Archief

Achtzig is een keuze uit de gedichten van de Oostduitse dichter Reiner Kunze ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag. Kunze gebruikt beelden uit de natuur voor beschouwingen over de menselijke aard. Maar hij durft ook dingen op de schrijven, die anderen nooit zouden opschrijven. Een bundel in drie talen: Duits, Nederlands en Engels.

Véronique Pittolo (Douai, 1960) is één van de gasten op het komende Poetry International. In haar poëzie speelt ze graag met verschillende literaire genres en gebruikt ze regelmatig bekende fictieve en non-fictieve elementen om de lezer aldus aan het denken te zetten. Sander de Vaan spr@k met een Française die het bovendien gewoon leuk vindt om te dichten.

Antoine de Kom

Dichter en forensisch psychiater Antoine de Kom (Den Haag, 1956) begon in de jaren negentig met het publiceren van poëzie. Hij debuteerde in 1991 met de dichtbundel 'Tropen', later volgden de bundels 'De kilte in Brasilia', 'Zebrahoeven', 'Chocoladetranen' en 'De lieve geur van zijn of haar'. Antoine de Kom is van Surinaams-Nederlandse afkomst en bracht een groot deel van zijn jeugd in Suriname door. Zijn gemengde afkomst en de ervaringen uit zijn jeugd hebben in belangrijke mate zijn poëzie bepaald. Met zijn zesde bundel 'Ritmisch zonder string' won hij de VSB poëzieprijs in januari van dit jaar. Op 10, 13 en 14 juni aanstaande zal de dichter optreden in Rotterdam tijdens het Poetry Inte

Als van Chr.J. van Geel de Verzamelde gedichten niet bestonden en de Onverzamelde gedichten het enige was wat we van hem kenden, zou je gemakkelijk kunnen denken dat er veel onaf werk in gepubliceerd wordt, aanzetten, probeersels, beginnetjes - zo schetsmatig en fragmentarisch komen veel teksten in eerste instantie op je over. Het doet regelmatig denken aan een variant op Leopolds 'O rijkdom van het onvoltooide'. Vaak lijkt iets niet meer dan een notitie, maar de Van Geel-lezer weet beter: parels zijn het meestal, juweeltjes.

De Namibische dichter Piet van Rooyen schreef honderd gedichten over paarden en verzamelde die in Reisiger te perd, zijn vierde dichtbundel. Een aantal jaren streepte hij alle teksten aan over paarden die hem aanspraken en maakte daarvan gedichten. Hij heeft welbewust verhalen en romans als basis gebruikt, opdat hij zijn ‘digterlike vryheid vrye teuels’ kon geven. Achterin zijn bundel heeft hij een imposante lijst van gelezen werken opgenomen. Homerus en Vergilius staan naast moderne, onderling zeer verschillende schrijvers als Thomas Mann en André Malraux. De relatie van de gedichten met de bronnen is meestal heel los. Meestal vormen die niet meer dan een aanleiding voor e

Ik heb een dichter weleens horen beweren dat een gedicht in het beste geval een eenheid is van onverenigbare contrasten. Ik moest daaraan denken toen ik de fascinerende poëzie van Laura van der Haar las in Bodemdrang.

Wat een prachtig idee! Een estafette van dichters die reageren op de thema's ‘Alles te verbergen’ of ‘Niets te verbergen’. Het idee is afkomstig van schrijver Harry Vaandrager, die tevens de samensteller is. Het riep bij mij verwachtingen op, en een minstens even grote nieuwsgierigheid. Durfden de dichters zichzelf uit te dagen? Zouden ze zichzelf meer bloot durven te geven dan doorgaans?

‘Zuiver technisch gesproken komt poëzie natuurlijk neer op het rangschikken van woorden met het hoogste soortelijk gewicht in de meeste onvermijdelijke volgorde. Idealiter ontkent de taal haar eigen massa en de wetten van de zwaartekracht. Ze streeft naar omhoog of zijwaarts naar het begin waar het Woord was. Voor de taal is poëzie de hoogste bestaansvorm, waarbij de dichter geneigd is de klank belangrijker te achten dan denkbeelden en overtuigingen.’ Met deze woorden uit zijn essay ‘De dichter en proza’ legt de Russisch-Amerikaanse dichter Joseph Brodsky de lat voor zichzelf en zijn collega’s hoog. Als ik de poëzie uit de debuutbundel Heerlijke galop van Pieter de Bruij

Doodwater, de titel van het poëziedebuut van Sofie Verdoodt, staat voor mijn gevoel in schril contrast met de artistieke inhoud (lees: het effect) van de bundel: uiterst vruchtbaar en met een niet aflatende fantasie…

Anne Broeksma (Almelo, 1987) treedt regelmatig op met haar poëzie op festivals als Mooie Woorden en Lowlands. Ze schreef gedichten voor Radio 1 en publiceerde in o.m. de tijdschriften 'Het Liegend Konijn', 'Kluger Hans' en 'Tirade'. Daarnaast presenteert ze literaire programma’s voor Het Literatuurhuis in Utrecht. In 2011 sprak Meander met haar over Tuincentra, meerstijligheid en poetryslams. In augustus verschijnt haar debuutbundel bij uitgeverij Atlas Contact: 'Regen kosmos kamerplant'. Tijd voor een vervolggesprek.

Anne Broeksma Het is belangrijk om in een saaie omgeving te leven ik ben een oneetbare nachtvlinder onderscheid mij van de eetbare exemplaren door mij op het juiste moment als een debiel te gedragen het is belangrijk om in een saaie omgeving te leven en ik hecht aan de gedachte slechts een voorbeeldje te zijn er lopen mensen rond die het recht op retour achter hun ogen dragen en tegelijkertijd een vlag planten op elke vierkante centimeter groei het gaat erom niet naar het licht te willen vliegen niet de zoveelste sukkel te zijn die in de zon verdwijnt

De slotregel van dit gedicht van Bloem is één van de bekendste uit de Nederlandstalige poëzie: “Domweg gelukkig, in de Dapperstraat.” Maar ook de rest van het gedicht mag er zijn. Hans Puper: “het is een briljantje dat het licht voortdurend op een andere manier reflecteert. Het verveelt daarom nooit.”

Wanneer de vier dichters uit Verabredungen | Afspraken representatief zijn voor de poëzie die momenteel in Duitsland wordt uitgegeven, dan is de poëzie daar nogal escapistisch en voor de gevestigde orde absoluut onschadelijk. De politiek is vrijwel afwezig, en het individu kan zich met zijn bezadigde onvrede prima vermaken. Juist in Duitsland zou je anders verwachten. Is de vorige eeuw niet gedomineerd door wat daar gebeurde? Misschien is de matheid die ik proef, het gebrek aan hartstocht, een stilte voor de storm. Misschien getuigt zij van het streven naar een harmonie die nooit heeft bestaan, hoewel zij in de poëzie lang is beleden. Veel te lang. De werkelijkheid wordt aardig ui

Meer dan twintig jaar terug verzamelde H.C. ten Berge in Materia prima (Meulenhoff,1993) de tien bundels die vanaf zijn debuut Poolsneeuw (1964) tot op dat moment van hem verschenen waren. Omdat hij dit jaar niet alleen zijn 75e verjaardag maar ook vijftig jaar schrijverschap viert, gunde zijn huidige uitgever Atlas/Contact hem met Cantus Firmus een mooie uitgave van de bundels van na 1993, inclusief het volledig nieuwe Kerven, kastijdingen. Een hernieuwde kennismaking met een imponerend dichterschap.

De Duitse dichter Daniel Falb is deze week te gast op Poetry International. Sander de Vaan spr@k met Falb vlak voor diens komst naar Rotterdam over poëzie, politiek en andere zaken.

In Nul, zijn derde bundel, wist Edwin Fagel grenzen uit tussen leven en dood, seks en moord, de mens en de duivel en vooral de grenzen die mensen van elkaar scheiden. Daarbij horen ook de grenzen tussen het verhevene en het banale.

'Achttienhonderd pagina’s poëtisch avontuur, stilistische brille, weerbarstige vitaliteit, provocerende stellingname. Een monument voor een monumentale dichter', juicht de flaptekst van Hee hoor mij Ho simultaan op de brandtorens, de mooie uitgave - dundruk, dubbel leeslint! - van de verzamelde gedichten van H.H. ter Balkt. Er is geen woord van gelogen, het is het volstrekt unieke werk van de meest eigenzinnige dichter die Nederland kent, een dichter ook die zich graag in een uitzonderingspositie plaatst. als de eenling die boven de anderen uittorent en ziet wat anderen niet zien. Die als de met bijzonder talent begiftigde schaker of dammer simultaan op vele borden tegelijk acteert

Wanneer je van reizen houdt, en je houdt van lezen, en je houdt van poëzie én van beeldende kunst, dan is dit je boek. Een stem van paardenhaar neemt je mee naar Mongolië. Dichter/beeldend kunstenaar Lies van Gasse en Bas Kwakman, beeldend kunstenaar/ redacteur en medeoprichter van Tortuca, tijdschrift voor literatuur en beeldende kunst én directeur van Poetry International, reisden daar in 2012 doorheen met een internationale groep dichters, die deelnamen aan het poëziefestival Altan Guruus, dat niet alleen in de hoofdstad, maar ook in kleine steden, dorpen, gaten, en zelfs in tenten in de Gobi woestijn werd gehouden.

In In de ogen van de god zit de filosoof Van der Waal de dichter vaak in de weg. Hij heeft een boodschap: je kunt alleen een volledig mens zijn als je het ‘onbestemde’ in je toelaat. De filosoof bepleit dat in zijn boek Denken op de plaats rust (2012) en daar is natuurlijk niets mis mee. Ook de dichter draagt die boodschap uit en dat is jammer, want dat gaat ten koste van zijn poëzie - ondanks zijn onmiskenbare talent. Het onderzoek en het ervaren van dat onbestemde is het centrale gegeven in de bundel, die bestaat uit tien afdelingen met telkens een cyclus van drie gedichten.

Pieter de Bruijn Kops Daar is iets traags in en dat kan niet moeten ik veeg mijn voeten wat ik niet verzin ik loop naar buiten en ik loop naar binnen drink water veeg iets van mijn neus de letters heb ik in mijn zak, de zinnen denk ik te beginnen morgen, later, nooit weet ik wanneer