Archief

Jan Doornbos en Cilja Zuyderwyk weten zich niet alleen als echtpaar maar ook als dichters nauw verbonden. Met de dubbelbundel Een duiventil te paard / Mijten in een hemelbed dragen zij dit uit. Het is verdienstelijk werk, in de meest positieve zin van het woord.

De postume bundel Gaandeweg van Ed Leeflang is een uitstekende introductie tot zijn gehele oeuvre. Joop Leibbrand zegt: Geen sprake van een uitgeblust dichterschap dat er nog wat laatste regels uitperst - hier schrijft een dichter die nog barst van de inspiratie en nog alles te zeggen heeft.

Het land was te klein toen voorjaar 2019 ‘De moeder de vrouw’ het thema vormde van de boekenweek. Tien jaar eerder besprak Wim Kleisen het oorspronkelijke gedicht. We lezen met hem mee over poëzie en filosofie, en wanen ons in het Hollands rivierenlandschap van de jaren dertig.

In Buurtkinderen van Arjen Duinker is taal een minstens zo tastbare werkelijkheid als die tastbare werkelijkheid zelf, stelt Maarten Hamelink vast. Kijk de woorden buitelen, hoor ze lachen, luister naar hoe ze ruzie maken en met elkaar spelen, hoe ze Duinkers straat tot leven wekken.

Johan Reijmerink las Hester Knibbes verzamelbundel Oogsteen en verklaart zich onder de indruk van de helderheid, de compacte en trefzekere formulering en soberheid van taal. Zij vangt het onvoorstelbare en het onmogelijke dat voor de duur van het gedicht mogelijk wordt. Een absolute aanrader voor elke poëzieliefhebber die van geserreerde poëzie houdt die in de ware zin van het woord klassiek is te noemen.

Over Erik Jan Harmens' voorwoord bij Ik ben een bijl is veel te doen geweest. Bouke Vlierhuis brengt het terug tot de kern: er is maar één reden waarom juist deze gedichten in dit boek staan, en dat is omdat Harmens ze er in wilde hebben.

Jan Doornbos Naar Groenland en terug We verscheuren de krant. Je kunt niet meer lezen nu je vertrekt. Ik ben buiten zinnen: schreeuwende koppen, verstikkende regels, je wordt ingecheckt. Niets aan de hand dan het zout in mijn ziel, de pest in jouw lijf. Mijn hoofd staat in brand. De zenuwen vliegen met jou in minuten naar Groenland en terug. Zoals altijd. Samen je lichaam verloren, samen je ogen naar buiten gericht. De kou kan je redden. We worden bezien. We slepen ons door je, we vriezen ons in. De uitvreter krijst een barst in het ijs.

In februari van dit jaar verscheen van de dichters Jan Doornbos en Cilja Zuyderwyk een dubbelbundel. De gedichten van Doornbos kregen de titel Mijten in een hemelbed. Hij debuteerde in 2003 met Vandaag is van glas. In 2004 volgde de gezamenlijke bundel Smeltwater.

Op 27 juli van dit jaar overleed op de leeftijd van vijftig jaar journalist, columnist en literair criticus Michaël Zeeman. Hij schreef sinds 1980 in tal van dag- en weekbladen over kunst en literatuur, filosofie en cultuurpolitiek, sinds 1991 voornamelijk voor de Volkskrant. Zijn eigen oeuvre bestaat uit zijn poëziedebuut Beeldenstorm (in 1991 bekroond met de C.Buddingh'-prijs), de verhalenbundel De verduistering, een tweede dichtbundel, God zij met ons (1997), een polemisch essay over de toenemende belangstelling voor het christelijk geloofsmodel, het samen met Bas Heijne en Hafid Bouazza geschreven Dromen van Europa (2004) en Wie kan het paradijs weerstaan: Romeinse brieven (20

In Schemerzones van Gwy Mandelinck lijken sommige gedichten een beetje op gebroken spiegels en zijn sommige beelden niet waterdicht, vindt Ivan Sacharov. Maar als een goede regisseur bewaart de auteur de climax tot het eind.

In Beroepsgeheim etaleert Catharina Blaauwendraad overtuigend het brede scala van dichterlijke potenties waarover zij beschikt. Joop Leibbrand prijst haar werkwijze: de anekdotiek niet schuwend, maar in feite steeds vertrekkend vanuit een talig uitgangspunt, helder en ogenschijnlijk eenvoudig, maar vol dubbele betekenissen, waarbij de lezer altijd alert moet zijn op extra connotaties.

Fleur Bourgonje Hartenbeest Stel je bent binnen bereik in dit landschap, je lijkt een van de wijs gebracht dier. Kom kan ik zeggen, de dood is elders daar hoor je niet, ik had je hier. Stel ik ben steviger kleren gaan dragen, soort harnas van stof, snijd er een loper van begin die langzaam uit te rollen voor flard samenzijn, ampere aanraking blik, kort bonzen van je hart in zijn jakkerend ritme: duizel, duizeling, ruisen dat ademen wordt. Stel ik rol de loper over de ijzeren spijlen van het wildrooster klap in mijn handen, steen op steen, klik met de tong op de troostende toon van de vroegere vrouwen vorm een kring, alleen, en omvat je fluister kom fluister haal hem haal hem n

Jelle Jan Klinkert Evangelie Er waren hoge bomen waar grote ruwe vogels in nestelden. Soms gooiden zij een jong naar beneden. De wolken braken van hun geschreeuw. De zon was al niet veel beter, scheen groter en valer te zijn dan met Pasen. Hij trok zich niets aan van ons roepen, was verleidelijk, onzinnig uitgedost voor weer een feest, het licht hielp ons niet. Wij waren beneden, gevangen in ons rare leven, anderen lachten om ons, was de deur niet gesloten geweest, wij hadden geen uitgang gekend. Maar nu riepen wij, keken hemelwaarts, vroegen om nog een jong, waren al half moedeloos. Er scheen ook licht van buiten, anders dan ik niet kon vermoeden of vrezen, of ooit zou dromen

Jelle Jan Klinkert: 'Voor mij is een goed gedicht een compositie van klanken, ritmes, stiltes, betekenissen, woorden, die alle tezamen overbrengen wat de dichter wil zeggen. Het gaat dus niet alleen om woorden of de betekenis daarvan. Soms is die zelfs ondergeschikt aan de klank of het ritme. Zo wordt een gedicht een compositie die je net zo kunt beluisteren als een muziekstuk, met als extra element de taal - als onderdeel van het geheel.'

Er zijn schrijvers die zowel met proza als poëzie een publiek aan zich weten te binden. Tot deze categorie behoort Fleur Bourgonje. Van haar verschijnen in september gelijktijdig de dichtbundel Hartenbeest en de roman Verdwijnpunt bij De Arbeiderspers. 'Dat was een idee van de uitgever', licht Bourgonje toe. 'Een van de gedachtes erachter is mijn lezers te laten zien, dat ik een en hetzelfde thema op verschillende manieren heb weten te verwoorden en vorm te geven. '

Kees Klok schreef met Het is al laat een bundel die het aanraden waard is, vindt Joop Leibbrand. In zijn beste gedichten stroomt het sap van de olijfboom en resoneert de lyra.

Jacob Groots Lofzang is volgens Bouke Vlierhuis naast een lofzang op de taal vooral een ode aan de liefde en in het verlengde daarvan aan het vrouwelijk geslachtsorgaan. Alsof dat het bindend element in onze samenleving is.

Steven Graauwmans Zet je schrijlings zacht klokkend op mijn zij – slaags langsheen de zee schuimkragend over mijn vaste war begerige rots naar brandende handen Schouwen wij je drama met kennersogen, noteren bedrijvig de staat van het goed, bewijzen met cijfermateriaal de houdbaarheid Niet een drama dat je merkt, de stokken van moeder en de toorn van vader heb je met argumenten tegen verdacht Je ontwijkt wijzende vingers je bakent je aan grenzen: met tastende voeten zoek je steun in het struikgewas Je hoort nog onderaan de stenen: de branding die zich wreekt op het land

De Argentijnse dichter Mariano Shifman (Lomas de Zamora, 1969), debuteerde in 2005 met de bundel Punto Rojo. Werk van hem verscheen verder in kranten en literaire tijdschriften. Fa Claes vertaalde diverse gedichten en Sander de Vaan had een mailgesprek met deze veelbelovende auteur.

Steven Graauwmans (1972) is een dichter die aan de vooravond van zijn poëtische lakmoesproef staat: binnenkort publiceert hij zijn tweede dichtbundel Reservisten van maandag. Meander sprak met hem over zijn poëzie en zijn opvattingen.

Mariano Shifman SPINOZA OBJECIÓN A BERKELEY Sobre tibios pilares de cemento bajo el sol encantado de septiembre un casal cumple el rito de la especie. Lo contemplo sin ánimo idealista, mi visión no construye seres nuevos: las palomas existen por sí mismas. Cuando el tiempo convierta el celo en crías; cuando tiemblen las ramas con el brío y mis ojos lejanos nada vean, no habrá de verlas Dios para que sean Dios es el celo, el huevo y el nido. SPINOZA BEZWAAR TEGEN BERKELEY Op lauwwarme pilaren van cement onder de bekoorde zon van september voltrekt een paar de rite van de soort. Zonder idealistische bedoeling kijk ik het aan, mijn visie schept geen nieuwe wezens: de dui