Recensies

Berthe Morisot. Een vrouw, een mysterie kent als poëtische evocatie van Morisots leven en werk plusjes en minnetjes, waarbij het een onderhoudend (negentiende-eeuws) spelletje zou zijn om te raden welke schilderijen Ina Stabergh in haar gedichten heeft weten te vangen.

Is Pieter Boskma de Marsman van dit tijdsgewricht? Na lezing van Mensenhand durft Harry Vaandrager die stelling wel aan.

Sjoerd Kuyper toont in Het heelal van jouw hart dat hij het benijdenswaardige vermogen heeft zijn gedichten steeds iets onbevangens en ontwapenends mee te geven. Ze hebben in al hun eenvoud vaak iets naïefs, lijken geschreven vanuit een haast kinderlijke openheid, al is dat natuurlijk een vaststelling die bij de meest recente winnaar van de Theo Thijssenprijs wel erg voor de hand ligt.

Toendra van Willem Thies bezorgt recensent Harry Vaandrager klamme handen. Een gelauwerde dichter maakt beginnersfouten.

In vrijwel alle gedichten van H.H. ter Balkts Vliegtuigmagneet worden we bewust gemaakt van wat en hoe we zijn. Met urgentie, maar speels. Niet door een schoolmeester, maar door een dichter. Om zulke poezie te kunnen schrijven moet je werkelijk van de aarde houden, van de natuur, de dieren, en van de mensen; sceptisch maar nog hoopvol. En blijvend verliefd zijn op onze schitterende taal.

In Hemelsblauw van Jan Lauwereyns valt je direct naar vorm en inhoud de eigenzinnigheid op die de dichter hanteert. Je krijgt in deze bundel de indruk dat je in een rijk van diepe duisternis terechtkomt, zonder dat je een gids hebt toegewezen gekregen. Het is dolen geblazen aan de voet van de berg Fuji, in nevelen gehuld.

In Nachtvlinders door het kattenluik van Chawwa Wijnberg is een getormenteerde geest aan het woord. Het zijn bijwijlen hartverscheurende teksten op een enigszins onderkoelde toon uitgesproken.

Peter Holvoet- Hanssen was twee jaar lang stadsdichter van Antwerpen. Hij verlegde niet alleen de grenzen van het stadsdichterschap, maar ook van de poëzie. Antwerpen/Oostende werd dan ook bepaald geen doorsneebundel.

De dingen zijn gebleven van Marijke Harberts bestrijkt een denkbeeldige reis van de prille jeugd naar de ouderdom, van nieuw leven naar de dood en de voortdurende herhaling van dit proces in een mensenleven. Uit de teksten spreekt liefde, maar is het voldoende om lezers te boeien?