Archief

Nico Pot (1928 ) werd na een ambulante loopbaan in het reiswezen en de publiciteit verantwoordelijk voor de huisstijl en de kunstcollectie van AEGON. Daarnaast was en is hij multidisciplinair kunstenaar, beeldhouwer en dichter. Hij debuteerde in 1957 in Podium. Zijn poëtisch werk vindt zijn oorsprong in dezelfde fascinatie die zijn beelden zo tactiel en kenmerkend maakt.

Maarten Buser Claude heeft een serie portretten gemaakt, onverwachte close-ups met rode ogen, gebarsten lippen. Bescheiden succes, een paar artikelen in kranten 'Vervreemding in tijden van disco', citeert Claude 'Zulke clichés. Ik heb geen stem, laat staan dat ik de stem van mijn generatie ben Die doeken? Fotorealistische zigeunerjongetjes met uitgelopen mascara'

Maarten Buser is van 1991 en woont in Wehl (Gelderland), studeert Nederlandse taal & cultuur en schrijft gedichten. Daarvan verschenen enkele in Op Ruwe Planken, De Uitvreter en Zijn. Maarten stond oktober vorig jaar op Onbederf’lijk Vers. Hij is ook poëzierecensent en schrijft zo af en toe over beeldende kunst. Onlangs behaalde hij de derde plaats bij de Meander Poëziewedstrijd. Ook won hij de vijfde editie van Aan Het Woord! in de regio Achterhoek.

Saskia van den Heuvel debuteert in het nieuw gestarte poëziefonds van uitgeverij Marmer met Misschien gebeurt er vandaag iets, een hecht geconstrueerde, thematisch samenhangende bundel met volwassen, voldragen poëzie, die blijft intrigeren en daarmee dwingt tot herlezing. Misschien dat voor sommigen deze poëzie een te sterke psychologische invalshoek heeft, maar naar mijn mening is er met de verschijning van deze bundel niet zomaar 'iets' gebeurd, maar zijn we er getuige van hoe een nieuwe dichteres in één klap haar plaats vindt in het Nederlandse poëzielandschap.

In Leo Herberghs de bolle ogen van februari & hölderlins einde zijn de gedichten verstilde, maar allerminst statische momentopnamen, want achter de woorden zit een wonderlijke dynamiek. In notities, observaties en overpeinzingen is er een intense ervaring van de natuur, wordt een sterke verbondenheid beleefd met de aarde, de bomen, de wind, de wolken, het water, de hoefslag van paarden en dat vaak gekoppeld aan een sterk, nooit belastend eindigheidsbesef.

In Bewegend doel van Micha Hamel kent elk gedicht zijn eigen gekte. Hilarisch, absurd, gekmakend, doldwaas, Hamels poëzie is geregeld over de top met krankzinnige sequenties,die ‘enkel uit verbeelding/ bestaan/’. Gebeurtenissen springen de werkelijkheid in en uit. Hier spreekt een meester over de taal.

Is Niemand verdwijnt van Jan van der Geer een vorm van volksverlakkerij? Levity Peters leest iets waarvan hij niet gelukkiger wordt.

Bart Stouten slaagt er met Liefdespijn van Starbucks tot rotswoestijn in om Namibische reisimpressies in pure poëzie te vertalen. Met ieder nieuw uitzicht krijgt de lezer een nieuw inzicht aangereikt. Stouten bewijst dat eenvoud (in taal) inderdaad het hoogste is wat je kan bereiken om een beeld te schetsen.

Uitzicht genoeg van Marjoleine de Vos biedt troost op elke pagina. Uit de gedichten spreekt doorleefd onvervuld verlangen. Het is duidelijk dat de dichteres een ontwikkeling heeft doorgemaakt en dat ze de motor van haar poëzie, het gemis, goed weet te besturen. Als lezer ga je haast verlangen naar dat gemis.

Edwin Fagel beschrijft in departures wat er gebeurt nadat twee geliefden afscheid hebben genomen op een vliegveld. Het is een reeks bij elkaar horende filmische flarden waarin afwezigheid meer dan een invulling krijgt. Beangstigende en vervreemdende beelden en een lichte opluchting na het landen.

Christian de Valk behoort niet tot de bekendste Nederlandse en Vlaamse dichters van na 1880. Jan Haveman breekt een lans voor diens gedicht ‘Geschenk’: “De kracht van dit gedicht is ongetwijfeld dat het een herkenbaar gevoel weet op te wekken, ondanks de beperkingen van de taal.”

Laten we mijn lichaam delen van Iris Brunia is grotendeels associatief geschreven. De bundel gaat over de liefde en de dood, en over de poëzie zelf: wellicht de drie ware poëtische thema’s en balanceert daarbij voortdurend tussen geborgenheid en bedreiging, zowel in de reflectieve passages als in de meer naar buiten gerichte teksten.

Flinterdun, flensjespoëzie die wegleest tegen hoge snelheid, was mijn genadeloze eerste oordeel over Een dag niet gelachen is ook wel eens leuk van Mark Verver. Maar bij nader inzien blijkt hij subtiel goochelend met taal en klank een mooi debuut te hebben afgeleverd. Hopelijk trapt hij niet in de valkuil van zijn vlotte pen en geeft hij zichzelf de ruimte om zijn poëzie te laten rijpen.

Ellen van de Corput (Breda, 1988) is momenteel bezig aan een tweejarige, educatieve master Frans. Haar gedichten waren onder meer te horen op Onbederf'lijk Vers en Dichters in de Prinsentuin. Verder werden er eerder gedichten gepubliceerd in Meander, Nog een lente (van Meander), Op Ruwe Planken en Met Andere Zinnen. Ellen won een voorronde van WriteNow! in 2006 en in 2010 won zij Brabant Gedicht. Onlangs was Ellen de winnares van de Meander Poëziewedstrijd: Golven.

'De Nederlandstalige poëzie van de afgelopen halve eeuw is adembenemend en onuitputtelijk rijk', schrijven Koen Stassijns en Ivo van Strijtem in de inleiding bij hun voor Lannoo samengestelde bloemlezing Van Hugo Claus tot Ramsey Nasr. Met hun keuze van 265 klassiekers uit de poëzie van 1944 tot bijna vandaag bewijzen zij dat dit waar is.

'Geen bespreking kan aan dit meesterwerk recht doen. Zoveel humor, zoveel gedachten, zoveel brille. Iedere bespiegeling zou deze bundel te kort doen.' Harry Vaandrager over Ondoden van Jan Kuijper.

Hein Walter schrijft poëzie met mensen die dementeren. In Wijsheid vergeet je niet wordt met eenvoudige gedachten en woorden op een integere, zuivere manier echte, levende poëzie gemaakt.

Met grote aanleg geschreven. Deze visueel getinte poëzie heeft duidelijk meerdere betekenislagen en is vaak knap geformuleerd. Aldus Ivan Sacharov over Uitzicht is een afstand die zich omkeert van Bernke Klein Zandvoort.