Meandermagazine

Zijn deze dichters vergeten? Werk van Hélène Swarth, J.H. Leopold en Jacob Israël de Haan, gedichten die bij de ene lezer niets teweegbrengen en bij de ander alles, vol oude woorden waarvan de dichters hoopten dat zij anderen zouden inspireren. Hebben ze geleid tot iets van nu?

Ivan Sacharov vindt dat de poëzie in het debuut van Dirk Mout, ‘Onzegbaar is het blauw’, romantisch-mistroostig oogt: ‘Ondergronds zit er in deze poëzie een flink besef van de eindigheid van dingen, een verlangen haast naar een zekere afloop.’

‘De werkelijkheid heeft mij niet nodig’ is een mooie regel die wereldvreemd aandoet. Mensen bemoeien zich met de dingen om zich heen en met elkaar. Wie zich verbeeldt dat de werkelijkheid zonder hem of haar vanzelf voortgaat, miskent dat mensen deel zijn van – en invloed hebben op de werkelijkheid. Woorden van Jan Loogman met regels van Pessoa en Vroman.

De gedichten van Karel Mortier dreigen voor altijd weg te glijden in de tijd. Een laatste maal wil hij ze graag besprenkeld zien met water, licht en leven. ‘We waren niet oud,’ dicht hij, ‘maar ondefinieerbaar / van einder tot einder / zoals van de golf / het roekeloze leven is.’ En ‘om op te stijgen en al te weten / wat er geweten moet.’

‘Drie personen met uiterlijke kenmerken die deden vermoeden dat het oudere witte mannen betrof gingen in conclaaf om te bepalen welke stadsdichters er door mochten naar de halve finale. Gelukkig was het deelnemersveld wel divers.’ Peer van den Hoven was een van die oudere witte mannen. De Grote Prijs van Gouda 2023 werd gewonnen door Zoë van de Kerkhof (Leiden).

Een gesprek met Daan Doesborgh over zijn vertaling van ‘Crow’ van Ted Hughes, hoe alle taalregisters worden opengetrokken om de virtuositeit van de brontekst volledig tot zijn recht te laten komen, hoe het soms beter is een woord onvertaald te laten dan te zoeken naar een equivalent dat de lading toch niet dekt, hoe muziek en poëzie zich tot elkaar verhouden en meer.