Archief

Deze maand laat Jeroen van den Heuvel zijn licht schijnen over 'Twee zonnen' van Maria Barnas.

In haar debuut 'Als je een meisje bent' neemt Maartje Smits afscheid van het meisje zijn en omhelst dat tegelijkertijd. Dit gaat gepaard met interessante kantelpunten en eetproblemen. Uiteindelijk blijft de lezer in verwarring achter en hoopt op een vervolg waarin de volwassen dichter het meisje omhelst.

Op de site van Atlas Contact staat het volgende citaat over 'Van groot belang' van Nachoem Wijnberg: ‘Economie, politiek of geschiedenis gaan over hoe mensen met elkaar zijn. Poëzie is de krachtigste manier om iets te begrijpen van hoe mensen met elkaar zijn. Daarom is poëzie ook de meest geschikte vorm om het over economie, politiek of geschiedenis te hebben, uitstaande vragen te herkennen en redelijke voorstellen te doen.’ Een stevige claim. Wat maakt dat juist poëzie geschikter is dan wetenschappelijke artikelen of essays?

In het persbericht over 'tamelijk' van Nikolaas Demoen worden zijn gedichten omschreven als ‘beelden die tussen de tekentafel en de huiskamer zijn gevallen. En opgeraapt worden via de omweg van de taal. Zo ontstaan zinnen die een verlangen en een verwachting oproepen en ergens halverwege landen.’ De typering is ongetwijfeld positief bedoeld, maar wat ‘halverwege’ blijft hangen, is zelden scherp en bovendien onafgewerkt.

Menno Wigman laat er ook in 'Slordig met geluk' geen twijfel over bestaan: hij is een romantisch dichter. Dat blijkt al uit het motto, dat wordt toegeschreven aan Theresia van Ávila: ‘Er zijn meer tranen vergoten om verhoorde gebeden / dan om onverhoorde gebeden.’ Met andere woorden: de vervulling is het einde van de droom. De romantiek is bij Wigman zwart - de bundel is doortrokken van seks en dood.

Hester van Beers (1995) studeert biomedische technologie. Een studiegebied waar volgens haar weinig poëzie in zit. Een gedicht vergelijkt ze met parfum: het is voor geen twee mensen hetzelfde.

Gust Peeters (Antwerpen, 1958) is oprichter van het dichterscollectief ‘ 10 op de schaal van Dichter ’ , waar onder anderen Charlotte Van den Broeck , Lize Spit en Lotte Dodion deel van uitmaken. Vanaf komend najaar zal dit dichterscollectief een avondvullend programma van poëzie en muziek aanbieden bij verschillende culturele centra in Antwerpen onder de naam “De macht van de poëzie”.

Ofran Badakhshani (1982) kwam als 13-jarige vluchteling in z’n eentje uit Afghanistan naar Nederland. Hij studeerde hier politicologie en filosofie, doet momenteel promotieonderzoek en drijft een wijnzaak in Den Haag. Badakhshani publiceerde diverse dichtbundels in het Perzisch, voordat hij eind 2015 ‘debuteerde’ met het Nederlandstalige De banneling (Uitgeverij Kontrast).

Ruth Lasters ontving de Debuutprijs van het poëzietijdschrift Het Liegend Konijn voor de bundel 'Vouwplannen' (2009), de Turing Gedichtenprijs voor het gedicht ‘Witlof’ en de Herman de Coninckprijs voor de bundel 'Lichtmeters' (2016). Die bekroningen, de publicatie van 'Lichtmeters' door een nieuwe uitgeverij, de toekenning van een werkbeurs voor het schrijven van de bundel en een vermelding van Lasters’ redacteur zijn elementen die literatuursociologische vragen oproepen. Welke criteria hanteren juryleden en redacties van tijdschriften, en waarom waagt een jonge uitgeverij zich aan het uitgeven van een dichtbundel?

Sommige dichters maken het een lezer gemakkelijk. Peter Drehmanns, bijvoorbeeld, gebruikt in zijn bundel 'Grafleggingen' de verschillende stadia van Christus’ teraardebestelling als uitgangspunt voor zijn gedichten. Niet al te letterlijk, maar als richtingborden. Geen geneuzel en gepuzzel hier, maar een glasheldere constructie: zes stadia en evenzoveel hoofdstukken.

In november 2015 verscheen bij uitgeverij De Harmonie de debuutbundel ‘Als je een meisje bent’ van Maartje Smits . Zij studeerde ‘Beeld & Taal’ aan de Gerrit Rietveldacademie en ‘Design’ aan het Sandberg Instituut. Behalve gedichten maakt zij ook beeldend werk.

In ‘Poëzie Kort’ van februari 2016 recensies van 'Een grazende streep in de lucht' (Jane Leusink), 'Bananenrepubliek' (Bert Chabot), 'Club Brancuzzi' (Maarten Buser), 'Amoureuze mechanieken' (Kees Godefrooij) en 'De banneling' van Ofran Badakhshani.

'De rotonde' (2015) is een roman in verzen. Hoofdpersoon is Van Dam. Hij is zijn kantoorleven, drankzucht en hedonisme zat. Hij wil roem, eer, aandacht en besluit in ruil daarvoor zijn ziel aan de duivel te verkopen, nadat hij die in een advertentie te koop heeft aangeboden. Op de achtergrond klinkt ‘Awater’ mee.

Kujtim Morina is een Albanese schrijver, vertaler en diplomaat. Hij publiceerde verschillende dichtbundels in zijn vaderland en meerdere gedichten in het Engels. In 2013 won hij de literaire Naji Naamanprijs in Libanon. Sander de Vaan spr@k met hem en vertaalde drie van zijn gedichten.

Fleur Bodt (1996) zit in het tweede jaar van Creative Writing, een studie aan Artez in Arnhem. Ze won de Wintergedichtenwedstrijd 'Reizen' van YoungPoets.

Herlinda Vekemans (1961) baseerde haar nieuwe bundel 'Kwartet voor het einde van de tijd' op de muziek van Olivier Messiaen (1908-1992). De titel is een vertaling van 'Quatuor pour la fin du temps', een van Messiaens meest uitgevoerde composities. Hij was gefascineerd door vogels en maakte overal ter wereld opnames van hun gezang. In november 2015 herdacht zij Joop Leibbrand door een van zijn ‘Waterpasgedichten’ in haar blog op te nemen. Ook in dat gedicht komen vogels aan bod, maar dan wel als nestbouwers. En misschien is het precies die functie die componisten en dichters met vogels delen. Ook een bundel en een compositie zijn het resultaat van geduldig bouwen.

Bianca, een mooi topmodel, staat op het hoogtepunt van haar roem. We maken haar mee tijdens een modeshow, waarin de schrijver wat dieper ingaat op haar positie: hij probeert een mens te creëren. Aan het eind van het eerste deel komt er een terugblik. Een cursief gedrukt fragment – ‘er is een herinnering….’