Recensies

Ivan Sacharov over ‘Dieren op schaal’ van Gert de Jager: ‘Dingen beloven uiteindelijk meer dan dat ze geven. Misschien door de extrapolerende werking van onze geest, van ons abstraherend vermogen, wordt een standvastige, betrouwbare wereld gesuggereerd die niet (echt) bestaat (…). Gert de Jager werkt dit gegeven in zijn bundel verder uit. Meestal in de buurt van een strand, een oever of een andere grens. Misschien omdat het vlakbij zo’n grens maar een kleine stap is naar een tegenovergesteld standpunt?’ Sacharov ziet poëtische valkuilen, maar ook schitterende gedichten.

‘Door de schaduwen bestormd’ is een essaybundel rond de controverse over de oorlogsjaren van Lucebert. Na het verschijnen van de door Wim Hazeu geschreven biografie van de Vijftiger Lucebert, ging er een schok door literair Nederland. De dichter die debuteerde met een gedicht waarin hij zich fel keerde tegen de manier waarop de overheid optrad in Indonesië, bleek in de oorlogsjaren brieven te hebben geschreven met een dubieus karakter. Ernst Jan Peters trof in de bundel veel aan, maar erg weinig over poëzie…

In Poëzie Kort recensies van Eric van Loo, Ernst Jan Peters en Lennert Ras over ‘Regels voor Europa’ (samengesteld door Hanneke van Eijken en Daniël Vis), ‘De straat is van ons’ (Hanz Mirck en Jeroen Taalman) en ‘Een huis van glas’ (Viviane Burssens).

‘Pincetbeweging’ van Sander Meij herinnerde Hans Franse aan een uitspraak van de gerenommeerde acteur en regisseur Paul Steenbergen: ‘De tekst is altijd boven’. Daarmee gaf hij aan ‘dat de tekst een uitgekristalliseerd geheel was van een onderliggende emotie of opvatting.’ Dat is wat Meij in zijn poëzie doet. ‘Pincetbeweging’ is een aanrader, vindt Franse.

Met ‘Ik ga het donker maken in de bossen van’ schotelt Tsead Bruinja de lezer een stevige bundel voor. Een fors formaat bundel met een duistere voorkant en een fors aantal gedichten van sterk uiteenlopende inhoud en toonzetting. Eric van Loo is onder de indruk van het werk van de huidige Dichter des Vaderlands, waar de levensdrift en zeggingskracht vanaf spatten.

Johan Reijmerink over 'Het lied van Eva' (1904) van Charles Van Lerberghe : [Hij wist] een optimistisch visioen van het leven te schilderen waarin voornamelijk de natuur inspiratiebron was. Hij wenste poëzie te schrijven die men zonder moeite leest. Daarin koos hij voor het vrije vers om zich emotioneel zo vrij mogelijk te voelen.' Een zeer goede vertaling van Stefaan van de Bremt.

Kamiel Choi over ‘Kolonies’ van Tomasz Różycki: ‘Na een paar gedichten werd ik meegesleept door de sfeer van 'Kolonies'. Het voelde alsof ik luisterde naar een stem uit een ander tijdsgewricht. Dit soort poëzie, dat het pathos van de grote twintigste-eeuwse dichters weet te bewaren zonder voorspelbaar te worden, zien we te weinig in het Nederlands taalgebied. (…) De intensiteit van de originele poëzie dwingt bewondering af, net als de virtuositeit waarmee die in de vertaling is behouden.’

Piet Thomas (Aalst, 1929), priester en emeritus hoogleraar Letterkunde van de KU Leuven vertaalde ‘Das Marien-Leben’ van Rainer Maria Rilke. Johan Reijmerink is enthousiast over deze nieuwe uitgave, die past in het verlangen naar een spirituele opleving. Wel met een kanttekening: “De mysterieuze toon, klank en kracht die zweemt rond de poëzie van Rilke, is goeddeels verdwenen, ondanks het feit dat Thomas gewetensvol aan zijn vertaling heeft gewerkt.”

In de laatste Poëzie Kort van voor de zomerstop (15 juli – 12 augustus) recensies over ‘Ik zag een man met een bos bloemen naar de Nieuwstad gaan’ van Lilian Zielstra (Kamiel Choi), ‘Ik tape je een bed’ van Mahlu Mertens (Lennert Ras), ‘Kampen des doods’ van Dick Gebuys (Maurice Broere) en ‘Toegevoegde tijd’ van Eric Vandewyngaerden (door onze gastrecensent Christina Vanderhaeghe).