Klassiekers

De taal- en stijltechnieken die Marjoleine de Vos inzet in het gedicht 'Het leven in juni' zijn al even subtiel en geraffineerd als het gevoel van 'thuis' en 'sereniteit' dat zij weet op te roepen, betoogt Lambert Wierenga.

'Het wonder' van Bernd G. Bevers is een gedicht zoals er niet veel voorkomen in het landschap van de moderne Nederlandse dichtkunst volgens Ivan Sacharov. Het sterke, nogal ongebruikelijke beeld van iemand die dorstig uit een plas regenwater drinkt, geeft het gedicht iets oers, iets mythisch, wat het authentieke karakter ervan nog meer doet uitkomen.

Wie aan Slauerhoff denkt, denkt onmiddellijk aan exotische landen en onstuimige zeeën. In het sonnet 'Brieven op zee' schetst de dichter volgens Michel Krott een helder, ontnuchterend beeld van het leven op een schip.

De poëtische taal van Miriam Van hee (Gent, 1952) bestaat volgens Inge Boulonois uit subtiele observaties en doet denken aan een monologue intérieur. Haar gedicht 'Reeën' klinkt als gefluister, als een vluchtige bespiegeling.

In ‘Enkele andere overwegingen’ zet Rutger Kopland ons gewone denken en waarnemen in elf regels op z’n kop. ‘Hoe zal ik dit uitleggen?’ Lambert Wierenga weet de overwegingen van Kopland op waarde te schatten.

Wie wel eens foto's van het noorderlicht heeft gezien, kan zich goed voorstellen wat voor overweldigende ervaring het is dat in werkelijkheid te zien. Jellema probeert deze ervaring op te roepen in het gedicht 'Aurora Borealis'. Bettine Siertsema komt danig onder de indruk van de poëtische krachttoer.

Ivan Sacharov behandelt in zijn eerste bijdrage aan de Klassiekers 'Côte d'Azur' van H.A. Gomperts. Dit gedicht verdient wat hem betreft een plaatsje op het ere-podium.

Karin Doornik bespreekt 'Brood op de wereld' van Guillaume van der Graft. Al heeft de dichter zelf het gedicht kennelijk niet willen bewaren, het sprak haar direct aan, autonoom, zonder de kennis van eventuele thematische samenhang met ander werk of van de biografie van de dichter. Het was met name de klankrijkdom van de eerste strofe die haar meteen opviel.

In extra afleveringen willen we af en toe, mede afhankelijk van de respons, aandacht gaan besteden aan ouder werk. Als eerste waagt Joop Leibbrand zich aan een gedicht van Constantijn Huygens, geschreven in 1634. Niet schrikken van het zeventiende-eeuwse Nederlands, het is toegankelijker dan op het eerste gezicht misschien lijkt.