Gedichten
Kate Schlingemann
onder de walnoot
de hele middag
onder de boom gelegen
onze buiken volgegeten
onze hoofden leeg gedacht
over de ruimte om ons heen
waarin het uitdijt steeds maar uitdijt
of wij hier straks nog zouden liggen
terwijl wij krompen in het gras
onze lichamen raakten nog
uitelkaar en steeds maar verder
dat het goed was dat
er zoveel lege doppen lagen
in één had onze wereld
nooit gepast