Archief

De gedichten uit nieuwe bundel ‘My funny Valentine’ van jazzliefhebber Roger de Neef gaan een synthese aan met aquarellen van Michael Bastow (1943). Om de aquarellen tot hun recht te laten komen, werd gekozen voor een ongewoon formaat: 32 cm x 22,5 cm. Het resultaat is bijzonder geslaagd. Het boek bevat twee reeksen van tien liefdesgedichten die in het Frans en het Engels zijn vertaald, waardoor het ook voor anderstalige lezers toegankelijk is.

Er wordt vaak gezegd dat alle poëzie maar één onderwerp heeft. Liefde en dood, dat zijn de enige thema's waar elke dichter opnieuw een vorm voor probeert te vinden. Anderen vinden dat elk gedicht in wezen poëticaal is, dat wil zeggen over het schrijven van poëzie zelf gaat. H.H. ter Balkt trok zich niets van dit soort uitgangspunten aan. Hij leek er een bijzonder genoegen in te scheppen om onverwachte en tegendraadse onderwerpen te kiezen. Wat te denken van een benzinepomp? In de Klassieker van deze maand buigt Jan Buijsse zich over dit gedicht.

Alain Delmotte beschouwt ‘Op een rand van elkaar’ als de beste bundel van Toon Vanlaere tot nu toe. Maar het is ook zijn meest complexe, meest gestructureerde en minst voor de hand liggende. Je zou bijna kunnen zeggen dat deze verzameling uit verschillende bundels bestaat, zoals de aardbodem uit verschillende geologische lagen.

Hedwig Selles (Zwolle, 1968) publiceerde onlangs haar vierde dichtbundel Wie hier binnentreedt bij uitgeverij Vrijdag.

Met ‘Een heel nieuw orgel’ - de titel van zijn nieuwe bundel - gebruikt Ad Zuiderent verschillende ritmes en klankkleuren om te ontdekken wat voor hem van blijvende betekenis is. Dat kunnen bewonderde schrijvers, componisten en beeldend kunstenaars zijn of herinneringen aan zijn jeugd, reis- en leeservaringen. De bundel bestaat uit negen afdelingen. De achtste bevat illustraties van de Zuid-Afrikaanse kunstenaar William Kentridge.

Alja Spaan sprak voor Meander met Sannemaj Betten (1995). Een dichteres?

De nieuwe bundel van Frans Budé heet ‘Achter het verdwijnpunt’. Het is alsof hij beweert dat er achter dat verdwijnpunt van ons een wereld ligt die durend is, als een andere wereld, een nieuwe wereld, één die niet verschuift met ons reizen door de tijd, maar die van een andere, minder vergankelijke orde is. 'Achter het verdwijnpunt' is een bundel die je uitnodigt om voorbij je horizon te kijken, telkens nieuwe uit- en inzichten biedt en die zo rijk is dat je er niet op uitgelezen raakt.

Sommige dichters lijk je al jaren te kennen als je hun debuutbundel leest. Ze zijn schaars, maar Menkveld was er een. Eind januari verschenen zijn 'Verzamelde gedichten', waaronder de nieuwe bundel waaraan hij werkte. Hij overleed in 2014. Wat had ik hem graag gegund dat zijn verzamelde gedichten pas over een jaar of veertig zouden verschijnen en dan in een dubbele hoeveelheid of meer.

Op 10 april aanstaande verschijnt Pitten schieten , de nieuwe dichtbundel van Fleur Bourgonje. Een paar dagen eerder, op 3 april, wordt de schrijfster zeventig jaar. Sander de Vaan spr@k met de vrouw die niet alleen prachtige gedichten en romans schreef, maar die ook werk van een magistraal auteur als de Uruguayaan Mario Benedetti in het Nederlands vertaalde.

De nieuwe bundel van de Vlaamse dichter Willy Spillebeen (1932) heet ‘Onbereikbaar’. Zijn woonomgeving op het West-Vlaamse platteland was in de Eerste Wereldoorlog volledig verwoest. Recensent Romain John van de Maele: “Hebben directe en indirecte getuigen van die apocalyptische jaren hem doen zoeken naar een vrijzinnige levensbenadering, precies op het ogenblik dat in de ‘verwoeste gewesten’ de kerken uit hun as herrezen? In zijn gedichten draagt de zoektocht vaak een symbolistisch stempel ( … ). Ook in de nieuwe bundel, een selectie ‘uit de talrijke gedichten die hij na ‘Blues om wat blijft’ (2011) heeft geschreven’, is Spillebeen trouw gebleven aan zijn ‘nadrukkelijk

Goede vertalers staan te weinig in de aandacht, zeker als zij van het niveau zijn van bijvoorbeeld August Willemsen(†) en Peter Verstegen. Ook Ria van Hengel behoort tot dit illustere gezelschap. Zij vertaalde de ‘Regentonnenvariationen’ (2014) van Jan Wagner (1971). Hij wordt beschouwt als de beste Duitse dichter van deze tijd en dat is waarschijnlijk terecht: zijn bundel is grandioos.

Op de dag dat Brussel werd getroffen door twee aanslagen had Alja Spaan een afspraak voor een interview met Jonathan Griffioen. Die had toen net vernomen dat hij is genomineerd voor de C. Buddinghprijs voor zijn bundel Wijk.

Gedichten van Bert Struyvé, Marije Geerts en Huibert van der Meer.

‘Idioom van Geluk’ is de derde bundel van Inge Boulonois. Ze schept een wereld van kleur en verbeelding waarin alles zijn plaats heeft. Dat levert soms fraaie beelden op, hoewel de samenhang van de gedichten soms te wensen overlaat.

Hava Güveli (Deventer, 1980) schrijft proza en poëzie. Ze won in 2006 de El Hizjra Literatuurwedstrijd. Haar gedichten waren al geregeld te horen op verschillende poëziepodia. Ook trad ze enkele keren op in het buitenland zoals in Duitsland en in Turkije. Ze geeft ook les in creatief schrijven.

'Kanonnenvlees' is het debuut van Lotte Dodion (1987). Je kunt haar gedichten als autobiografisch lezen, maar daar moet je het niet bij laten. Je mist dan onder andere dat je naast mensen ook god kunt zien als kanonnenvlees. Hem moet hardhandig aan het verstand worden gebracht hoe mensen lijden. Het eerste deel van de bundel is beter dan het tweede. Daarin glijdt zij uit.

Wil Breukers stiekem graag op Nijhoff lijken? Deze vraag zou men zich kunnen stellen bij het lezen van zijn nieuwste bundel ‘De zomer haalt nog één keer uit’. Hij heeft de pech (of het geluk) dat zijn poëzie – net als die van Nijhoff – een grote mate van vormbewustheid uitstraalt. Dit zijn teksten waaruit een zekere hang naar traditie en je zou haast zeggen burgerlijkheid spreekt.

Shall I compare thee to a summer's day? Met zijn sonnetten heeft Shakespeare een monument in taal opgericht. De Belgische dichter Guido de Bruyn stelt in het nawoord bij zijn vrije vertaling (1) van een selectie uit de Shakespeare-sonnetten: 'Deze sonnetten zijn de Kunst der Fuge van de poëzie.' Shakespeare zocht in zijn sonnetten bovenal de grenzen van de taal op, en toonde daarin zijn meesterschap. Dat maakt het vertalen van deze sonnetten schier onmogelijk, inhoud en taalspel lopen in elkaar over. Het is een uitdaging waar elke generatie zijn tanden op stukbijt, en ons ook verrast met telkens weer nieuwe vertalingen. Maar de klassieker van deze maand draait niet om een vertaling. Hugo C

‘Zes’ is een knappe bundel, maar het is de vraag of je daar als dichter blij mee moet zijn. Gomperts geeft de belevingen van een Amsterdams jongetje consistent weer, hij is knap in de weergave van zijn dromerige binnenwereld en weet binnen een gedicht tegengestelde microsferen met de bijbehorende spanningen vorm te geven. Maar raakt hij je ook? Is de bundel mooi? Intrigerend?

‘Hoeveel pillen had je nodig voor dit interview?’ vraag ik bij binnenkomst. Dichter Elbert Gonggrijp (1965) herstelt nog van de zware psychose die hij vorig jaar kreeg. Een interview als dit, hoe blij en trots hij er ook mee is, tart zijn grenzen. ‘Extra veel’, zegt hij ironisch. Dit is zijn eerste grote publicatie en hij wordt erdoor verrast.