Recensies

In de bundel ‘Terwijl wij nog slapen’ van Marc Tritsmans komen we actuele en maatschappijkritische poëzie tegen. Jan van Gulik is onder de indruk van de eerste twee afdelingen, maar minder van het laatste deel waarmee met geëngageerde sonnetten een urgente boodschap wordt afgeleverd. Hij concludeert: ‘Het is echter juist de liefdevolle en zachte toon in de eerste twee delen die mij doet inzien dat wij ons moeten verzetten, omdat we later met onze kinderen meer dan bot willen vangen. ‘

‘Ik zit, ik loop, ik lig, ik rijd te dichten’, zo luidt een regel uit de nieuwe lightversebundel ‘Kortjakje’ van Wim Meyles. Met deze uitgave heeft deze taalhumorist maar liefst 29 boeken op zijn naam staan. Inge Boulonois vindt de bundel een absolute aanrader.

De ik-figuur in de bundel ‘is daar iemand’ van Micha Hamel, krijgt een psychose en wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek. Als lezer ga je in het hoofd mee van de ik-figuur op zoek naar herstel. Douwe Wilts vindt het een aangrijpende bundel: ‘Deze bundel doet mij eens te meer beseffen dat poëzie zowel een vrucht der verbeelding is, als een middel om die verbeelding te sturen tot de poëzie een venster op de werkelijkheid vormt.’

Dichter Saskia van Leendert en kunstfotograaf Ineke van Middelkoop gingen een vruchtbare samenwerking aan die resulteerde in de gelegenheidsbundel ‘het oog dat vangt’, waarin volgens Kamiel Choi de vergankelijkheid centraal staat. Hij vindt het een mooie verbintenis omdat: ‘Poëzie kan de vergankelijkheid in de taal zelf voelbaar maken’ maar, ‘Woorden alleen kunnen niet uitdrukken wat de bundel beoogt. Woorden zijn niet vergankelijk genoeg.’

Herbert Mouwen bespreekt de biografie ‘Morgen wordt het voor iedereen maandag’ van Wiel Kusters over Gerrit Kouwenaar (1923-2014). De ondertitel luidt: ‘De oorlog van Gerrit Kouwenaar’. Mouwen vindt de biografie zeer geslaagd, Kusters is een deskundig onderzoeker en kenner van het werk van Kouwenaar: ‘Kusters laat zien dat de periode van de oorlog van grote invloed is geweest op de moeizame ontwikkeling van Kouwenaars dichterschap.'

In 2017 won Merel van Slobbe de Meander Dichtersprijs, nu debuteert ze met de bundel: ‘De maan schijnt feller in de metaverse’. Volgens Æde de Jong, ‘een soort poëtisch engagement’, hij is onder de indruk: ‘Het is een beklemmende bundel waardoor je gaat verlangen naar poëzie over goden, sirenen en bosnimfen in plaats van technische dystopieën en klimaatcatastrofes. Alleen al daarom is het een relevante dichtbundel. De eenzaamheid van een wereld die meer verbonden is dan ooit is echt invoelbaar.’

De vierde bundel van Saskia Stehouwer, ‘wonen op de rand van het wonder’, kan volgens Tom Veys, laag na laag worden ontdekt: ‘Saskia Stehouwer ontdekt poëzie in opmerkelijke invalshoeken. De taal speelt hierbij een hoofdrol, de taal wordt een middel, een zoektocht. De sterkte van deze dichter ligt in het filosofische, het ontdekken, het wonderlijke.’

De eerste uitgave dit jaar van ‘Het Liegend Konijn’ , onder redactie van Jozef Deleu, wordt besproken door Maurice Broere. Het is een aantrekkelijke presentatie van de hedendaagse poëzie. ‘Het geeft een prachtig overzicht en vormt een aanleiding om bepaalde dichters in de gaten te houden en hun werk misschien wel aan te schaffen. Als recensent voel je je als een kind in een speelgoedwinkel: je weet niet welk gedicht en welke dichter je moet kiezen.’

‘Een licht aantikken maar’ is het resultaat van dichter en samensteller Diederik De Beir die bevriende dichters vroeg om haikugedichten te schrijven bij ‘Het Lam Gods’, het beroemde Gentse altaarstuk van de gebroeders van Eyck. Jeanine Hoedemakers concludeert: 'Omdat de haiku’s telkens in drie talen- in totaal behelst de bundel 10 talen - op een pagina staan, is het ook nuttig voor de taalontwikkeling. Leerkrachten en liefhebbers van haiku en kunst, met name religieuze kunst wellicht, kan ik deze goed verzorgde bundel van harte aanbevelen.'