Recensies

Maurice Broere bespreekt de negentiende(!) bundel van Elly de Waard: ‘Het heterogeen’. Een titel die de toon zet, want het gebruik van ‘heterogeen’ als zelfstandig naamwoord kunnen we als een neologisme opvatten. Maurice Broere waardeert haar stijl en taalvaardigheid, met “assonanties en alliteratie die onopvallend opvallen.” “Heerlijk om weer eens een bundel te lezen met goed lopende verzen en een aansprekende inhoud.”

In de vierde Poëzie Kort van dit jaar recensies over ‘Het onzegbare gezegd’ van Will van Sebille (Eric van Loo), ‘Soldaten’ van Jos van Daanen (Hans Puper), ‘De man waarmee iets was’ van Kees Engelhart (Levity Peters) en ‘Niet het krassen van de kraai’ van A.H.J. Dautzenberg (Eric van Loo).

Ivan Sacharov over ‘Het vermoeden van Witten’ van Henk Ester: ‘Fascinerend aan gedichten is dat iedereen zijn eigen taal bezigt. Woorden dragen wel betekenissen die iedereen min of meer bekend zijn, maar de manier waarop ze aan elkaar gelinkt worden openbaart de eigenzinnigheid van de schrijver. En dan is het weer even wennen – opnieuw leren lezen – als je een originele geest ontmoet, zoals Henk Ester.’

Paul Roelofsen weet zich geraakt door de nieuwe bundel van Ivo van Strijtem. Hij waardeert zijn subtiele humor en persoonlijke toets. Vooral in de Bijbels geïnspireerde gedichten komt de pure en muzikale lyriek van Van Strijtem goed tot zijn recht. “Er zijn dichters die niet alleen poëzie schrijven maar ook ademen. Ivo van Strijtem is er zo een. Een weldadige bundel.”

Hans Franse vindt ‘Entree naar de hemel’ van Niels Landstra zeer lezenswaardig: ‘Het zijn goed opgebouwde en muzikaal gevormde gedichten die door een milde ironie soms een sterk sociaal gevoel verhullen. Het komt mij voor dat de dichter lijdt aan deze wereld, dat hij de ‘entree van de hemel’ zoekt.’

Johan Reijmerink over ‘Verborgen tuinen’ van Anneke Brassinga: ‘[Zij] heeft ons een rijk palet aan kleuren en klanken voorgelegd, ingenieus gecomponeerd, verrassend uitgebeeld, en de complexe innerlijke en uiterlijke wereld daarmee recht gedaan. Onvermoeibaar blijft ze Pegasus bestijgen, gelukkig nog niet oud en der dagen zat.’

De levensbeschrijving van Willem Wilmink getiteld 'In de man zit nog een jongen' door Elsbeth Etty is volledig en eerlijk, maar mist warmte voor de dichter en diens werk, aldus Ernst Jan Peters. De innemendheid die Wilmink ook had tegenover veel mensen wordt weggeblazen door de intensieve inventarisatie van zijn onaangepaste gedrag. Een beetje meer verdieping van de psychologische factoren had vast een empathischer verhaal opgeleverd zonder dat het een hagiografie was geworden.

Peter J.R. Vermaat over ‘Antithesen’ van Elvis Peeters: ‘Pagina na pagina is gevuld met een naar binnen gericht parlando, dat registreert, maar nergens treffend, bespreekt, maar nergens pakkend, beschrijft, maar nergens muzikaal in taal. (…) Ik vond [in de bundel] af en toe een vers om iets langer bij stil te staan, maar trof meestal met witregels vermengd proza aan.’

Herbert Mouwen over ‘De stem die baart’ van Ali Şerik: ‘Het is een markante bundel geworden met een diversiteit aan actuele onderwerpen. Scherpe observaties, direct taalgebruik en een hoge toegankelijkheid van zijn gedichten zijn kenmerkend voor zijn anekdotische manier van schrijven. (…) De stem van Ali Şerik spreekt volkomen vrijuit, zonder scrupules en klinkt welluidend. Die stem baart poëzie, brengt gedichten ter wereld en die zijn de moeite van het lezen waard.’