoedemakers is zeer blij met de uitgave van ‘Verzamelde haiku’s’ van Matsuo Bashō, vertaald door Jos Vos: ‘Het boek brengt Bashō dichterbij, hij verandert in een dichter waarmee je aan tafel zou willen/kunnen zitten. Omdat je zelf een haikudichter bent en omdat veel van de haiku’s van Bashō ook heel goed in onze tijd passen.’

Dat stormen tegenwoordig een naam hebben, betekent niets voor de kracht waarmee zij waaien. Gerrit was een rustiger storm dan Ciara, maar aan zijn naam lag dat niet. Moeten we voortaan ook crises anders noemen, zelfs als zij nog komen gaan? Is het noodzakelijk een nieuw woord te zoeken? Dat staat nog te bezien, zegt Jan Loogman.

In de gedichten van Jaap Bos zit iets mysterieus. Een kreet als ‘Benader nabijheid’ terwijl hij het heeft over ‘Ik hou van alles wat hemelsbreed / op zeven km van mij verwijderd is’. Dan het gadeslaan van duizend rotganzen in een beijzeld weiland of een zeevaarder in de Oostzee. Hij weet ‘wie ik wilde zijn voordat ik wist wie ik was’.

In gesprek met Marjet Cliteur praten we over de recensie van 'Voor je er iets in ziet', geschreven door Hettie Marzak. De angst zou overheersen in deze bundel, volgens Marzak. De dichter zegt dat ze het liefste ziet dat de lezers ook om de gedichten zouden moeten lachen. Het commentaar van Marjet Cliteur.

Voor Rita Van Hauwermeiren is poëzie een manier om kunstzinnig om te gaan met de vaak rauwe werkelijkheid. Verlies, rouw, verdriet en gemis zijn de rode draad in haar debuutbundel. Ze streeft ernaar gevoelens op een originele wijze te formuleren, zonder somber of dramatisch te willen zijn. Op medelijden of vals sentiment zit ze niet te wachten.

De gedichten uit de bundel 'De ogen van de bomen' van de 90-jarige Anne-Marie Demoen zijn geschreven met één hand via de IPad vanuit een woonzorgcentrum. Hettie Marzak uit haar bewondering voor de poëzie die getuigt van liefdevolle belangstelling voor alles wat buiten de dichter haar bereik is komen te liggen: 'Vanuit een breed referentiekader vlecht ze intertekstuele gegevens in haar gedichten.'

Sobere, mooie gedichten van Hans Krüse. Ondanks de karigheid met woorden neemt hij ons als lezer mee, we zijn op de plekken die hij beschrijft. Daar waar het gaat sneeuwen, waar dicht opeengepakte zwarte figuren bij hun gat in het ijs staan, bij de man die met zijn vinger in het zand schrijft, of daar waar de oeverzwaluwen vliegen.