Archief

Als journalist voor de Italiaanse krant La Stampa en samensteller van diverse Italiaanse poëzieanthologieën levert Maurizio Cucchi (Milaan, 1945) een belangrijke bijdrage aan de literatuurkritiek van zijn land. Van 1989 tot 1991 was hij hoofdredacteur van het tijdschrift Poesia, maar ook schreef hij voor andere belangrijke tijdschriften zoals La voce en Nuovi Argomenti, die beide ook een online versie kennen. Cucchi publiceerde negen dichtbundels waaronder zijn debuut Il Disperso (1976) waarmee hij de literaire wereld verraste met een opmerkelijke en unieke poëtische stijl.

Levity Peters (Slikkerveer 1951, kunstacademie, fotograaf) begon in februari 2012 zonder enige 'publieke' literaire voorgeschiedenis als recensent bij Meander. Met zestig recensies in nauwelijks twee jaar tijd is hij als zodanig bijzonder productief. Nu debuteert hij bij Uitgeefhuis De Manke God zelf als dichter met Noord, persoonlijke, narratieve poëzie die we veel te weinig tegenkomen in Nederland.

Natuurlijk is elke creatieve uiting een brug naar de ander. Natuurlijk probeer je de ander te verleiden om jou 'te zien' en natuurlijk probeer je de ander een beetje te betoveren. Maar wat een genot is het wanneer iemand dat doet zonder te grote pretenties en met open vizier! Zo'n dichteres in Fieke Gosselaar, die meer heeft te vertellen dan haar debuut Nova Zembla laat lezen.

In Alles is onveilig van theoloog Maarten van Aes staan de verzen wel heel ver af van het De Heer is mijn herder. Mij ontbreekt niets. Had hij maar één zin geschreven die de kracht van die woorden evenaarde, verzucht Levity Peters, die de bespreking een persoonlijke invalshoek geeft.

Samen met de fotograaf Etiennne Van den Bulck heeft Patricia De Landtsheer een foto/dichtbundel gemaakt over de shoa: Doorheen de duisternis het licht. De foto's zijn gemaakt in een aantal concentratiekampen. Zij zijn bewust leeg gehouden; geen spoor van menselijke aanwezigheid. Maar de tekst gaat over die afwezige mensen van wie tallozen daar hun leven hebben gelaten. Patricia De Landtsheer heeft niet gekozen voor de stilte waar de foto's van spreken. De stilte van je eigen sprakeloosheid waarin het bewustzijn van deze tragedie je dompelt. Zij probeert vooral iets zichtbaar te maken van de persoonlijke verschrikking van verschillende slachtoffers.

Wanneer je, als Stefaan van den Bremt, al zoveel jaren poëzie schrijft, is waarschijnlijk het grootste gevaar dat je op de automatische piloot gaat. Je ziet dat bij vrijwel elke oudere dichter gebeuren. Wanneer je teert op de status die je vroeger had, en wanneer je geen uitgever hebt die je even wakker schudt, dan verschijnt er een bundel als Blauw slik.

In 1991 publiceerde J.A. Deelder onder de titel Euforismen een bundeltje aforismen. Filosofisch klinkende uitspraken, verdeeld over hooguit drie regels, zoals: ‘De werkelijkheid / is een schaap / met vier poten’. Aforismen met een knipoog waar je blij van wordt. Nu, ruim twintig jaar later, heeft Deelder deze filosofische minigedichtjes als grondstof gebruikt voor de cyclus ‘Het graf van Descartes’ waarmee zijn nieuwe, gelijknamige dichtbundel opent.

Bal zoekt man van Sander de Vaan heeft weliswaar uitsluitend voetbal als onderwerp, maar is desondanks een volstrekt serieuze bundel. Wel lichtvoetig, maar zeker niet alleen maar makkelijk scorend met light verse en vaak is er een ondertoon van weemoed om wat voorbij is.

De manier waarop in Liederen van een kapseizend paard de verzen zijn vormgegeven, laat een zoeken naar houvast zien. De verzen van Els Moors hangen los in de werkelijkheid: zonder hoofdletters, leestekens, afgezien van een enkel vraagteken, leest deze bundel als aaneengesloten ‘liederen’ van woorden en beelden, voornamelijk titelloze gedichten die het innerlijke gedachteleven van de vrouwelijke ik verkennen. We begeven ons in haar dagelijks leven waarin vriend, werk, dieren en het grotestadsleven het decor vormen. Els Moors is er een meester in om de warrelingen aan gevoelens, gedachtes, overwegingen en scherpe observaties onder het bedwang van haar fenomenale taalvermogen te hou

Mark Meekers voegt niet veel toe aan de kennis over haiku met zijn Hink-stap-sprong, essays over haiku. Hij heeft het werkje bedoeld als stof voor discussie. Hierbij komt hij niet verder dan het weergeven van een handvol meninkjes over het genre.

Mijn vader, na het openslaan van Steden schuilen niet wanneer het regent: 'Wie heeft er nou in zitten kleuren?' Ik: 'Dat hoort. De gemarkeerde zinnen staan te lezen op vuilniswagens in Rotterdam.' Fraai. Zo noem je geloof ik bloemlezingen als 'Steden schuilen niet wanneer het regent // 25 jaar Het gedicht is een bericht'. Fraai zou echter een eufemisme zijn.

In de rubriek Mals groen besteedde Annette van de Bosch een aantal jaren geleden aandacht aan 'verse' dichters. Wat is er van die dichters terechtgekomen? Deze keer Peter Wullen. Hij werkt o.a. mee aan videogedichten die filmmakers van zijn gedichten maken. Een heel andere wereld dan waar we gewoonlijk in Meander aandacht aan besteden.

Peter Knipmeijers Opgelapt schilderwerk verscheen nog in 2013, maar mag nu al verklaard worden tot de leukste bundel van 2014. Ollekebollekes letterlijk enten op schilderijen van grote meesters, je moet maar op het idee komen. Kostelijk werk.

Van Domweg gelukkig, in de Dapperstraat, de bekende bloemlezing van C.J. Aarts en M.C. van Etten, is de grens van 200.000 verkochte exemplaren inmiddels ruim overschreden; nog een paar jaar en de teller staat op 250.000. Wat een arsenaal aan potentiële poëziekopers!

Amber Herber (1993) is geboren in Utrecht en schrijft al sinds haar basisschooltijd gedichten. Haar passie voor schrijven heeft geleid tot haar keuze voor de studie literatuurwetenschap aan de Universiteit van Utrecht. Over haar schrijven zegt zij: “Diep in mijn ziel, ben ik een nomade. In mijn gedichten ben ik een ontdekkingsreiziger van mijn dromen.” Dit is ook terug te lezen in haar eerste gedichtenbundel 'Verre landen en vreemde wezens' die eind augustus 2012 verscheen bij uitgeverij Boekscout. In 2012 is zij begonnen met het optreden op PoetrySlams en momenteel schrijft zij verder aan haar tweede bundel en aan een roman. Ze uit haar creativiteit in verschillende kunstvormen: van tek

Amber Herber Handleiding voor het worden van een landschap De jazz glijdt weg in de gele, lome straten van Chicago en tijd is niet langer tijd, maar water. Als watervallen vallen mijn herinneringen in de zee. Regenboogforellen springen naar mijn hoofd en inktvissen spuiten mijn herinneringen zwart. Mijn graf in een diepblauwe oceaan. Zachte pompoen groeit in groen en later in oranje, lavendel groeit mijn voeten in. Tot mijn lippen paars zijn en de haartjes op mijn arm madeliefjes. Op mijn arm rust een roodborstje en de hoed op mijn hoofd staat scheef. Mijn voeten onder water. Zon brandt gaten in de grond en mijn stro is droog. Ik voel me als Durango dust, kleurloos alsof

Nadat ik de dichtbundel had dichtgeslagen, peinzend over de tot mij genomen poëzie, besefte ik ineens hoe goed de omslag en de illustraties van Annet Muller bij de gedichten pasten: Het zal de leeftijd zijn van Arjan Keene is huiselijke poëzie bij uitstek! Op de omslag zie je een man, shawl om, boek in de hand, die evenals de poes/kater achter hem verstoord opkijkt van de bank of het bed waarop hij ligt.

In Eigen Terrein neemt Bert Bevers de aandachtige lezer mee doorheen zijn poëtisch universum. Tijd en ruimte worden overgoten met een erudiete kennis van kunst en cultuur.

Toon Tellegen mag dan grote bekendheid genieten vanwege zijn kinderboeken, in het bijzonder zijn verhalen over de eekhoorn en de mier, hij debuteerde als taalkunstenaar in 1980 met een dichtbundel. Intrigerende gedichten, met een geheel eigen sfeer. Eric van Loo buigt zich over het tien jaar oude ‘Men moet’.

Levity Peters is beeldend kunstenaar en grafoloog. Onlangs publiceerde hij het epische gedicht 'Noord'. Sander de Vaan spr@k met hem over gevoelens, overgave, de mens als loser en – last but not least – over seks.