Archief

Barack Obama Ondergronds Onder water grotten, holen vol met apen die vijgen eten. Stappend op de vijgen die de apen eten, knerpen ze. De apen brullen, ontbloten hun tanden, dansen, tuimelen in het kolkend water, muffe, natte vachten glinsteren in het blauw. Vertaling: Daan Bronkhorst

Kees Klok Haar gids Jawel, wanneer iemand ook maar even een volkslied suggereerde kroop ze achter de piano volksliederen niets dan volksliederen jarenlang had ze het Franse geoefend, het Nederlandse, het Griekse en met wat aarzeling het Russische al leken ze altijd verdacht veel op elkaar. Het kwam door Wim, zei ze, Wim had het haar geleerd hij zond de noten vanuit het hiernamaals avond aan avond of na maandenlange stilte. Dan probeerde ze haar eigen liederen volksliederen met het karakter van landen die nog moesten worden ontdekt. Ja, ze zou op reis gaan om te ontdekken wat het ook kosten mocht, wanneer Wim het zei, tot haar kwam en haar zou leiden, daar moesten we n

Onlangs verscheen bij uitgeverij Rainbow Essentials Leef!, een speciaal door Amnesty International bezorgde bundel met wereldpoëzie over belangwekkende gebeurtenisen in het menselijk bestaan. Samensteller Daan Bronkhorst selecteerde ruim honderd gedichten die belangrijke gebeurtenissen uit ons leven behelzen, waaronder geboorte, dood, eerste en laatste liefde, momenten van geluk en verlangen. Zelf vertaalde hij onder meer een gedicht van Barack Obama, waarmee maar weer eens aangetoond wordt dat politiek en poëzie prima samen kunnen gaan. Meander publiceert acht gedichten uit de bundel die in de betere boekhandel in Nederland en België verkrijgbaar is.

Ann Van Dessel is zo'n dichter die overal opduikt zodra je haar naam kent. Haar jongste overwinning was er een bij Creatief Schrijven. Die leverde haar een wapperend banier op aan het universiteitsgebouw in Gent: haar gedicht 'Mijn STAD' in druk op 6x20 meter. Hoog niveau, hoog te lezen, hoog tijd voor Meander om eens bij haar aan te kloppen.

'Pim te Bokkel is een veelzijdig en ambitieus dichter. Hij wil in zijn gedichten de wereld niet alleen bekijken en beter leren begrijpen, maar laat ook zien dat hij iets teweeg kan brengen, dat hij de wereld van de lezer kan veranderen. Als hij in dit tempo doorgaat zijn dichtkunst te perfectioneren staat ons van hem een indrukwekkend oeuvre te wachten.' Bouke Vlierhuis in de slotalinea van zijn lovende bespreking van het recent verschenen De dingen de dingen de dans en de dingen.

Wilma van den Akker is danig onder de indruk van 'Magnetic resonance imaging scanner' van Floor Buschenhenke: Zelden krijg ik gedichten onder ogen die zo knap zijn opgebouwd en zoveel hoofd- en zijingangen bieden.

Ivan Sacharov gaat uitvoerig in op Gerrit Komrij's De 21ste eeuw in 185 gedichten, vergelijkt deze met de Meanderbundel Nog een lente en doet zijn best de criteria van de samenstellers te achterhalen. Het niveau van beide bundels is gelijkwaardig, maar misschien kiest Komrij net wat 'schalkser'. Zou het een kwestie van de verhouding mannen - vrouwen in de bundels zijn?

Frans Kuipers schreef met Wolkenherdersliederen opnieuw een overrompelende bundel. Rijk, warmbloedig, geëngageerd, van de eerste tot de laatste bladzijde het waard om te delen. Een feest om te lezen.

Komend najaar bestaat Meander vijftien jaar. Internet - dat wil zeggen openbaar toegankelijk internet - bestaat niet veel langer. Internet heeft vast de literatuur veranderd, maar op welke manier? En wat kunnen we de komende jaren nog verwachten? We vroegen het aan Louis Stiller. De journalist, schrijver, hoofdredacteur en uitgever houdt zich al lang bezig met e-literatuur.

Vera De Brauwer: 'Mijn eigen gedichten moeten zo open zijn dat een lezer zich erin kan spiegelen, zonder dat ze per se multi-interpretabel zijn. Ik wil geen draadjes raffia aanreiken en de lezer een matje laten vlechten. Ik wil een eigen matje tonen waarvan de lezer de kleuren en het patroon herkent.'

Jelmer van Lenteren Mama Niets dan kracht ontglipt mij bij het dragen van jouw haar. Een Albert Heijntas dient als doodskist voor jouw krullen. Toen het uitviel zei je soms: "Geen haar op mijn hoofd dat denkt aan blijven." Nu lig je daar broos en kaal. Je wilde altijd al weg. Je wilde naar de dierentuin. Naar een andere stad. Of gewoon een blokje om. En als je was waar je was wilde je daar vandaan. Jij kon nergens zijn. Alleen maar naar ergens anders onderweg. Maar weg willen is wat anders dan weg moeten. Ik bedek met mijn handen je hoofd. Ze worden een pruik. Ik houd een spiegel bij. Je glimlacht nog een laatste maal. Je zwakke blik is nog een vragende. Je wilt dat ik

Vera De Brauwer Kalme zee Zo is het ons uiteindelijk vergaan: als schepen zonder lading reizen wij. Niet doelloos, neen, de sterren en de maan zijn onze gids, zoals weleer toen zij het trekken langs een vaste hemelbaan aan ons als voorbeeld stelden. Ieder tij bracht wrakhout mee uit onze oceaan. Toch ging de dreiging, leek het, ons voorbij toen wij voor anker lagen op de ree. We deelden in de haven nog een kade maar dan is elk een eigen koers gaan varen alsof de trossen nooit verstrengeld waren. Nu mijden we elkanders breedtegraden en schrijven in ons logboek: kalme zee.

Jelmer van Lenteren won onlangs in de regio Gouda de voorronde van WriteNow!, de schrijfwedstrijd voor jongen in Nederland en België die erom bekend staat nieuw talent te lanceren. Meander merkte zijn inzending op en legde hem enkele vragen voor. Jelmer schrijft al sinds zijn dertiende. Op wat theaterteksten na was het altijd poëzie.