Interviews

Alter en Ego in een tweegesprek ter kennismaking. Als vaste medewerker van Meander heb je zo je verplichtingen en columnist Jan van der Vegt wijdt zich met plezier daaraan. Over verontwaardiging, biografeling, de vijfde zondag, zinnige vragen, in hoeverre schrijven recensenten over zichzelf? Over de verhouding tussen een dichter en zijn werk die anders is dan bij een prozaïst. Nog meer?

Taal is nooit neutraal, zegt dichter Bernke Klein Zandvoort tegen interviewer Cora de Vos. Taal is een construct, een subjectief, tijd- en plaatsgebonden leeg materiaal waar we zelf betekenissen in blazen. Als schrijver moet je je bewust zijn van de omgang met je materiaal. Een gesprek over de betekenis van taal en het kijken door lenzen van woorden.

Het is als ademen, zegt Twan Vet. ‘Als ik wakker word, kijk ik al uit naar het schrijven of het componeren. Ik zou niet weten wat ik anders zou moeten doen, denk ik. De verschillende kunstvormen maken me compleet, allen op hun eigen manier. En als het dan lukt, dan ben ik zielsgelukkig. Heel even. Dus schrijf ik maar door. Voor de zekerheid.’

De zee was zijn leven. Iets van die weidsheid is in de gedichten van Bernard Lichtaard terug te vinden. Misschien zat de eerste poëzie in het Hooglied, het hielp dat zijn vader goed kon voorlezen. Nog steeds leert hij door heel veel poëzie te lezen. In zijn werk wil hij zo helder mogelijk zijn en toch ook dat de lezer moeite moet doen.

‘Haiku is niet alleen literatuur, het is ook een levenswijze.’ Net daarom vindt Geert De Kockere het plezier dat je eraan beleeft zo ontzettend belangrijk. Je gemoed wordt er lichter van, je leven luchtiger. Daarom deze wijsheid over haiku, die hij hier en nu bedenkt: Eerst lichter, dan dichter. Jeanine Hoedemakers in gesprek over bevlogenheid, poëzie voor kinderen, originaliteit en spiritualiteit.

Senne Bogaerts kan niet stoppen met schrijven, ‘of mijn schrijfsels ooit het grote publiek gaan bereiken of niet moet ik een beetje loslaten. Maar uiteraard hoop ik ook wel onsterfelijke gedichten te schrijven en nog steeds gelezen te worden wanneer deze wereld ten einde gaat omdat ons klimaatprobleem niet wordt bestreden.’ Een gesprek over de drang tot impact maken, urgentie en dromen.

Sara Eelen stelt dat het ‘de tijd is die ons controleert’. Ze weet niet of ze zich met zoveel gemak in de huidige tijd beweegt, de verwachtingen of eigenaardigheden die komen kijken bij onze digitale, individu- en materie-gerichte samenleving. Ze merkt dat ze ‘als vanzelf’ altijd over de invloed van tijd schrijft. Poëzie biedt verstilling, vertraging. Poëzie moet niet pretenderen ons te kunnen redden.

De nieuwe bundel van Fleur Bourgonje, ‘Het geheugen van een huis’, is aanleiding voor een gesprek. Over hoe eeuwenoude kunst de alledaagse destructie overstijgt, schoonheid het wint van lelijkheid, de intensiteit van de zintuigelijke waarneming, vluchtelingen, nomaden, ontheemding en ontreddering, bescherming en veiligheid van een thuis en toekenning van waarde. En dan vergezeld van prachtige gedichten.

Stilstaan, nadenken en dromen doet dichter Taco van Peijpe altijd, soms letterlijk op een wandeling. Wat hij denkt en voelt hoef hij niet per se op te schrijven, maar het dichten voorziet wel in de behoefte creatief bezig te zijn. Misschien dat oudere dichters wat voorzichtiger zijn omdat ze hun eigen beperkingen hebben leren kennen?