Categoriearchief: Gedichten

David Gyssens

Pentaal

In mijn vingers

ligt reizend en doelloos losgeslagen
boven het witte egaal
een teveel aan taal

Ik leg mijn oor op het papier
of ik kom er aan de solventen en de lijmen ruiken
waarop amper kan een woord ontluiken
dat mij kan doen proeven van de inkt

die ontoereikend toeslaat
in een achterbuurt van mijn geweten
omdat ik zo graag wil weten
wat schrijven is

is schrijven

astraal, in donkerte immigrerend
een schijnlicht schijnen
soms inktarmoedig achterblijven

soms ook op steen of houten kruisje
een naam neerschrijven

Miriam Van hee

de piramide van de zon (teotihuacan)

de lucht zal wel ijler geweest zijn
en koeler de wind, de zon had
een andere status, maar evengoed
scheen ze als nu, hard en afstandelijk

het kwam erop aan te zijn voorbereid
de hoogte wenkte en klimmen was
beter dan dalen, de zwaartekracht
leek af te nemen en je zag meer

een soort van verbondenheid, huizen
stoffige wegen waarop zich mensen
bewogen en je zag verder dat deze plek
niet de enige was, deze stad niet en

deze tijd, je hart ging tekeer en je dacht
tevergeefs aan de liefde, het kunnen kiezen,
vrijheid of troost en je voelde een dwaas
verlangen om kennis te maken en toen

dacht je weer aan de vogels, je had ze
toch altijd bijzonder gevonden, om zo
op het laatste moment de vleugels
te spreiden, het ruim aan te doen

Frank Sijbenga

Laat hij trots het lichaam zien

hij bewaart zijn lichaam in een zak
van kleren – zodat het niet vlekt in de zon
of nat wordt als het regent

‘s avonds legt hij het voorzichtig in bed
het is z’n beste herinnering aan vroeger

als er vrienden komen of familie laat hij
trots het lichaam zien –
rechtop op een mooie stoel

jonge neven gapen en wijzen op defecten
maar oude vrienden glimlachen

zij hebben er thuis ook één

fuck de liefde I jij rukt de liefde uit mijn lijf, jij en ik wens zoutpilaar te zijn of beter te verstenen zonder water te dragen jij danst de lust in mijn weke benen, jij om mij achter te laten als botten en hete huid ik vervloek het uur en jouw vluchtige kus hoeveel verstand moet ik verliezen hoeveel steen en been nog worden en welke pillen slik ik dan fuck de liefde II waar wilde waanzin zon zaait in het bed van smeulende aarde broeit braakliggend de man van zijn vrouw raap me bij elkaar als ik naast je […]

Rouke van der Hoek

In het water kijken

In een heldere vijver in Transsylvanië
aan de voet van een Draculaburcht
zag ik een salamander uit de diepte

omhoogkomen, majesteitelijk traag,
een bel lucht happen en met een nonchalante
beweging weer naar de bodem zakken.

Dinosaurus en ruimtewandelaar tegelijk:
een mens in een salamanderpak verlaat
het zonnestelsel omdat de centrale ster sterft.

Reiziger tussen wier, torren, sterrennevels,
spiegeling van de Draculaburcht.
Steeds beter besef je dat wat je ziet

niet de waterwereld hier beneden is of
het ijle heelal boven, maar de toekomst
van wie zich daartussen bevindt.