Meandermagazine

Recensent Maurice Broere vindt in de met zorg vormgegeven bundel ‘Dichter bij HB’, uitgegeven door het Instituut voor Hoogbegaafdheid bij Volwassenen, vijftig gedichten die naar vorm en inhoud ongelijk zijn van kwaliteit: ‘literair gezien is het spelden zoeken in een hooiberg' en: 'Hoogbegaafdheid is geen garantie voor de productie van goede poëzie.' Toch ziet hij gelukkig ook enkele mooie verzen met universele thema's en identificatiemogelijkheden voor iedere lezer.

Hans Franse over hooggeleerden die voor hun plezier detectiveromans schrijven en een monnik opvoeren als speurneus, zoals de wat haveloze Franciscaner monnik, Lapo Mosca, door Hélène Nolthenius. ‘Zo bewegelijk als een vlieg’ trok hij zingend rond, zijn ronddelen poëzie maar haar verhalen degelijk en goed onderbouwd en ook nog waargebeurd hoewel onze columnist niet al zijn gangen naging. 

'Loreley', de debuutbundel van Harriet Laurey (1924 - 2004) verscheen in 1952. De bundel met gedichten over een verloren liefde vloog over de toonbank. Vooral het sonnet ‘De bruid’ heeft Janine Jongsma altijd al gefascineerd vanwege de diepere laag in het ogenschijnlijk zo eenvoudige gedicht.

Hettie Marzak heeft genoten van David Trochs vijfde bundel ‘voor jou wou ik een huis zijn’ waarin alle gedichten bestaan uit eenletttergrepige woorden: ‘Troch jongleert met de taal in elk gedicht, gebruikt archaïsche uitdrukkingen en Vlaams idioom door elkaar, en vlecht op soepele wijze een nieuwe betekenislaag door zijn zinnen. Dan eens vrolijk, dan weer knarsetandend, geeft elk gedicht blijk van geconcentreerd vakmanschap. David Troch speelt met eenlettergrepige woorden als Paganini op zijn ene snaar: virtuoos.’

Margreet Schouwenaar dacht als kind ‘dat de wereld niet zou bestaan als ik zou zwijgen’. Ze houdt enorm van woorden, ‘dat zoeken naar een taal die nieuw maakt, naar die zinsverbanden en die woordkeuze die de valluiken van betekenis openzetten. Taal is zowel de strakgespannen kabel voor de koorddanser als het touw aan de reddingsboei.’

Johan Reijmerink over de complexe, exuberante bundel ‘Ontbinding’ van Piet Gerbrandy: ‘Hij presenteert het als een innerlijke reis waarin hij zich tracht vrij te maken van alles wat hem in de hedendaagse werkelijkheid bindt, vastzet, opeist, fascineert, ontmenselijkt en weghoudt bij zijn bestemming een dichter te zijn en zich volledig open te stellen voor zijn dromen. Zijn wellustig dichterschap is voor hem ontbinden en terugkeren naar de bron van zijn later zijn.’